*Η συνέντευξη και η φωτογράφιση έγιναν για το must Μαϊού.
Αδιαμφισβήτητα φέτος ήρθαμε αντιμέτωποι με μια κατάσταση που δεν φανταζόμασταν ποτέ. Διατηρώντας, προσωπικά, μια μετρημένη αισιοδοξία για το μετά αυτής της κατάστασης, λίγο πριν τη διαδικτυακή μας συνέντευξη, είχα τους ενδοιασμούς μου για το πόσο η Άντια Στυλιανού, ως νεαρή γιατρός, θα με γειώσει απότομα. Αντιθέτως, μιλά με μια απέραντη ηρεμία που σε καθησυχάζει, παρόλο που και η ίδια είναι απόλυτα συνειδητοποιημένη για τη σοβαρότητα της πανδημίας. Μέσα από τη συζήτηση μας, ενώνω σιγά-σιγά τα κομμάτια μιας εικόνας από μια νεαρή γυναίκα δυναμική και συγκροτημένη, με στυλ, που δεν σηκώνει στερεότυπα και προκαταλήψεις, που κάνει γερά βήματα μπροστά εκπροσωπώντας μια γενιά που θα φέρει την αλλαγή.
Λίγους μήνες μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων. Τι σου άφησε εσένα αυτή η κατάσταση;
Ειλικρινά, αυτή η κατάσταση μού έδωσε τον χρόνο που χρειαζόμουν προκειμένου να ανασυγκροτήσω τα θέλω μου, να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου και να οργανώσω ψύχραιμα τα επόμενά μου βήματα. Η αλήθεια είναι ότι το 2019 ήταν μια εξαιρετικά δύσκολη χρονιά για μένα, χρειαζόμουν έτσι τον χρόνο αυτό για να εξετάσω τις επιλογές μου, να κάνω τα πλάνα μου και, γνωρίζοντας πια πώς θέλω να πορευτώ παρακάτω, να είμαι σε θέση να πάρω αποφάσεις ζωής. Ο χρόνος κάπως σταμάτησε και μου έδωσε την ευκαιρία και τον χώρο να αναπνεύσω και να σκεφτώ με καθαρό μυαλό χωρίς πίεση.
Ως γιατρός, πώς το αντιμετώπισες;
Θεωρώ πως χειρίστηκα την κατάσταση με ψυχραιμία και νηφαλιότητα αφού και λόγω της ιδιότητάς μου ως γιατρού ήμουν σχετικά εξοικειωμένη με καταστάσεις που αφορούν περιστατικά στον τομέα της υγείας. Ήταν βέβαια κάτι πρωτόγνωρο, και κανείς δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα πώς θα εξελισσόταν το όλο θέμα και ποια τροπή μπορούσε να πάρει, ήμουν όμως πιο καθησυχασμένη, πιο ψύχραιμη και σίγουρα αισιόδοξη. Αν κάτι με λύπησε όμως ιδιαίτερα, είναι το γεγονός ότι δεν μπόρεσα να προσφέρω στην πρώτη γραμμή, κάτι που θα το ήθελα πάρα πολύ, αφού δεν πρόλαβα να περατώσω τη διαδικασία εγγραφής μου στο μητρώο ιατρών Κύπρου μιας και επέστρεψα πίσω στην Κύπρο από τη Γερμανία μόλις στο τέλος Φεβρουαρίου.
Κατά την άποψή σου, η Κύπρος χειρίστηκε σωστά και έγκαιρα την κατάσταση;
Σίγουρα δεν είμαι ειδική για να κρίνω τα όποια μέτρα και αποφάσεις πήρε η κυβέρνηση. Η προσωπική και επαγγελματική μου, όμως, άποψη είναι ότι λήφθηκαν έγκαιρα όλα τα απαραίτητα μέτρα για τη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας, και αυτό διαφάνηκε άλλωστε από τον περιορισμό της εξάπλωσης. Αποδείχτηκε σε πολλές χώρες, ευρωπαϊκές και μη, πως σε μία τέτοια περίπτωση πανδημίας, τα συστήματα υγείας είναι εξαιρετικά ευάλωτα και χρήζουν ιδιαίτερης προστασίας. Έτσι και το δικό μας σύστημα υγείας δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Ξέραμε μετά βεβαιότητας ότι και το ΓΕΣΥ δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει σε περίπτωση που η κατάσταση έβγαινε εκτός ελέγχου και είναι γι’ αυτό που είμαι πραγματικά περήφανη για το πώς χειρίστηκε η κυβέρνηση το όλο θέμα αλλά κυριότερα για την υπευθυνότητα που επιδείξαμε ως κοινωνία. Είναι πραγματικά συγκινητικό να βλέπεις νέους ανθρώπους, της δικής μου γενιάς, να τηρούν τα περιοριστικά μέτρα με θρησκευτική ευλάβεια ακόμη και αν γνωρίζουν πως οι ίδιοι δεν κινδυνεύουν.
