Όταν την πρωτογνώρισα, είχε ως βασική ασχολία τα ψηφιακά πορτρέτα διάσημων προσώπων απ’ όλους τους τομείς, μετά τις σπουδές Γραφικών Τεχνών και πολλούς πειραματισμούς. Τη βλέπω να γίνεται όλο και καλύτερη, να πραγματεύεται κοινωνικά θέματα και να τα μετατρέπει σε ιδιαίτερους πίνακες, με χρώμα ή γραμμές. Τώρα, λίγο πριν τη δεύτερή της ατομική έκθεση, συναντηθήκαμε ξανά για μια ανασκόπηση των τελευταίων χρόνων.
Σε γνωρίσαμε μέσα από τα ψηφιακά πορτρέτα πριν μερικά χρόνια. Πόσο έχει εξελιχθεί η τέχνη σου αλλά και εσύ από τότε μέχρι σήμερα;
Το σημαντικότερο στην τέχνη είναι να εξελίσσεσαι και να μαθαίνεις. Όταν ένας καλλιτέχνης δώσει στον εαυτό του την ευκαιρία να ανοιχτεί στον τομέα, να δοκιμάσει και να πάρει τις ευκαιρίες που του δίνονται, τότε η τέχνη του αλλά και εκείνος ως άνθρωπος γίνεται καλύτερος. Έτσι κι εγώ εξελίχτηκα μέσα από την τέχνη μου, έμαθα νέες τεχνικές, έμαθα να σκέφτομαι πιο αφηρημένα και να μην κρατώ τον εαυτό μου μέσα σε καλούπια. Θέλω να πιστεύω πως πλέον σκέφτομαι περισσότερο ως καλλιτέχνιδα που αγαπά αυτό που κάνει και όχι ως καλλιτέχνιδα που θέλει τους άλλους να αγαπήσουν αυτό που κάνει.
Παρατηρούμε μια τάση προς τις γραμμές και τα περιγράμματα στα τελευταία σου έργα. Πώς προέκυψε αυτή η μετάβαση;
Αυτό ήταν ένα πείραμα που ήθελα να δοκιμάσω στο συγκεκριμένο θέμα που δουλεύω τώρα, το οποίο και πέτυχε. Κατάφερα να εφαρμόσω το αφηρημένο μου στοιχείο, με τα μηνύματα που ήθελα να περάσω σε μια καινούργια τεχνική και αυτό θεωρώ πως μου έδωσε ένα πιο συγκεκριμένο χαρακτήρα ως καλλιτέχνιδα. Στο ξεκίνημα δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα στο μυαλό, απλώς αφέθηκα στη στιγμή και δημιούργησα.
Τι αποτελεί έμπνευση για τα τελευταία σου έργα;
Τα τελευταία δυόμισι χρόνια ασχολούμαι έντονα με τον φεμινισμό, τη γυναικεία αλληλεγγύη και γενικότερα οτιδήποτε έχει να κάνει με την αδικία και ανισότητα προς τη γυναίκα. Όσο βαθύτερα έμπαινα στο συγκεκριμένο θέμα, τόσο περισσότερη ενημέρωση έπαιρνα από παντού και τόσο περισσότερη γινόταν η ευαισθησία μου στο θέμα. Τον τελευταίο καιρό ακούμε τόσα πολλά περί σεξουαλικών παρενοχλήσεων, κακομεταχείρισης και προσβολής προς το γυναικείο φύλο, τα οποία μου δημιουργούσαν ένα αίσθημα θυμού. Αυτό τον θυμό που ένιωθα αλλά και βίωνα καθημερινά ως γυναίκα, συνήθως τον μεταβίβαζα στα έργα μου.
Πώς αντιμετώπισες την κατάσταση τα τελευταία χρόνια με τις καραντίνες;
Αρκετά ψύχραιμα, δεν με πείραξε όσο θα περίμενα. Είμαι άνθρωπος που μου αρέσει το σπίτι, πάντα βρίσκω κάτι να κάνω και ποτέ δεν νιώθω να βαριέμαι.
Ήταν και για σένα αφορμή δημιουργίας;
Εννοείται. Στην περίοδο της καραντίνας μπορώ να πω πως δούλεψα περισσότερο απ’ όσο δούλεψα ολόκληρη τη χρονιά.
Τι μπορεί να σου δώσει έμπνευση να δημιουργήσεις;
Έντονα συναισθήματα, δημιουργικοί άνθρωποι και οτιδήποτε outside the box.
Το 2019 είχες πραγματοποιήσει μια έκθεση σε συνεργασία με το Ίδρυμα Θεοτόκος. Πώς αποφάσισες να έχεις ως θέμα τις ψυχικές διαταραχές;
Μετά από προσωπικά βιώματα, δικά μου και ανθρώπων στο στενό μου φιλικό και οικογενειακό περιβάλλον, είχα την ανάγκη να προωθήσω την επίγνωση του συγκεκριμένου θέματος. Πρόκειται για ένα θέμα το οποίο δυστυχώς στην Κύπρο ακόμα είναι ταμπού, δεν έχουμε φτάσει ακόμη στο σημείο να καταλάβουμε πως, όπως το σώμα μας, έτσι και το μυαλό μας χρειάζεται σωστή φροντίδα.
Αν σου ζητούσα μια δική σου, καλλιτεχνική οπτική της ζωής, τι θα μου έλεγες;
Θα έλεγα να βάζουμε το δικό μας χρώμα στη ζωή μας, να μη γεμίζουμε καλούπια αν νιώθουμε πως δεν ανήκουμε σε αυτά και να κρατάμε πάντα μια ευγένεια προς τον συνάνθρωπό μας. Επίσης, η δημιουργικότητα είναι πάντα ένας τρόπος διαφυγής από την καθημερινότητα και ο καθένας μας θα ήταν καλά να «ταξιδεύει» πού και πού.
