Με βάση τη νευροψυχολογία, το σύνδρομο Asperger, συγκαταλέγεται στις νευρολογικές και αναπτυξιακές διαταραχές. Αναγνωρίστηκε επίσημα το 1994, όταν προστέθηκε στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο (DSM IV). Έχει αρκετές ομοιότητες με τον αυτισμό.
Με βάση τις κλινικά εμπεριστατωμένες έρευνες η διάγνωση και τα κριτήρια αναγνώρισης της πάθησης χαρακτηρίζονται κυρίως από τρία ή περισσότερα από επόμενα. Κυρίως αφορά ελλείψεις και δυσλειτουργίες σε διάφορους τομείς της ανάπτυξης, μπορεί να επηρεάζει το πώς το άτομο αντιλαμβάνεται τον κόσμο, αλλά ταυτόχονα την ικανότητα του να κατανοεί τις σκέψεις και τα συναισθήματα των άλλων, όπως και την ικανότητά του να αλληλοεπιδρά και να επικοινωνεί με άλλα άτομα, σε κάποια σημεία μπορεί να υπάρχει και εμφάνιση στερεότυπης συμπεριφοράς, τα ενδιαφέροντα και οι δραστηριότητές του είναι διαφορετικά από αντίστοιχα της ηλικίας του, και έχουν συνήθως μέση ή και ανώτερη νοημοσύνη (περίπου 85-115) . Όμως παρ΄όλα αυτά, δεν παρουσιάζουν σημαντικές καθυστερήσεις ή αποκλίσεις στην απόκτηση της γλώσσας (γραμματική, σύνταξη κτλ.) όπως συμβαίνει συχνά με τα αυτιστικά άτομα (δυσκολία στην ομιλία, στην γρφή, ανάγωση ή και κινητικές δυσκολείες. Σε μερικές περιπτώσεις μπορεί να επειρεάζονται και πτυχές της κοινωνικής επικοινωνίας ( π.χ. το τυπικό δούναι και λαβείν σε μια συνομιλία ).
Παράγοντες εμφάνισης συνδρόμου Asperger (Άσπεργκερ)
Το σύνδρομο δρά συνήθως σε άτομα κάθε εθνικότητας, γεωγραφικής περιοχής, κοινωνικής τάξης, οικονομικής κατάστασης και θρησκεύματος και κυρίως φαίνεται στους άνδρες, ο λόγος όμως ακόμη δεν έχει γίνει κατανοητός μέσα από την έρευνα.
Ωστόσο μελέτες σχετικά με την ασθένεια τείνουν να αποδείξουν ότι η εμφάνισή της οφείλεται σε έναν συνδυασμό παραγόντων, τόσο γενετικών όσο και περιβαλλοντικών, μπορεί να ευθύνεται για τις αλλαγές στη νευροβιολογική εξέλιξη του εγκεφάλου που σχετίζονται με την εμφάνιση του συνδρόμου. Αναφορικά με τον παράγοντα κληρονομικότητα, μοιάζει να παίζει κάποιο ρόλο , γεγονός που υποστηρίζεται από την παρατήρηση ότι το σύνδρομο εμφανίζεται πιο συχνά σε συγγενικά άτομα. Οι περιβαλλοντικοί παράγοντες ξέρουμε με βάση τις κλινικές έρευνες ότι μπορούν να δράσουν μεμονωμένα ή από κοινού τροποποιώντας ή αυξάνοντας την επίδραση της γενετικής προδιάθεσης περιλαμβάνουν τοξικά ανοίγματα, τερατογόνα, προβλήματα με την εγκυμοσύνη ή τον τοκετό, και προγεννητικές λοιμώξεις.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι το σύνδρομο δεν οφείλεται στην ανατροφή του ατόμου ή τις κοινωνικές του εμπειρίες. Από την άλλη καλό θα ήταν να σημειώσουμε, ότι αναγνωρίζεται με δυσκολεία απο το μη-επιστημονικό μάτι, και για αυτόν τον λόγο η αξιολόγηση γίνεται τις περισσότερες φορές απο έναν Εκπαιδευτικό Ψυχολόγο ή έναν Ερευνητικό Ψυχολόγο.
