Δήμητρα Κακόπιερου: «Πρέπει να ζούμε extraordinary»

26 χρόνια μετά το άνοιγμα του BoConcept στη Λευκωσία, «αντί να πούμε ‘τέλος’ είπαμε ‘όχι, τώρα είναι η στιγμή να κάνουμε το επόμενο βήμα», μου αναφέρει γεμάτη ενθουσιασμό η Δήμητρα. Το εμβληματικό κατάστημα στην Έγκωμη, όπου και φωτογραφήθηκε για μια τελευταία φορά για τις ανάγκες αυτής της συνέντευξης -επιλέγοντας μάλιστα να το κάνει σε κάποιες από τις αγαπημένες καρέκλες της- είναι πλέον άδειο, ενώ δύο νέοι χώροι ήδη υποδέχονται τους πελάτες του BoConcept και του KARE, σε λεωφόρο Αθαλάσσας και λεωφόρο Στροβόλου αντίστοιχα. Από την ωραία κουβέντα μας, πέραν από τις αναφορές στην ίδια τη δουλειά, στο design και στην αισθητική, αυτά που ξεχώρισα είναι σίγουρα η αγάπη της για την Κύπρο και τους ανθρώπους της, η αγάπη της για την οικογένειά της και φυσικά η πίστη της.

Την αισθητική μου την καθόρισαν τα παιδικά μου χρόνια. Η Πάφος, οι μυρωδιές, η θάλασσα, η οικογένειά μου, οι γιαγιάδες και οι παππούδες μου, τα φουρνίσματα στον φούρνο. Όλα αυτά για μένα είναι αισθητική. Μικρή παρακολουθούσα πάρα πολλές παραστάσεις και εικαστικά. Μου άρεσε η φύση, μου άρεσαν τα χρώματα, ήθελα να δω τα χρώματα που έχει από μέσα ένα δέντρο αφού κοπεί, τα χρώματα των φύλλων που έπεφταν στο έδαφος. Θυμούμαι που πήγαινα στη Λέμπα, στον Στας Παράσκος, με το ποδήλατό μου, και έβλεπα τους καλλιτέχνες που δούλευαν, έβλεπα τα χρώματα, έβλεπα τις πέτρες, έβλεπα τα γλυπτά. Και τη θάλασσα, ρε φίλε, τη θάλασσα. Την απεραντοσύνη της. Θυμούμαι που πατούσα τα σταφύλια της γιαγιάς μου, για να κάνουμε παλουζέ. Όλα αυτά τα πράγματα είναι αρμονία και γενικά εμένα μου αρέσει να έχω μια αρμονία. Ούτε να είμαι κλασσική, ούτε να είμαι εκκεντρική, αλλά να υπάρχει αρμονία.

Η πορεία μου στην αρχή ήταν πολύ διαφορετική, αφού ξεκίνησα με άλλα πράγματα. Συγκεκριμένα, όταν τελείωσα τις σπουδές μου, έκανα το πρώτο free press περιοδικό της Κύπρου, το οποίο λεγόταν «Η Πάφος του χθες και του σήμερα», γιατί ήθελα να βοηθήσω την πόλη μου. Γιατί ένιωθα ότι πάντα η Πάφος υστερούσε. Μετά, υπήρχαν οι Χαρουπόμυλοι στην Πάφο, που ήταν παλιές αποθήκες για τα χαρούπια και όταν σε κάποια φάση θα κατεδαφίζονταν για να κτίσουν εκεί κάτι άλλο, ήμουν ανάμεσα στους πρωτεργάτες που έκαναν αγώνα να μη συμβεί αυτό. Είχα προτείνει να ενοικιαστούν σε ανθρώπους σαν εμάς, όπως και έγινε. Αυτό έγινε όταν τελείωσα τις σπουδές μου, στα 21 μου. Ήθελα να δημιουργήσω έναν κατοικείν, ένα shop in shop. Κάποιος να μπορεί να πουλά flooring, κάποιος να πουλά έπιπλα, άλλος να πουλά κουρτίνες… Αλλά δεν καταλάβαιναν, δεν μπορούσα να περάσω την ιδέα μου και έτσι αποφάσισα να το κάνω εγώ. Και μόνο που μπήκα τότε στη διαδικασία και έκανα αυτό το κτήριο όπως το έκανα, ήταν πολύ σημαντικό για μένα. Σήμερα στεγάζει το Πανεπιστήμιο της Βηρυτού, ενώ το δικό μου κομμάτι έμεινε όπως το είχα κάνει, δεν αλλάξαν τίποτα.

