Η επικοινωνιακή τακτική αποτελεί το μεγαλύτερο, αν όχι ένα από αυτά, όπλο στην φαρέτρα του κάθε καλώς νοούμενου ενήλικα ανθρώπου, που χρησιμοποιείτε τις περισσότερες φορές ασυναίσθητα απέναντι στον συνομιλητή του.
Για να κατανοήσουμε όμως την «τεχνική» αυτή στην βάση της, θα πρέπει να αναλογιστούμε την ευρύτερη έννοια της παραγωγικής επικοινωνίας, με τέτοιο τρόπο που καταφέρνει να προσδώσει σε οποιαδήποτε σχέση μια ουσιαστική αλληλουχία.
Πρώτα, «μετρούμε» τους συμμετέχοντες στην συνθήκη, τον πομπό, αυτόν δηλαδή που μεταφέρει το μήνυμα (όποιο και αν είναι αυτό) και μετα τον δέκτη ή τους δέκτες αυτού του μηνύματος. Αυτό ωστόσο που παραλείπουμε να αναλογιστούμε, δεν είναι τόσο τα πρόσωπα που την αποτελούν αλλά οι λεπτομέρειες της συζήτησής τους.
Η επικοινωνιακή τακτική, μαθαίνεται παιδιόθεν από το κοινωνικό μας περιβάλλον και αποτελείται από «άγραφους» θεωρητικά κανόνες που οφείλουν τα άτομα να ακολουθούν κατά την διάρκεια της συνομιλίας τους με άλλα. Όταν λοιπόν αναφερόμαστε σε συγκεκριμένα θέματα, όπως για παράδειγμα αυτά της σεξουαλικότητας, παρατηρείται αναπόφευκτα μία αλλαγή στον τρόπο αναμετάδοσης των αξιών μας.
Αυτό εξηγείτε με δύο τρόπους. Αρχικά με την ακολουθία της βέλτιστης – ιδανικής – εικόνας που τα άτομα επιθυμούν, κυρίως υποσυνείδητα να μοιραστούν με τον συνομιλητή τους (survival of the fattest). Αντιστοιχώντας τα «προνομιούχα» χαρακτηριστικά τους με τις ενδόμυχες ανάγκες του παρτενέρ.
Ενώ στην συνέχεια και με την κοινωνική αποτροπή, που καταστέλλει τυχών θεωρητικά διαστροφικές πεποιθήσεις (κυρίως όσον αφορά την σεξουαλική επίδραση ή και προτίμηση) των ατόμων. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί εμείς οι ίδιοι να βιώνουμε μια συνθήκη ή ένα φετίχ ως «νόρμα» αλλά πιθανολογούμε ότι ο συνομιλητής μας δίνει διαφορετική αξία σε αυτό, νοώντας ότι μάλλον πρόκειται για «νοσηρή» ανάγκη.
Εκεί είναι που βρίσκεται στον δρόμο μας η «εξιδανίκευση» των πιο πάνω παραγόντων, με μοναδικό σκοπό την απλούστευση όλων των πιθανοτήτων, και προσπαθεί να εξισορροπήσει την διαφορά μεταξύ λανθασμένης επικοινωνίας και πραγματικών «πιστεύω».
Για αυτόν τον λόγο της δίνεται και το αξίωμα της αρετής, αυτό ωστόσο που οφείλουμε να κρατήσουμε από την πιο πάνω επιχειρηματολογία δεν είναι η σοβαρότητα της χρήσης της και μόνο. Όχι, είναι πολύ περισσότερα, είναι στην πετυχημένη περιγραφή των όσων θέλουμε να πούμε, είναι στην μετάφραση των υποσυνειδήτων σκέψεων σε λογικο-συνειδητές, αλλά και η προσοχή με την οποία μεταφέρονται στον δέκτη.
Εφαρμόστε λοιπόν την δική σας με γνώμονα όχι την εγκεφαλική υπεροχή απέναντι στον συνομιλητή σας, για να αποδείξετε δηλαδή την «εξυπνάδα» ή την πολυπλοκότητα της σκέψης σας, αλλά με την έγνοια για ξεκάθαρα και κατανοητά επιχειρήματα που μόνο καλό μπορούν να κάνουν στην οριοθέτηση όλων των ειδών των ζητημάτων.
