newsroom must
της Μαριάννας Καραβαλή
Ηθοποιός επιλεκτική στις συνεργασίες της, αλλά και γνωστή για την αφoσίωση στην απόδοση των ρόλων της. η Ηλέκτρα Φωτιάδου, μας αναλύει τη «Λουίζα» στη δραματικά σειρά του ΡΙΚ1 «Το Μυστικό της Πεταλούδας» και απαντά πως «ζει» μαζί με αυτό τον χαρακτήρα, στις δυο σεζόν που τον υποδύεται.
Ηλέκτρα, ως ηθοποιός είσαι ιδιαίτερα επιλεκτική όσον αφορά στις επαγγελματικές σου συνεργασίες, γι’ αυτό και το πρώτο που θα σε ρωτήσω είναι πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στο «Μυστικό της πεταλούδας».
Με πήρε τηλέφωνο ο σκηνοθέτης και παραγωγός της σειράς, ο Σταύρος Ποταμάρης, λέγοντάς μου πως η εισήγηση για να παίξω εγώ τον ρόλο της Λουίζας έγινε από τη σεναριογράφο της σειράς, την Άντα Γκουρμπαλή, η οποία με είχε δει σε μια άλλη σειρά που έπαιζα και η οποία ήταν στη σεναριακή ομάδα «Χωρίς Εσένα». Είχα συνεργαστεί και στο παρελθόν με τον Σταύρο, οπότε γνώριζα την ποιότητα της δουλειάς του. Ζήτησα να μου πει λεπτομέρειες για την υπόθεση της σειράς, για να μπω λίγο στο θέμα, αλλά και για τον ρόλο, για να δω αν μου ταιριάζει. Ξέρεις, δεν μας ταιριάζουν όλοι οι ρόλοι. Κάποιοι μας ταιριάζουν λιγότερο, κάποιοι περισσότερο, κάποιοι ίσως και καθόλου. Εγώ θέλω να μου ταιριάζει ο ρόλος - υπό την έννοια ότι θα μου προσφέρει την πρόκληση που χρειάζομαι.
Τι άλλο ψάχνεις σε κάθε συνεργασία;
Κοίτα, δεν ψάχνω ποτέ την τέλεια σειρά, τον εξαιρετικότατο ρόλο, τα πολλά λεφτά. Δεν είναι αυτά τα βασικά, για μένα. Το βασικότερο για μένα είναι οι συντελεστές μιας δουλειάς. Για παράδειγμα, σε αυτή τη σειρά η ομάδα των τεχνικών αποτελείται από σπουδαίους επαγγελματίες, που είναι ταυτόχρονα καλοί άνθρωποι και συνεννοήσιμοι. Αλλά και πέραν απ’ αυτούς, όσοι συμμετέχουν στο «Μυστικό της πεταλούδας», πίσω και μπροστά από τις κάμερες, συνθέτουν ένα ευχάριστο περιβάλλον, που δημιουργεί το αίσθημα της ασφάλειας, της εμπιστοσύνης, της άνεσης. Δεν είναι αυτό που ψάχνουμε όλοι μας, άλλωστε; Να πηγαίνουμε στη δουλειά μας και να βρίσκουμε ένα περιβάλλον που να μας κάνει δημιουργικούς και παραγωγικούς;
Σε αυτή τη σειρά, πολλά μέλη του καστ είναι ηθοποιοί εξ Ελλάδος, με πείρα αλλά και δημοτικότητα. Έπαιξε αυτό ρόλο στο να θέλεις να συμμετάσχεις σε αυτή τη δουλειά;
Το γνώριζα ότι στο καστ υπήρχαν και ηθοποιοί από την Ελλάδα, αλλά όχι, αυτό δεν έπαιξε ρόλο στο να πω το «ναι». Για μένα είναι πάντα ευχάριστο και καλοδεχούμενο να συνεργάζομαι με συναδέλφους με τους οποίους δεν έχω δουλέψει ξανά. Είναι πολύ ενδιαφέρον να συναντιέσαι με νέα πρόσωπα, γιατί από τον καθένα παίρνεις κάθε φορά και κάτι καινούριο.