Τότε είχα πάει στο εξωτερικό για να βρω πράγματα. Χωρίς λεφτά. Οπότε συνάντησα το BoConcept που τότε ήταν άλλη εταιρεία, με άλλο όνομα. Δεν υπήρχε καν franchise. Αγόρασα τα πρώτα μου μικρά έπιπλα, τα έφερα στην Κύπρο και ξεκίνησα να πουλώ δειλά-δειλά. Δεν είχαμε καν υπαλλήλους, δεν είχαμε τίποτα, αγώνας μεγάλος. Μετά έγινε franchise το Bo και εννοείται ήμουν από τα πρώτα franchise που έγιναν ανά τον κόσμο και μάλιστα στην Πάφο. Το 1996 ξεκίνησα μαζί τους, αλλά franchise έγιναν το 1997-1998. Και τότε ήρθα στην Λευκωσία και προσπάθησα να πω σε κάποιους που ήξερα, οι οποίοι με οποιονδήποτε τρόπο με βοηθήσαν στο παρελθόν, «πρέπει να ανοίξετε το franchise στη Λευκωσία». Το έκανα αυτό γιατί δεν ήθελα να φύγω από την Πάφο, την αγαπούσα και ζούσα ωραία εκεί. Δεν πίστευε κανένας όμως, οπότε αποφάσισα να το κάνω εγώ, εδώ στη Λευκωσία. Τότε ταυτόχρονα ήταν που γνώρισα και τον άντρα μου και ξεκινήσαμε μαζί. Το 1998. Ο Κώστας ήταν σε άλλη δουλειά τότε και παραιτήθηκε.

Δύο είναι οι ημερομηνίες που θυμάμαι πιο έντονα, όλα αυτά τα χρόνια. Η πρώτη ήταν μόλις ανοίξαμε κατάστημα και ήμουν εντελώς μόνη μου, δεν είχα κανένα, το ‘98 στη Λευκωσία. Και λέω, «τώρα τι θα γίνει;». Ούτε ένα πράγμα δεν είχα στοκ, δεν είχα λεφτά, αφού ήταν μόλις ξεκίνησα. Είδα όμως ότι στον κόσμο άρεσαν τα πράγματα και τα αγοράζαν. Μετά ήρθε ένας, ήρθαν δύο, ήρθαν πέντε, ήρθαν δεκαπέντε, μεγάλωσε η ομάδα. Τότε ήταν πολύ δύσκολα, γιατί ταυτόχρονα (το ‘98) παντρευτήκαμε με τον Κώστα, πολύ σύντομα είχαμε το πρώτο μωρό, το δεύτερο μωρό... Κάναμε τέσσερα παιδιά. Ήταν μια περίοδος που για μένα ήταν προσαρμογή σε μια πόλη που δεν ήμουν συνηθισμένη, ήταν η οικογενειακή αλλαγή, και το ότι με όσα μπορούσαμε, κάναμε πράγματα και προχωρούσαμε. Η δεύτερη περίοδος που θυμάμαι, εννοείται, ήταν το 2013, που όλοι περάσαμε πάρα πολύ δύσκολα. Έκλαιγα, δεν ήξερα αν θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε, δεν θέλαμε να απολύσουμε κανέναν. Εκεί, τον καθοριστικότερο ρόλο τον έπαιξε η πίστη μας και ο πνευματικός μας. Και αυτό με ενδιαφέρει να το πω. Γιατί μας έλεγε τα παραδείγματα με τον Ιώβ, που έχασε τα πάντα… Εννοείται ότι δεν ήμουν ο Ιώβ, αλλά μου είπε «θέλω να είσαι μια γροθιά μαζί με τον άντρα σου, τίποτε άλλο δεν θέλω από σένα, αφήστε τα στον Θεό και να αγωνίζεστε».

Αγαπώ πάρα πολύ τους ανθρώπους στην Κύπρο. Ένας από τους λόγους είναι επειδή είναι πολύ δεκτικοί να κάνουν upgrade τον εαυτό τους -χωρίς αυτό να σημαίνει upgrade στην τιμή. Είναι δεκτικοί να τους εξηγήσεις νέα υλικά, πιο φιλικά προς το περιβάλλον, να τους εξηγήσεις για μη τοξικά βερνίκια. Τους ενδιαφέρει να ακούσουν. Και διαφωνώ όταν ακούω κάποτε πως ωραία αισθητική έχει μόνο η μέση και πάνω τάξη, ενώ η μέση και κάτω όχι. Διαφωνώ κάθετα μάλιστα. Ενίοτε βλέπω να συμβαίνει και το ακριβώς αντίθετο.

