Πολλές φορές αναρωτιέμαι πώς θα έμοιαζε ο κόσμος αν ο καθένας από εμάς μπορούσε να διαλέξει το φύλο, την εθνικότητα και το χρώμα του. Πώς θα ήταν αν δεν υπήρχαν οι… υποχρεωτικά χαρισματικοί ή υποχρεωτικά παραγνωρισμένοι. Αν ο καθένας ήταν αυτό που θα ήθελε να είναι. Πιστεύω πως, αν είχαμε αυτό το δικαίωμα, ο κόσμος θα ήταν πιο χαρούμενος και πιο ευτυχισμένος, γιατί η ταυτότητά του θα ήταν δική του επιλογή. Αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι, ενώ γνωρίζουν πως κάποιες επιλογές τους θα έχουν επιπτώσεις στη ζωή άλλων ανθρώπων και μπορεί να προκαλέσουν λύπη ή πόνο, εξακολουθούν να τις κάνουν, σκεπτόμενοι μονάχα τη δική τους ικανοποίηση. Κι εννοώ τους λευκούς που έσπειραν στην Αφρική κι άφησαν πίσω τους τόσα παιδιά μιγάδες, χωρίς όνομα, χωρίς αναγνώριση, να διεκδικούν μόνα τους τις ρίζες και την ταυτότητά τους.
Η Αφρική είναι μια χώρα γεμάτη μαγεία, αλλά και έπαρση. Αν δεν την αγαπήσει κάποιος γι’ αυτό που είναι, είναι αδύνατο να ζήσει κάτω από το λαμπερό ουρανό της, γιατί η δύναμη της φλόγας της του τσουρουφλίζει την καρδιά. Η αγκαλιά της μοιάζει με ένα απέραντο χταπόδι που, αν σε κλείσει σφιχτά στα πλοκάμια της, μπορεί να σε συνθλίψει. Παρ’ όλα αυτά, δεν παύει να είναι πόλος έλξης γι’ αυτούς που προσδοκούν οικονομική και κοινωνική ανέλιξη. Ξεκινούν με το φόβο για το άγνωστο, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε απρόοπτο κι επικίνδυνο, έτοιμοι να αγαπήσουν, να πονέσουν και να κατακτήσουν ό,τι βρεθεί στο δρόμο τους. Τα παλιά χρόνια ξεκινούσαν με βαπόρια για να καταλήξουν στη Μασσαλία ή στο Λίβερπουλ και από εκεί σε χώρες της Δυτικής Ακτής. Από λιμάνι σε λιμάνι. Οι συνθήκες διαβίωσης ήταν δύσκολες.
Το τροπικό κλίμα, με την υψηλή θερμοκρασία, την υγρασία και συχνά τα ξεσπάσματα της τροπικής καταιγίδας, έβαζε σε τρομερούς κινδύνους τη ζωή τους. Αρρώστιες όπως μαλάρια, φυματίωση, παράσιτα, λέπρα θέριζαν καθημερινά. Σοφά οι άνθρωποι στα παλιά χρόνια ονόμαζαν την Αφρική «φέρετρο του λευκού». Γι’ αυτούς τους λόγους οι άντρες έφευγαν μόνοι, αφήνοντας πίσω γυναίκες και παιδιά, έτοιμοι να παλέψουν με τα τέρατα της φύσης για να προσφέρουν μια καλύτερη ζωή στην οικογένειά τους. Πίστευαν πως μόνοι μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα πιο εύκολα στις αντίξοες συνθήκες. Στα πιο παλιά χρόνια, τα μέσα επικοινωνίας ήταν ανύπαρκτα. Δεν υπήρχαν τηλέφωνα και τα γράμματα έκαναν μήνες να φτάσουν στον προορισμό τους. Έτσι οι οικογένειες ήταν καταδικασμένες να ζουν χρόνια ολόκληρα στην απομόνωση και τη σιωπή. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της χαώδους μοναξιάς, οι άντρες αποζητούσαν τη συντροφιά της Αφρικανής γυναίκας. Κι αυτό όχι γιατί απαρνούνταν την οικογένειά τους, αλλά από ανάγκη να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες.