Υπήρξαν φορές που φοβήθηκες για εσένα ή για δικά σου πρόσωπα;
Όλοι μας έχουμε αγαπημένα πρόσωπα στις ευπαθείς ομάδες, είτε αυτά είναι άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, γιαγιάδες, παππούδες, είτε είναι άτομα με βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό. Φυσικά φοβήθηκα, όχι τόσο για μένα αλλά για τις γιαγιάδες μου και τον παππούλη μου περισσότερο, που τους έχω απίστευτη αδυναμία.
Πολλοί υποστηρίζουν πως η καραντίνα ήταν μια περίοδος ανασυγκρότησης του εαυτού μας, όπου ανακαλύψαμε αυτά που έχουν πραγματική σημασία. Ισχύει για εσένα αυτό;
Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου και τις ατελείωτες ώρες διαβάσματος στερήθηκα πολλές φορές τα απλά, τα καθημερινά πράγματα που ο κόσμος είχε δεδομένα πριν την πανδημία. Ήξερα τι εστί η έλλειψη κοινωνικοποίησης και είχα θυσιάσει προ πολλού πράγματα που μου άρεσαν να κάνω. Θεωρώ πως είμαι άνθρωπος που είχα σωστά ταξινομήσει τα σημαντικά μέσα μου και δεν χρειάστηκε να τα ανακαλύψω τώρα αφού τα είχα καλά ιεραρχημένα στο μυαλό μου.
Τι πιστεύεις πως θα αλλάξει στον τρόπο ζωής μας;
Όπως κάθε κρίσιμο ιστορικό γεγονός που δοκιμάζει τις αντοχές και τη συνοχή της ανθρωπότητας, γιατί περί αυτού πρόκειται, είτε αυτό ονομάζεται πόλεμος είτε πανδημία, αναπόφευκτα στιγματίζει τις γενιές που το βιώνουν. Είναι κάτι πρωτόγνωρο, τραυματικό θα έλεγα που θα αφήσει πολλά απομεινάρια στη δική μας γενιά. Επίσης θεωρώ ότι ο δρόμος προς στην κανονικότητα θα είναι πολύ πιο μακρύς από ό,τι νομίζουμε. Θα παραμείνουν σημάδια μικροβιοφοβίας και κοινωνικής αποστασιοποίησης. Θα μας αφήσει όμως και κάποια θετικά, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Θα μας διδάξει να προστατευόμαστε περισσότερο, να εκτιμούμε τα απλά, τα καθημερινά, θα προσδώσει αξία σε έναν απλό καφέ, σε μια βόλτα στη θάλασσα, σε ένα ταξίδι. Οι ζωές μας κινούνταν πολύ γρήγορα, χωρίς φρένα και αυτό το απότομο τράνταγμα ίσως αποδειχθεί αρκετό, λυτρωτικό, για να βλέπουμε πού και πού ότι πραγματικά μερικές φορές πρέπει να σταματάμε και να αναθεωρούμε για να συνεχίζουμε με πλάνο και επιμονή να υλοποιούμε τους στόχους και τα όνειρά μας.
Είσαι σπιτόγατος γενικότερα;
Μου αρέσει η ηρεμία του σπιτιού μου, ναι, αλλά σίγουρα όχι η επιβολή περιορισμών. Η απαγόρευση κυκλοφορίας ήταν κάτι που δεν περίμενα ποτέ μου πραγματικά να βιώσω. Δεν θα έλεγα ότι είμαι σπιτόγατος, όμως. Υπάρχουν τόσα όμορφα πράγματα να δεις, να κάνεις, να πάρεις ερεθίσματα από τον έξω κόσμο που είναι κρίμα αν έχεις την ευχέρεια, όχι μόνο οικονομική, να είσαι όσο πιο δραστήριος γίνεται, να μην είσαι.
Πώς χαλαρώνεις μετά από μια κουραστική μέρα;
Τίποτα δεν είναι πιο αναζωογονητικό από την ηρεμία που σου προσφέρουν τα άτομα που αγαπάς.