Τα περισσότερα πράγματα που βλέπουμε στα social media, ειδικά στο Pinterest, είναι 3D, εικόνες δηλαδή δημιουργημένες στον υπολογιστή. Ενώ υπάρχουν και άνθρωποι των οποίων η δουλειά είναι να δημιουργούν την επιθυμία στον κόσμο να τα κάνει με τον δικό τους τρόπο. Πρώτα και κύρια πρέπει να βλέπουμε σε ποιον περιβάλλον ζούμε, πώς είναι η γειτονιά μας, τι έχει γύρω μας και να πράττουμε ανάλογα. Δεν είμαι υπέρ του να υπάρχουν υπερβολικά πολλά πράγματα σε ένα σπίτι, ούτε είμαι υπέρ του να είναι άδειο το σπίτι. Αυτό για το οποίο είμαι υπέρ, είναι κάποιος να κάνει budget και να κάνει πράγματα που αφορούν το δικό του lifestyle. Αν πχ έχω μωρά στο σπίτι πρέπει να έχω αυτά τα υλικά, ενώ αν είμαι μόνος μου θέλω να είναι έτσι το σπίτι μου. Να μην πετάμε τα πράγματά μας και να θέλουμε καινούργια για να νιώθουμε ότι είναι ωραία Μπορούν να συνυπάρξουν και παλιά πράγματα και χρησιμοποιημένα πράγματα, μαζί με τα καινούργια, με απλές κινήσεις. Πρέπει να δίνουμε λίγη σημασία στις λεπτομέρειες, όπως για παράδειγμα μέσα στη γλάστρα να έχω ένα σωστό φυτό που να μην είναι ξηραμένο. Ο πιο πολύς κόσμος μπορεί να φτιάχνει μόνο τα πράγματα που φαίνονται, όπως πχ τα σαλόνια και εκεί που κοιμάται κάθε νύχτα, το δωμάτιό του, να είναι μια κατάσταση ό,τι να ‘ναι. Εγώ θέλω όλοι οι χώροι μας να είναι οι αγαπημένοι μας. Και μπορούν να γίνουν αγαπημένοι και με λίγα λεφτά και με πολλά λεφτά. Απλώς είναι καλό να παίρνουμε συμβουλές. Προσωπικά θέλω να μεταφέρω τη γνώση και την εμπειρία μου. Γιατί μαζί μεταφέρουμε ενέργεια, δεν παίρνουμε απλώς έναν καναπέ και τον τοποθετούμε στο έδαφος.

Για να έχει κάτι αρμονία πρέπει να έχει λίγη απλότητα. Από τα πατώματα και τις επενδύσεις στους τοίχους, μέχρι τα παράθυρα. Πάρα πολλές φορές βλέπω σπίτια τα οποία, πριν καν ξεκινήσουν, έχουν ήδη πράγματα μέσα, έχουν 500 υλικά. Δοκίδες ξύλινες, κουζίνα δίχρωμη… Για μένα είναι πολύ σημαντικό να χρησιμοποιήσω κάτι ουδέτερο, απλό, για να μπορώ να κάνω οτιδήποτε θέλω και να το αλλάξω οποτεδήποτε θέλω. Γιατί σε αυτή την περίπτωση, με απλά αντικείμενα ή με συγκεκριμένους πίνακες ή με φωτιστικά μπορώ να αλλάξω το στυλ μου. Πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε πάντα οι ίδιοι. Αν κάνω το σπίτι μου στα 30 μου, ή το διαμέρισμά μου, δεν είμαι ίδια στα 50. Άρα πρέπει με κάποιον τρόπο να μπορώ να το αναπροσαρμόζω.