Απ’ αυτές τις σχέσεις γεννιούνται παιδιά μιγάδες. Παιδιά που δεν είναι μαύρα, που δεν είναι λευκά, μα που έχουν ομορφιά και εξυπνάδα. Κάποια μέρα οι λευκοί επιστρέφουν στην πατρίδα τους, κοντά στις οικογένειές τους. Τα παιδιά αυτά, αν είναι, τυχερά μπορεί να πάρουν το όνομα του πατέρα και κάποια περιουσία, αν όχι, εγκαταλείπονται στη μοίρα τους και η ύπαρξή τους θα μείνει εφτασφράγιστο μυστικό. Για χρόνια με βασανίζει πάντα το ίδιο ερώτημα: Ποια είναι η κατάληξη των παιδιών χωρίς ταυτότητα στη σημερινή εποχή της γρήγορης πληροφορίας και της εύκολης επικοινωνίας; Οι άνθρωποι στις μέρες μας διασχίζουν τον κόσμο απ’ άκρου εις άκρον σε μια συνεχή αναζήτηση. Ποιο είναι το σημείο επαφής των παιδιών χωρίς όνομα με αυτούς που τα γέννησαν; Το φαινόμενο αυτό δεν είναι αποκλειστικότητα της Αφρικής. Από τη στιγμή που οι άνθρωποι έβαλαν πλώρη για μακρινές πατρίδες, ψάχνοντας μια καλύτερη ζωή, παρόμοιες ιστορίες ακούγονται όλο και πιο συχνά. Είναι ιστορίες που οι οικογένειες τις σιγοψιθυρίζουν, φροντίζοντας να μη διαρρεύσουν και διαταραχτεί η κοινωνική τους υπόσταση!
Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: Ο Μάικλ γεννήθηκε στη Νιγηρία από λευκό, Έλληνα πατέρα και μαύρη μητέρα. Τα παιδιά στο σχολείο τον φώναζαν παλιομιγά, αυτό όμως δεν τον πολυπείραζε όσο είχε δίπλα τον πατέρα του, που με την αγάπη του τού έδινε δύναμη και σιγουριά. Όταν όμως ο πατέρας του εξαφανίζεται κι ο Μάικλ αρχίζει απεγνωσμένα να τον αναζητεί, χάνει τη γη κάτω απ’ τα πόδια του. Θα τα καταφέρει ωστόσο να ορθοποδήσει και θα εξελιχθεί σ’ ένα γοητευτικό άντρα και σπουδαίο επιστήμονα. Και τότε θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί τη Μέλα, με απρόβλεπτες συνέπειες για τη ζωή του…
Το βιβλίο επανακυκλοφορεί μόνο σε ψηφιακή μορφή και διανέμεται ψηφιακά από την εφαρμογή Read Library στην τιμή των 14,99 ευρώ.
Μπορείτε να το αγοράσετε, μέσα από την εφαρμογή, εδώ, από κινητές συσκευές και ταμπλέτες.
Κατεβάστε την εφαρμογή σε κινητά και tablets,
για τεχνολογία iOS εδώ .
για τεχνολογία Android εδώ.
Βιογραφικό της συγγραφέως:
Γεννήθηκε στη Λευκωσία κι έζησε ένα μεγάλο μέρος της ζωής της στο Κονγκό και στη Νιγηρία. Σπούδασε δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με ραδιοφωνικούς σταθμούς, περιοδικά κι εφημερίδες της Κύπρου σε χρονογράφημα, πολιτιστικά και έρευνα.. Έχει γράψει διηγήματα και μυθιστορήματα για παιδιά κι ενήλικες κι έχει αποσπάσει πολλές διακρίσεις και βραβεία σε Κύπρο, Ελλάδα και Ευρώπη. Επί σειρά ετών, έχει συμβάλει στην ανάπτυξη και ανάδειξη της παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας με επισκέψεις σε Βιβλιοθήκες, Δημοτικά Σχολεία και Γυμνάσια της Κύπρου και της Ελλάδας. Ενώ έχει επανειλημμένα παρουσιάσει έργα της στην Εθνική Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών σε Αθήνα και Κύπρο καθώς και στο Σπίτι της Κύπρου στην Αθήνα.
Έγραψε:
Διηγήματα και μυθιστορήματα για ενήλικους:
«Ο Μπατούρε» διηγήματα, αυτοέκδοση 1988.
«Ο Ψίθυρος του δάσους» μυθιστόρημα, αυτοέκδοση 1992.