Νιώθεις ότι οι Ελλαδίτες ηθοποιοί προσδίδουν κάτι περισσότερο σε μια κυπριακή σειρά;
Κοίτα, ο οποιοσδήποτε μπορεί να προσδώσει κάτι, είτε είναι έμπειρος είτε στο ξεκίνημά του. Παλιοί, νέοι, όλοι έχουν κάτι να προσφέρουν και όλοι είναι σημαντικοί.
Δεν μας ταιριάζουν όλοι οι ρόλοι. κάποιοι μας ταιριάζουν λιγότερο, κάποιοι περισσότερο, κάποιοι ίσως και καθόλου. Εγώ θέλω να μου ταιριάζει ο ρόλος - υπό την έννοια ότι θα μου προσφέρει την πρόκληση π
Ας μιλήσουμε και για τον ρόλο σου, γιατί φέτος παρουσιάζεται μια διαφορετική γυναίκα, από εκείνη που είδαμε πέρσι...
Έχεις δίκιο σ’ αυτό. Η Λουίζα στην αρχή της σειράς ήταν λίγο χαμένη, λίγο τρελαμένη, γιατί ο σύζυγός της έμπλεκε συνέχεια σε δυσάρεστες καταστάσεις και δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα - είχε επαφές με τη μαφία, έπαιζε χαρτιά, μεθούσε, είχε εξωσυζυγική σχέση. Όλα αυτά της δημιουργούσαν ανασφάλειες, οργή, ζήλια. Φέτος, βλέπουμε μια διαφορετική Λουίζα. Φέτος είναι πιο δυναμική, περισσότερο ενεργή παρά παθητική στις εξελίξεις, μπαίνει μπροστά στις καταστάσεις και παίρνει τα πράγματα στα χέρια της. Έχασε τον σύζυγό της με τον πιο τραγικό τρόπο, όταν αυτός έθεσε τέρμα στη ζωή του, πλέον, όμως, έχει έναν νέο σύντροφο, στο πρόσωπο του Θέμη, ο οποίος επίσης έχει χάσει τη σύζυγό του με τραγικό τρόπο. Θα δούμε στην πορεία πως η σχέση αυτή δεν είναι άλλο ένα ειδύλλιο, καθώς καταστάσεις και σχέσεις πλέκουν περισσότερο το κουβάρι.
Πώς νιώθεις τον κάθε ρόλο μέσα σου; Νιώθεις πως «ζεις» μαζί με αυτό τον χαρακτήρα μέσα σου για όλο το διάστημα που τον υποδύεσαι;
Σίγουρα κάθε ρόλο, στα αρχικά κυρίως στάδια, περνάς πολύ χρόνο μελετώντας τον, εξερευνώντας τον, μαθαίνοντάς τον. Πρέπει να τον αγαπήσεις τον ρόλο για να τον παίξεις. Πρέπει να τον συμπαθήσεις και να τον κατανοήσεις, για να τον αποδώσεις καλύτερα. Ναι, περνώ ώρες με τον ρόλο, μελετώντας τον, αλλά όχι δεν τον κουβαλώ μαζί μου στην καθημερινότητά μου. Στη ζωή μου είμαι εγώ, η Ηλέκτρα. Η Λουίζα υπάρχει μέσα μου στη μελέτη και στο γύρισμα.
Είναι η ίδια διαδικασία και με τους θεατρικούς ρόλους;
Καθόλου η ίδια... Στο θέατρο είναι εντελώς διαφορετική η διαδικασία. Στο θέατρο, είναι πιο ολοκληρωμένη και πιο εις βάθος η εικόνα που έχεις για τον ρόλο, από την αρχή μέχρι το τέλος του. Έχεις όλο το κείμενο μπροστά σου, ξέρεις με ποιον έχεις να κάνεις. Στην τηλεόραση, δεν έχεις όλη την ιστορία απ’ την αρχή μέχρι το τέλος της υπόθεσης. Παίρνεις το σενάριο λίγολίγο, γι’ αυτό νιώθεις ότι ο χαρακτήρας σου μεταβάλλεται και αναπροσαρμόζεται ανάλογα με τις εξελίξεις. Σε εκπλήσσει πού και πού με τις αντιδράσεις του, με τους χειρισμούς του, με τις αποφάσεις του.
Ακούγοντάς σε σκέφτομαι πως όταν κάνετε θέατρο οι ηθοποιοί ίσως να νιώθετε ότι επαναλαμβάνεστε, από την άποψη ότι τα λόγια που λέτε είναι τα ίδια...