Αλήθεια, τι ήταν αυτό που σε τράβηξε στην ιατρική και στη γενική χειρουργική;
Ήταν ένας στόχος που είχα θέσει από το δημοτικό κιόλας και μετέπειτα έγινε στόχος ζωής. Δεν θα μπορούσα να με φανταστώ να κάνω οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου. Ο πατέρας μου, ο οποίος είναι γενικός χειρουργός, ήταν πάντα το πρότυπό μου. Είχα αντιληφθεί από μικρή ότι ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος και απαιτεί θυσίες αλλά επίσης με έκανε να εκτιμήσω το πόσο σπουδαίο είναι να βοηθάς κόσμο μέσα από το επάγγελμά σου. Η ιατρική για μένα είναι ένα λειτούργημα που μου μαθαίνει καθημερινά πράγματα για τον εαυτό μου, δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές μου. Μου αρέσει να προσφέρω στους συνανθρώπους μου και θεωρώ πως είναι θείο δώρο να μπορείς σε αυτό τον κόσμο να βοηθήσεις τους ασθενείς σου με τις γνώσεις και τις ικανότητές σου.
Πόσο εύκολη ήταν η διαδρομή μέχρι το πτυχίο; Χρειάστηκαν θυσίες;
Λόγω του πατέρα µου ήξερα από µικρή τις θυσίες που απαιτεί µια τέτοια σπουδή. Δεν ήταν καθόλου εύκολη η διαδρομή, είχε πάρα πολλά εμπόδια, ατέλειωτα ξενύχτια και πάρα πολλές θυσίες. Αυτό λειτούργησε καθοριστικά µέσα µου. Χρειάστηκαν ατελείωτες ώρες διαβάσματος, η εκμάθηση μιας ξένης γλώσσας και καλή διαχείριση του άγχους και της πίεσης. Τα καλά, όμως, κόποις κτώνται και όσες δυσκολίες και αν αντιμετώπισα, όλα ανταμείβονται με ένα «ευχαριστώ, γιατρέ» μετά από κάθε εξιτήριο που δίνεις.
Πώς είναι να ξέρεις πως η υγεία ή ακόμα και η ζωή κάποιου εξαρτάται από εσένα;
Είναι ένα απερίγραπτο αίσθημα που σου προκαλεί δέος και περηφάνια κάθε φορά. Οι ασθενείς κρέμονται κυριολεκτικά από τα χείλη σου, εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε σένα και αυτό σε κάνει να νιώθεις χρήσιμη, σημαντική. Δυστυχώς, όμως, δεν είμαστε ούτε θεοί ούτε αλάνθαστοι, γι’ αυτό και πάντα πρέπει να έχουμε κατά νου και να επιδεικνύουμε ύψιστη υπευθυνότητα. Μπορεί ο κάθε ασθενής να είναι ένας από τους πολλούς για μας, αλλά γι’ αυτόν θα είσαι εσύ που θα του ανακοινώσεις τα καλά ή τα κακά νέα και θα σε έχει ανεξίτηλα στη μνήμη του. Γι’ αυτό τον λόγο είναι πάρα πολύ σημαντικό να είμαστε πάνω από όλα άνθρωποι, να μπαίνουμε στη θέση του κάθε ασθενούς μας και να συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο που αρμόζει σε κάθε περιστατικό.
Τι είναι αυτό που ξεχωρίζεις στην εργασία σου ως γιατρού;
Ως γιατροί έχουμε τη δυνατότητα αλλά κυρίως την ευθύνη να προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας και με τις γνώσεις μας να τους παρέχουμε την καλύτερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που μπορούμε λαμβάνοντας υπόψη πάντα το συμφέρον των ασθενών μας. Αυτό που ξεχωρίζω στο επάγγελμά μου είναι και η θεμελιώδης θεώρησή μου προς αυτό, δεν το βλέπω ως επάγγελμα αλλά ως λειτούργημα, αφού ασχολείται με το υπέρτατο αγαθό, την υγεία.