«Αφρικάνικη νύχτα (Ο Ψίθυρος του δάσους)» μυθιστόρημα, Εκδόσεις Λιβάνη 1994 και επανέκδοση σαν «Ψίθυρος του δάσους από τις Εκδόσεις Άγκυρα 2001.
«Το ταξίδι της καρδιάς μας» Εκδόσεις Άγκυρα 1999.
«Το πεπρωμένο μιας ζωής» μυθιστόρημα, Εκδόσεις Άγκυρα 2003.
«Το άλλο μου μισό» μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη 2008.
«Κρατήσου από τα όνειρά σου» μυθιστόρημα, Εκδόσεις Ωκεανίδα 2010.
«Έτσι θέλω να θυμάμαι» μυθιστόρημα, Εκδόσεις Ωκεανίδα 2011.
«Αργός χορός» μυθιστόρημα, Εκδόσεις Διόπτρα 2013.
«Η ζωή είναι αγάπη» μυθιστόρημα, Εκδόσεις Ψυχογιός 2014.
«Αν ήξερα αλλιώς να σ’ αγαπώ» μυθιστόρημα, Εκδόσεις Ψυχογιός 2016.
«Ηλέκτρα –Το δάκρυ της Αφρικής, εκδ. Ψυχογιός 2017.
Ασυγχώρητο Λάθος Εκδ. Ψυχογιός 2019.
Τρεις γενιές σιωπής , Βερεγγάρια Εκδ. Τελεία υπό έκδοση
Βιβλία παιδικής και νεανικής λογοτεχνίας:
«Όλου του κόσμου τα παιδιά» διηγήματα, Εκδόσεις Πατάκης 2004.
«Ο γαλάζιος δράκοντας» μυθιστόρημα, Εκδόσεις Εν Τύποις 2006.
«The Blue Dragon» Wattle Publishing 2013.
«Βόλτα με το φεγγάρι» παραμύθι, Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών, 2007.
«Η απαγωγή του Γκάπι» μυθιστόρημα, Εκδόσεις Άγκυρα 2010.
«Η εκδίκηση της Ροξάνας» μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πάργα 2015.
«Ποιος δολοφόνησε τους ελέφαντες;» μυθιστόρημα, Εκδόσεις Τελεία 2021
Μεταφράσεις:
Το διήγημα Η ελευθερία του να παίζει κανείς, να πιστεύει, ν’ αγαπά και να ζει εν Ειρήνη» μεταφράστηκε στην Αγγλική και Ιταλική γλώσσα.
Το παιδικό μυθιστόρημα The blue dragon στην Αγγλική.
Διακρίσεις:
1994: Κρατικό Βραβείο Κύπρου για το μυθιστόρημα «Ο Ψίθυρος του δάσους».
1980: Βραβείο διηγήματος από Επιθεώρηση Τέχνης & Γραμμάτων, Πύργος –Ηλίας.
2006: Κρατικό Βραβείο Κύπρου για τα παιδικά διηγήματα «Όλου του κόσμου τα παιδιά», Εκδόσεις Πατάκης.
2007: Α Βραβείο Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών Κύπρου για το παραμύθι «Βόλτα με το φεγγάρι» για την ανάδειξη του πνεύματος της ισότητας και ίσων ευκαιριών για όλους.
2007: Α Ευρωπαϊκό Βραβείο διαγωνισμού διηγήματος που προκήρυξαν οι Δήμοι της Βαλ ντι Νιέβολε της Ιταλίας με θέμα: Η ελευθερία του να παίζει κανείς, να πιστεύει, ν’ αγαπά, να ζει…. Εν ειρήνη.
2011: Κρατικό Βραβείο Κύπρου για το μυθιστόρημα νεανικής Λογοτεχνίας «Η απαγωγή του Γκάπι», Εκδόσεις Άγκυρα 2010.
2015: Το μυθιστόρημα Η εκδίκηση της Ροξάνας ήταν ανάμεσα στα δύο επικρατέστερα για το Κρατικό βραβείο Κύπρου.
Είναι μέλος του Κυπριακού ΠΕΝ, της Εθνικής Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών Κύπρου, του Συνδέσμου Παιδικού Νεανικού βιβλίου, της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου και μέλος της Εθνικής Εταιρίας των Ελλήνων Λογοτεχνών Αθηνών.