Σε μεγάλο βαθμό το σύνδρομο έχει πολλές θετικές πτυχές στα υπόλοιπα κομμάτια της ορίμανσης του ατόμου όπως:
- Αυξημένη ικανότητα να επικεντρώνονται σε λεπτομέρειες (παρατηριτικότητα)
- Ικανότητα να εργάζονται ανεξάρτητα (σε αντίθεση με τα άτομα που μπορεί να είναι σε μεγάλο βαθμό αυτιστικά)
- Ικανότητα να εργάζονται με επιμονή και συγκέντρωση
- Μνήμη - ειδικά μνήμη παπαγαλίας (short-term memory - βραχυχρόνια μνήμη)
- Ανώτερες ακαδημαϊκές δεξιότητες
- Οπτική σκέψη- σκέφτονται με εικόνες
- Αναγνώριση της τάξης και τήρησης κανόνων
- Έχουν πάθος και πίστη σε ό,τι και αν καταπιαστούν
- Έχουν ένα πρωτότυπο τρόπο σκέψης
Αξιολόγηση - Αφορά κυρίως που και πώς γίνεται η διάγνωση του συνδρόμου:
Ο ψυχολόγος συλλέγει τις πιό κάτω πληροφορίες, έτσι ώστε να γίνει η σωστή και συγκεκριμμένη διάγνωση. Καλό θα ήταν να γνωρίζουμε, ότι η αξιολόγηση και θεραπεία είναι πάντα εξατομικευμένες.
- ιστορικό συμπεριφοράς
- τα τρέχοντα συμπτώματα (καθημερινά)
- τα μοτίβα επικοινωνίας του ατόμου
- τις κοινωνικές του ικανότητες (social skills)
- τη νευροψυχολογική του λειτουργία
Θεραπεία:
Εαν το άτομο επιλέξει να ακολουθήσει ένα είδος θεραπείας, κυρίως γίνεται μέσα απο την συνεργασία τριών εφαρμοσμένων κλάδων της Ψυχολογίας, την Ερευνητική, την Παιδική και την Εκπαιδευτική, ενώ ταυτόχρονα στην θεραπέια λαμβάνουν μέρος τόσο οι γονείς, εαν το επιθυμούν, οι δασκάλοι- σχολείο, και το κοινωνικό περιβάλλον (φίλοι-οικογένεια).
Το άτομο μπορεί να προχωρήσει σε ένα συνδιασμό, Λογοθεραπείας (για εξάσκηση ορθού λόγου και ανάγνωσης) με Γνωσιακή-Συμπεριφορική θεραπεία (CBT) ή και με Εφαρμοσμένη Συμπεριφορική Ανάλυση (ABA) - δύο είδη εφαρμοσμένης κλινικής ψυχολογίας. Επιπρόσθετα σημαντικό είναι να αναφέρουμε ότι, θα πρέπει να προκύψει και εκπαίδευση των γονέων για να μάθουν καλύτερα τις λειτουργίες και τα θέλω των παιδιών τους, κυρίως όσον αφορά το σύνδρομο. Εναλλακτικές θεραπείες θα μπορούσε να ήταν οι Θεραπεία Αισθητηριακής Ολοκλήρωσης / Εργοθεραπεία και Φαρμακοθεραπεία, με την τελευταία να αποτελεί συνδιασμό της Ψυχιατρικής με την Ψυχολογία του Παιδιού που εξασφαλίζει την ομαλή καθημερινότητα
Διάσημα άτομα με σύνδρομο Asperger:
Για να πειστούμε ότι, ένα σύνδρομο είναι εντελώς αντιμετωπίσημο και τα άτομα μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους στο 100% χωρίς καμία παρενέργεια. Ότι δηλαδή το σύνδρομο είναι θεραπεύσημο, μπορούμε να πάρουμε παράδειγμα απο την ιστορία. Όπως τον Ellon Musk, την Lizzy Clark (ηθοποιός), Wolfgang Amadeus Mozart (συνθέτης κλασσικής μουσικής), Sir Isaac Newton (μαθηματικός, φυσικός, αστρονόμος και Jerry Seinfeld (κωμικός), Satoshi Tajiri (δημιουργός της Nitendo).
Όλα τα αναπτυξιακά σύνδρομα, μπορεί να αποτελέσουν ανασταλτικό παράγοντα για έναν γονιό, άγχος, πίεση και στεναχώρια. Το μόνο που μπορεί κάποιος να κάνει είναι να μην είναι παρορμητικός και να δώσει στο παιδί του την ευκαιρία να εκφραστεί, μέσα απο ένα πλαίσιο υγειές και πραγματικό, στις ανάγκες και την ηλικία του. Για αυτό το σκοπό η επίσκεψη σε έναν παιδοψυχολόγο, θα σας βοηθήσει να κατανοήσετε το σύνδρομο στην ολότητά του.