Κι όμως δεν είναι έτσι. Κάθε παράσταση είναι διαφορετική. Καμία μέρα δεν είναι όπως την προηγούμενη. Ξέρεις γιατί; Γιατί υπάρχει ζωντανό κοινό. Έτσι, κάθε μέρα έχει διαφορετική ατμόσφαιρα και κυριαρχούν διαφορετικά vibes. Παίρνεις άλλη ενέργεια από τους θεατές και αυτό δημιουργεί και σε σένα άλλη ενέργεια μέσα σου. Είναι μια συνεχής αλληλεπίδραση ηθοποιών - θεατών. Έτσι, δεν έχει σημασία αν λες τα ίδια λόγια, γιατί αυτό που νιώθεις κι αυτό που βιώνεις είναι διαφορετικό κάθε φορά. Είτε παίζεις κωμωδία, είτε δράμα, είτε μιούζικαλ. Όλοι μέσα στο θέατρο -ηθοποιοί στη σκηνή και θεατές στην αρένα - είναι όλοι ζωντανοί δέκτες, αλλά και πομποί την ίδια ώρα. Άρα, η «επικοινωνία» είναι κάθε φορά αλλιώτικη, απρόβλεπτη. Και συνάμα συναρπαστική.
Είναι γι’ αυτό, ίσως, που κυριαρχεί η εντύπωση πως οι ηθοποιοί προτιμάτε το θέατρο από την τηλεόραση;
Είναι σημαντική αυτή η δυναμική της αλληλεπίδρασης για έναν ηθοποιό... Επίσης, στο θέατρο, νιώθεις ότι έχεις εσύ τον έλεγχο. Είσαι εσύ πάνω στη σκηνή, εσύ έχεις πάρει το πράγμα πάνω σου κι εσύ θα βγάλεις το συναίσθημα απ’ τον θεατή. Ενώ στην τηλεόραση, παίζουν ρόλο και τα πλάνα, οι γωνιές που τραβάνε οι κάμερες, τι δείχνουν, πόσα δείχνουν και πώς το δείχνουν, το μοντάζ...
Έχεις προσωπική προτίμηση ανάμεσα στο θέατρο και την τηλεόραση;
Δεν θα έλεγα ότι έχω μια απόλυτη προτίμηση. Για μένα, και τα δύο είναι σημαντικά και χρήσιμα. Έχουν άλλη τεχνική και πολύ διαφορετική τεχνική παιξίματος, το θέατρο, η τηλεόραση, ο κινηματογράφος. Έχουν όλα τις χάρες τους. Αν αυτή την περίοδο μου έλεγες να διαλέξω, θα σου έλεγα θέατρο -και λόγω των καταστάσεων που ζούμε- θα έλεγα «δώστε μου μια κωμωδία, που να είναι και μιούζικαλ!». Δώστε μου κάτι εύθυμο, κάτι χαρούμενο, κάτι ταξιδιάρικο!
Έκανες, όμως, θέατρο μέχρι πρόσφατα...
Ήμουν στο Θέατρο Δέντρο μέχρι τον Δεκέμβριο, όπου ανεβάσαμε την κωμωδία με τίτλο «Η μέθοδος του Δρ. Μπαλτονέρο», βασισμένο στο ισπανικό έργο «Τοκ-Τοκ». Πήγε πάρα πολύ καλά, με γεμάτες όλες τις παραστάσεις. Είναι πιθανό να επαναληφθεί την άνοιξη, γύρω στον Μάρτιο - Απρίλιο.
Συζητάς για κάτι άλλο στο θέατρο;
Όχι. Επειδή η ζωή μου είναι στημένη με τέτοιον τρόπο, δεν μπορώ να πω ότι θέλω να κάνω συνέχεια και τηλεόραση και θέατρο μαζί. Δεν θα μπορούσα, άλλωστε, να κάνω και τα δύο παράλληλα, για μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι, φροντίζω να κάνω παύσεις στα επαγγελματικά μου. Την αναζητώ αυτή την παύση. Δεν είμαι ο τύπος που εξαρτάται συναισθηματικά από τη δουλειά του. Βρίσκω χαρές και ικανοποιήσεις και σε πράγματα εκτός δουλειάς. Άρα, προς το παρόν ας ξεδιαλύνουμε το... «Μυστικό της πεταλούδας» και μετά βλέπουμε.