Ποια είναι μια λανθασμένη αντίληψη που έχει ο κόσμος για τους γιατρούς;
Μια λανθασμένη αντίληψη που έχει ο κόσμος για τους γιατρούς είναι ότι ο μοναδικός σκοπός μας είναι το οικονομικό συμφέρον. Η αμοιβή των γιατρών δεν έχει να κάνει με το πόσος χρόνος χρειάστηκε για να γίνει οποιαδήποτε διάγνωση. Οι κόποι και οι μόχθοι, οι ατελείωτες ώρες διαβάσματος, οι θυσίες και τα χρόνια που χρειάζονται για να τελειώσουμε είναι αυτά που καθορίζουν την αμοιβή μας. Θυσιάζουμε τουλάχιστον δώδεκα χρόνια μόνο για την εκπαίδευσή μας σε ένα τομέα που έχει να κάνει με τη ζωή.
Πόσο εύκολο είναι να εμπιστευτεί κάποιος μια γιατρό στην ηλικία σου; Συνάντησες καθόλου δυσκολίες;
Δυστυχώς η έλλειψη εμπιστοσύνης σε νεαρούς γιατρούς είναι ένα φαινόμενο που αντιμετωπίζουν οι πλείστοι νέοι γιατροί στις μέρες μας. Από τη μια υπάρχει η δυσκολία εμπιστοσύνης από τους ίδιους τους ασθενείς σου και από την άλλη από τους ιεραρχικά ανωτέρους σου. Κατά τη δική μου άποψη, ο κάθε γιατρός που σέβεται τον εαυτό του και τους ασθενείς του πρέπει να πράττει έχοντας πάντα υπόψη το συμφέρον των ασθενών του. Το να ξέρεις να αναγνωρίζεις τα όριά σου είναι μια αρετή που πρέπει να έχει κάθε γιατρός και ανταμείβεται με την εμπιστοσύνη από τους συναδέλφους και τους ασθενείς του. Αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες και τις δυνατότητές σου βρίσκεσαι στην προνομιούχα θέση να μπορείς έγκαιρα να ζητήσεις βοήθεια, να σώσεις ζωές, να κερδίσεις την εκτίμηση των γύρω σου και να γίνεις καλύτερος στον τομέα σου.
Πώς το διαχειρίστηκες;
Ο κάθε ασθενής έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες και ευαισθησίες και η ψυχολογία του κάθε ασθενούς είναι ένας παράγοντας που έχω πάντα υπόψη μου. Έμαθα να μην παίρνω τα πράγματα προσωπικά, να δείχνω ευαισθησία, κατανόηση και να προσπαθώ να κάνω πάντα ό,τι μπορώ με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον του ασθενούς μου. Μου έχει τύχει να καταφέρω να τον μεταπείσω να με αφήσει να κάνω ό,τι χρειαζόταν καθώς επίσης να φτάσω σε σημείο να φωνάξω τον ανώτερό μου για να αναλάβει την κατάσταση.
Είσαι σίγουρα μια δυναμική γυναίκα σε ένα, ως επί το πλείστον, ανδροκρατούμενο επάγγελμα. Ήσουν συνειδητοποιημένη για τον τομέα στον οποίο θα εντασσόσουν;
Εν έτει 2020, δεν μπορώ να δεχτώ την προκατάληψη ότι η ιατρική είναι ανδροκρατούμενο επάγγελμα. Διάφορες γυναίκες που γράφτηκαν στην ιστορία πάλεψαν και παλεύουν καθημερινά για να καταρριφθεί αυτό το στερεότυπο. Είναι πλέον καιρός και για μας να αντιληφθούμε ότι ο κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως φύλου, σεξουαλικότητας και χρώματος, δικαιούται και πρέπει να έχει ίσα δικαιώματα και αποδοχή από την κοινωνία σε όποιο επάγγελμα και σε ό,τι και αν κάνει στη ζωή του.
Υπήρξαν φορές που αντιμετώπισες σεξισμό ως γιατρός;
Το θέμα δεν είναι τόσο η ιατρική αλλά η ειδικότητα που επέλεξα. Για ένα λόγο που πραγματικά δεν μπορώ να αντιληφθώ, πολύς κόσμος θεωρεί κάποιες ειδικότητες πιο κατάλληλες για γυναίκες. Η κοινωνία θεωρεί ότι οι καταλληλότερες ειδικότητες είναι αυτές με τα λιγότερα έκτακτα ή όχι τόσο σημαντικά περιστατικά, ούτως ώστε η γυναίκα γιατρός να είναι παράλληλα μητέρα και σύζυγος με περισσότερο χρόνο για την οικογένεια. Διαφωνώ και δυστυχώς μέχρι να αλλάξουν κάποια ταμπού στη μικρή μας κοινωνία ο σεξισμός στις χειρουργικές ειδικότητες θα υφίσταται, και είναι τουλάχιστον κρίμα και άδικο. Θέλω να γίνω γενικός χειρουργός γιατί με ενδιαφέρει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ειδικότητα και το έχω πραγματικά στόχο να βάλω και εγώ το λιθαράκι μου σε αυτό τον αγώνα για να δείξω ότι πραγματικά δεν είναι θέμα φύλου αλλά γνώσεων και σκληρής δουλειάς.