Στο σπίτι μου, η αγαπημένη μου γωνιά είναι ο καναπές κοντά στην είσοδο. Είμαστε εκεί πάντα μαζεμένοι όλοι, γιατί η οικογένεια για μένα είναι πολύ σημαντική. Και το ίδιο ισχύει και για το τραπέζι μας, εκεί που τρώει η οικογένειά μας, έχοντας ακριβώς τόσες θέσεις όσοι είμαστε εμείς. Είναι στρογγυλό, γιατί θεωρώ ότι έτσι είμαστε πιο κοντά μεταξύ μας, μπορούμε να μιλούμε και να επικοινωνούμε πιο ουσιαστικά. Επιπλέον, αγαπώ πολύ και την τερατσιά μου, ένα πολύ μεγάλο δέντρο στη βεράντα μου. Η τερατσιά είναι πολύ συμβολική για μένα, γιατί είναι ένα δέντρο κυπριακό, είναι ένα δέντρο που ζει με το τίποτε (επιβιώνει ακόμα και χωρίς πότισμα), ενώ και οι καρποί του είναι απίστευτα ωφέλιμοι. Μου δίνει έμπνευση και δύναμη ότι… you can do it. Κάποτε κλαίω εκεί, κάποτε γελώ.

Από τα πράγματά μου δεν θα αποχωριζόμουν ποτέ έργα τέχνης τα οποία έκανε η κόρη μου -που τώρα σπουδάζει art & design- όταν ήταν σε πολύ νεαρή ηλικία. Έργα που φυσικά δεν αρέσουν στην ίδια, αλλά για μένα είναι πολύ σημαντικά. Επίσης, ένα γλυπτό που μοιάζει με μωρό, το οποίο κατάφερα να το αγοράσω πριν 36 χρόνια από τη Λάρνακα, από έναν καλλιτέχνης που αρχικά δεν μου το πουλούσε. Δεν είναι διάσημος ο καλλιτέχνης και μου είχε πει ότι αυτό το γλυπτό το έκανε για ένα μωρό που πέθανε, στο ακριβές μέγεθος. Το αγαπώ αυτό το γλυπτό και νιώθω μεγάλη σύνδεση.

Είμαι υπέρ του να συμβουλεύεται επαγγελματίες ο κόσμος Δηλαδή, όταν είναι να επιλέξουν έναν interior designer ή έναν αρχιτέκτονα, να φροντίζουν να είναι ο αρχιτέκτονας που τους ταιριάζει και όχι κάποιος που θα κάνει σχέδια για να δείξει τα δικά του design, αλλά σχέδια που ταιριάζουν σε εμάς. Αν για παράδειγμα εμένα μου αρέσουν τα κεραμίδια, να μη με νοιάζει αν είναι ή όχι στη μόδα.. Πέραν αυτού, καλό είναι να εμπνεόμαστε από κάπου. Και για να το κάνουμε, εννοείται ότι μπορούμε να κοιτάξουμε ακόμα και στα social media. Κανένα πρόβλημα. Αλλά πριν αποφασίσουμε, καλό είναι πρώτα να δούμε τα υλικά, να τα ακουμπήσουμε, να δούμε αν μας εκφράζουν.

Με ενδιαφέρει πάρα πολύ να μπορώ να μεταφέρω την αισθητική και την εμπειρία μου στα καταστήματά μας, να δίνω έμπνευση στους πελάτες μας. Αισθητική δεν σημαίνει να είσαι ντυμένος, κοκεταρισμένος, ή να είσαι δήθεν. Αισθητική σημαίνει να έχουν όλα μια αρμονία. Ακόμα και η συμπεριφορά ή η ευγένεια είναι αισθητική. Γι’ αυτό και εμείς τώρα, σε αυτή την ηλικία που είμαστε, αντί να πούμε «τέλος» είπαμε «όχι, τώρα είναι η στιγμή να κάνουμε το επόμενο βήμα».

Σε σχέση με αυτό το επόμενο βήμα, το BoConcept (εννοώντας το franchise), μαζί με διάσημους αρχιτέκτονες και designers δημιούργησε το νέο shopping experience στα έπιπλα. Και τούτο προϋποθέτει λεφτά για να γίνει, αφού έχει διαφορετικά shop fixtures, διαφορετικό positioning των επιπλών, ενώ και οι πελάτες πλέον θέλουν ελευθερία και έμπνευση, και όχι να τους ακολουθείς από πίσω. Θέλουν να μπορούν να μπουν, να κάνουν τη διαδρομή τους στο κατάστημα και να μπορούν να αντιληφθούν τι θέλουν.

Το Bo Concept απευθύνεται σε πάρα πολύ κόσμο, επειδή έχουμε πολλές και διαφορετικές κατηγορίες αντικειμένων και τιμών. Απευθύνεται και σε νεαρούς που θέλουν να κάνουν τα σπίτια τους και σε οικογένειες, αλλά απευθύνεται και σε ανθρώπους που θέλουν να κάνουν εξοχικά. Δίνουμε πολλή σημασία στους πελάτες μας, τους κάνουμε αρκετές παρουσιάσεις πριν αγοράσουν κάτι, για να ελαχιστοποιήσουμε το λάθος. Δηλαδή, θέλουμε ιδανικά οι πελάτες μας να δουν το σπίτι τους πριν το αγοράσουν.