Είναι, πιστεύεις, ο σεξισμός ένα πρόβλημα που εξακολουθεί να υπάρχει στις μέρες μας;
Δυστυχώς, πιστεύω πως ο σεξισμός εξακολουθεί να υπάρχει στις μέρες μας και είναι κάτι που δεν αρμόζει στις σύγχρονες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι μια μάστιγα που πρέπει να εξαλειφθεί άμεσα. Θέλω, όμως, να πιστεύω επίσης ότι η δική μας γενιά οδεύει στη σωστή κατεύθυνση αφού πλέον ακουγόμαστε περισσότερο, παλεύουμε ενάντια στο άδικο και έχουμε εξελιχθεί ως άνθρωποι.
Σε έναν ασυνήθιστο συνδυασμό, είσαι μια γιατρός με μεγάλη αγάπη για τη μόδα. Πώς ξεκίνησε, αλήθεια, η σχέση σου με τη μόδα;
Η μητέρα μου, η γιαγιά μου και η νονά μου ήταν πάντα λάτρεις της καλής αισθητικής και της μόδας. Μεγαλώνοντας μαζί τους θεωρώ ότι υποσυνείδητα είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τη μόδα αφού τις έβλεπα από μικρή να ντύνονται και να ασχολούνται με την εξωτερική τους εμφάνιση. Η μόδα και το στυλ για μένα είναι ένας τρόπος έκφρασης του εσωτερικού μου κόσμου.
Ενημερώνεσαι για τη μόδα και τις τάσεις;
Φυσικά και ενημερώνομαι για τις τελευταίες τάσεις τις μόδας και, αν μου αρέσουν, τις υιοθετώ. Δεν φόρεσα, όμως, ποτέ μου κάτι που δεν με εκφράζει επειδή είναι στη μόδα.
Πώς θα περιέγραφες το στυλ σου;
Το στυλ μου θα το περιέγραφα ως κομψό, ρομαντικό και σικ.
Ασχολείσαι επίσης με μονοκινητήρια αεροπλάνα. Πώς προέκυψε αυτό;
Αυτό ξεκίνησε ως καθαρή περιέργεια και ενδιαφέρον, μετά έγινε πρόκληση και στο τέλος πάθος. Ένας πολύ καλός μου φίλος έκανε μαθήματα και πετούσε εκείνο το διάστημα. Μου περιέγραφε επί ώρες τα διάφορα συναισθήματα που ένιωθε κάθε φορά που βρισκόταν στον αέρα και πόση ηρεμία και αδρεναλίνη τού προσέφερε αυτό το χόμπι. Κάπως έτσι, κάποιους μήνες αργότερα, ξεκίνησε και για μένα η γνωριμία με τα μονοκινητήρια αεροπλάνα.
Θέλω να μου περιγράψεις την πρώτη φορά που οδήγησες μονοκινητήριο αεροπλάνο.
Δεν θα σου μιλήσω για την πρώτη φορά που πέταξα, αλλά για την πρώτη φορά που πέταξα μόνη μου. Τα συναισθήματα που με διακατείχαν ήταν αμέτρητα. Από τη μια η αδρεναλίνη μού προκαλούσε ταχυκαρδία και από την άλλη ο φόβος ήταν ένα αίσθημα που ήταν παρόν. Ξέρεις, την ώρα που αντιλαμβάνεσαι, όταν παίρνεις το «ok» από τον πύργο ελέγχου για την πρώτη σου πτήση, ότι πλέον κρατάς κυριολεκτικά με ένα μοχλό στα χέρια σου τη ζωή σου, ξεκινάς και έχεις ενδοιασμούς. Ήμουν σίγουρη και προετοιμασμένη, όμως, κατάλληλα για να με ηρεμήσω. Με το που απογειώθηκα, όση εξάσκηση και να είχα κάνει με τον εκπαιδευτή μου πριν, τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν. Ήθελα απλώς να καταφέρω να προσγειωθώ ασφαλής. Χιλιάδες σκέψεις πέρασαν εκείνα τα λεπτά από το μυαλό μου και αυτό μέχρι που ζήτησα άδεια προσγείωσης από τον πύργο ελέγχου. Μετά απλώς το βλέμμα μου ήταν καρφωμένο στον δίαυλο, έλεγχα την ταχύτητά μου και επαναλάμβανα μέσα στο μυαλό μου τι έπρεπε ακριβώς να κάνω. Όταν πλέον προσγειώθηκα και πάρκαρα το αεροπλάνο, απλά θυμάμαι να χοροπηδάω από τη χαρά μου. Λίγες φορές ένιωσα τόσο ενθουσιασμό και υπερηφάνεια.