Το KARE, που πλέον είναι monobrand store, όπως βλέπεις είναι ένας χώρος που διαθέτει πολλά unexpected πράγματα. Δηλαδή μπορώ να δω gold πράγματα, μπορώ να δω ethnic πράγματα, μπορώ να δω contemporary πράγματα, μπορώ να δω απ’ όλα. Από την άλλη, το Bo Concept έχει ισορροπία και πιστεύει και πιστεύουμε ότι πρέπει να ζούμε Ekstraordinær. Δηλαδή πρέπει να ζούμε extraordinary. Αυτό είναι και το σλόγκαν μας. Τι σημαίνει extraordinary για σένα, για μένα, για τον άλλο. Για σένα μπορεί να είναι να κάθομαι και να αγγίζω αυτή την επιφάνεια, ενώ για κάποιον άλλον είναι να αγγίζει σε μια άλλη επιφάνεια.

Αυτό που βοήθησε τη συνεργασία-σχέση μας με τις δύο αυτές μεγάλες εταιρίες, που μετρά 30 και 20 χρόνια αντίστοιχα, να αντέξει στον χρόνο, είναι καταρχάς το γεγονός ότι είμαστε loyal vice versa. Στο Bo Concept είμαι επίσης στο Talent Program, ένα πρόγραμμα που τρέχει παγκόσμια και είναι πολύ τιμητικό για μένα. Είμαστε loyal. Μεγαλώνουμε μαζί. Γιατί και αυτοί μεγαλώνουν μαζί μας και είναι πολύ σημαντικό να ανήκεις σε μια εταιρεία που έχει 400 καταστήματα παγκόσμια, που έχει ανθρώπους οι οποίοι σκέφτονται συνέχεια το επόμενο βήμα.

Το νέο BoConcept είναι το New BoConcept Experience, όπου όλα είναι κυριολεκτικά καινούργια. Δεν υπάρχουν ταμεία, δεν υπάρχουν γραφεία, είναι πολύ διαφορετικό. Να έρθετε να το δείτε πώς είναι. Μπαίνοντας μέσα βρίσκεις ένα τετράγωνο πράγμα, όπου γύρω από αυτό μπορείς να δεις όλα τα υλικά σου. Μπορείς να καθίσεις ήρεμα να μιλήσεις με κάποιον χωρίς να σε ενοχλεί κανένας. Μπορείς να εξυπηρετείσαι πάνω στα έπιπλα που θα αγοράσεις, δεν είμαστε ούτε πινακοθήκη ούτε μουσείο. Δεν γίνεται να λέω του πελάτη «προσέξετε λίγο μην το γδάρετε». Πρέπει να μπορώ να έχω επαφή. Με το άνοιγμα του νέου καταστήματος, αρχές Νοεμβρίου, παρουσιάστηκαν όλα τα καινούργια πράγματα που έχουμε, τα οποία συνήθως κάθε χρόνο τα παρουσιάζαμε μέσα στον Σεπτέμβριο.

Η καλύτερη στιγμή για να έρθει κάποιος στο BoConcept ή στο KARE είναι μόλις πάρει στα χέρια του τα αρχιτεκτονικά σχέδια και μόλις αποφασίσει για τα πρώτα υλικά. Θα έλεγα πως θα ‘ταν καλά να κάνετε μια έρευνα πριν έρθετε σε εμάς, όπου θέλετε να κάνετε έρευνα. Καλύτερα όμως είναι να μην κάνετε έρευνα σε 38 καταστήματα, προσπαθήστε να βρείτε ποιο σας εκφράζει παραπάνω, να είναι δηλαδή λίγο πιο περιορισμένα τα options και να πάτε εκεί και να δώσετε σημασία. Και μετά, είναι πολύ πιο εύκολο να αγοράσετε απ’ όπου θέλετε.

*Το New BoConcept Experience βρίσκεται στη λεωφόρο Αθαλάσσας 49 και το KARE βρίσκεται στη λεωφόρο Στροβόλου 203.

Φωτογραφίες: Νέαρχος Παναγιώτου

Μακιγιάζ: Άντρια Πάντζιαρου