Αλήθεια, πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι;
Όταν έχεις μόνο ένα κινητήρα, το πρώτο που σκέφτεσαι είναι τι γίνεται όταν αυτός ο κινητήρας πάθει κάτι εν ώρα πτήσης. Όσα μαθήματα και όση εξοικείωση με το αεροπλάνο και να έχεις, ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί κάτι να συμβεί. Γι’ αυτό είναι απόλυτα σημαντικό να είμαστε προετοιμασμένοι, για να μπορούμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι, για την οποιαδήποτε περίσταση μπορεί να προκύψει.
Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου; Ποια είναι τα τρία δυνατά σου στοιχεία και ποιες οι αδυναμίες σου;
Θα έλεγα πως είμαι μια δυναμική γυναίκα με πολλές ευαισθησίες, προσηλωμένη στους στόχους που έχω θέσει για μένα, διψασμένη για γνώση. Δεν εφησυχάζω ποτέ, δεν θεωρώ τίποτε δεδομένο και βλέπω την κάθε μέρα ως μια νέα ευκαιρία και δώρο για να ανελιχθώ ως άνθρωπος. Τα τρία δυνατά μου σημεία είναι ο υπομονή μου, η αποφασιστικότητά μου και η ενσυναίσθησή μου. Αδυναμία μου ο άνθρωπος, η επικριτικότητά μου και ότι προσπαθώ πάντα να ευχαριστήσω τους γύρω μου παραμερίζοντας μερικές φορές τα δικά μου θέλω.
Είσαι άνθρωπος που κάνει σχέδια για το μέλλον ή είσαι περισσότερο της στιγμής;
Είμαι ένα μείγμα και των δυο. Μου αρέσει να κάνω σχέδια, να είμαι σε πρόγραμμα και αγαπώ τη ρουτίνα. Μερικές φορές, όμως, χρειάζεται και λίγος αυθορμητισμός για να προσφέρει μια επιπλέον μαγεία στη ζωή μας.
Είναι μια δική σου οικογένεια στα πλάνα σου;
Μια δική μου οικογένεια είναι το όνειρό μου. Ο θεσμός της οικογένειας είναι για μένα πολύ σημαντικός. Μεγαλώνοντας χωρίς αδέρφια και πρώτα ξαδέρφια, όνειρό μου ήταν ανέκαθεν να κάνω τέσσερα παιδάκια και να ζω ευτυχισμένη και ήρεμη με τον έρωτα της ζωής μου.
Τι είναι επιτυχία για σένα;
Επιτυχία για μένα είναι κάθε βράδυ, όταν πάω για ύπνο, να νιώθω γεμάτη. Η υπέρτατη επιτυχία για μένα είναι να καταφέρω να καταξιωθώ στον τομέα μου και να έχω τη δική μου οικογένεια και δίπλα μου ανθρώπους που με στηρίζουν και αγαπώ για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Τι μήνυμα θα έστελνες στον κόσμο μετά από μια τέτοια δοκιμασία;
Μετά από αυτή τη διαδικασία θα ήθελα να ατενίσουμε το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία. Να εκλάβουμε αυτή την πανδημία ως μια ευκαιρία, ένα μάθημα ζωής που μας ωρίμασε, μας υπενθύμισε τα σημαντικά, μας έκανε να αναλογιστούμε, να αναλάβουμε ευθύνες και να αντιληφθούμε ότι η ζωή είναι πολύ μικρή για να μην προσπαθούμε να την ομορφαίνουμε κάθε μέρα. Με αυτά που διδαχτήκαμε να πορευτούμε με στόχο να γίνουμε καλύτεροι, να σκεφτόμαστε τους δίπλα μας και να εννοήσουμε επιτέλους ότι κανένα υλικό αγαθό δεν μπορεί να συγκριθεί με την υγεία μας. Υπομονή, δύναμη και έρχονται πολύ καλύτερες μέρες.
