Στην τρυφερή ηλικία των εννέα χρόνων μαθαίνει για το σοβαρό πρόβλημα υγείας της. Μία κατάσταση μη αναστρέψιμη όπου σταδιακά αρχίζει να χάνει την όρασή της. Αυτό όμως έγινε η δύναμή της και την έβαλε στον αθλητισμό, όπου σύντομα γεύτηκε την επιτυχία και τα χρυσά μετάλλια. Σε ηλικία μόλις δεκαοκτώ ετών κατακτά το χρυσό μετάλλιο -το πρώτο για την Κύπρο σε τόσο μεγάλη αθλητική διοργάνωση- στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Ακολουθούν οι επιτυχίες της στο Πεκίνο το 2008, στο Λονδίνο το 2012 και τελευταία στο Τόκιο, όπου ανεβαίνει ξανά στο πρώτο σκαλί του βάθρου με ακόμα ένα χρυσό και παγκόσμιο ρεκόρ, κάνοντάς μας όλους περήφανους.
Πώς βίωσες την πέμπτη σου Παραολυμπιάδα στο Τόκιο;
Ήταν πολύ διαφορετική λόγω της πανδημίας. Δεν υπήρχε τόσο πολύ το γιορτινό κλίμα, το κοινό απουσίαζε. Αυτοί οι αγώνες ήταν αλλιώτικοι για μένα και λόγω της αναβολής της κούρσας που υπήρξε, δημιουργώντας ένταση και άγχος.
Πώς βίωσες την ακύρωση της κούρσας;
Ξέσπασα σε κλάματα. Ένιωθα πως υπήρχε περίπτωση να μην επαναλάβω την επιτυχία. Στενοχωρήθηκα πολύ, είχα αρχίσει να νιώθω άγχος και πίεση. Την επόμενη μέρα είχα αρχίσει να ανεβάζω πυρετό. Πέρασα σαράντα οκτώ ώρες πολύ δύσκολες μέχρι την επανάληψη της κούρσας στις 29 Αυγούστου. Όταν κατάφερα να επαναλάβω την επιτυχία και να κατακτήσω το χάλκινο μετάλλιο, ένιωσα μεγάλη ανακούφιση. Από εκεί και πέρα είπα στον εαυτό μου πως πρέπει να συγκεντρωθώ γιατί ακολουθεί το αγώνισμά μου, τα εκατό μέτρα πρόσθιο.
Πώς ήταν εκείνη η στιγμή που κατάλαβες πως όχι μόνο πήρες το χρυσό αλλά σημείωσες και παγκόσμιο ρεκόρ;
Πολλοί ίσως να μην έχουν καταλάβει πως σε αυτούς τους αγώνες κολυμπούσα με μαύρα γυαλάκια, με τα οποία δεν βλέπεις τίποτα. Κι αυτό ήταν ένα από τα πράγματα που έκανε τους Αγώνες του Τόκιο διαφορετικούς. Όταν τερμάτισα, αφού δεν μπορώ να δω τον πίνακα αποτελεσμάτων, ο προπονητής μου που βρισκόταν στον τερματισμό με το ειδικό κοντάρι με προειδοποιεί με ένα χτύπημα στο κεφάλι ότι έχω τερματίσει. Δεν είχα ακούσει τίποτα από αυτόν και σκέφτηκα πως ήρθα δεύτερη. Μετά μου είπε «Ήρθες πρώτη» και ξέσπασα σε κλάματα.
Καρολίνα, από πού αντλείς δύναμη ώστε να ξεπερνάς όλες αυτές τις δυσκολίες όπως και την αναποδιά με την ακύρωση της κούρσας;
Ένας αθλητής όταν βρίσκεται σε αυτό το επίπεδο, έχει προηγηθεί μία ψυχολογική δουλειά ετών. Εκείνο που παίζει ρόλο δεν είναι η προπόνηση αφού όλοι προπονούνται πάρα πολύ καλά αλλά ο αθλητής να είναι καλά πνευματικά και ψυχολογικά και να το έχει δουλέψει αυτό κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του. Πάντα υπάρχει φόβος και τεράστια πίεση. Η στιγμή που ανεβαίνεις στον βατήρα είναι καθοριστική και αναπόκειται στην ψυχολογία σου.
Αυτό το κυνήγι της τελειότητας το έχεις και ως άνθρωπος στην προσωπική σου ζωή;
Ναι, το έχω από πολύ μικρή (γέλια), πράγμα που μου προκαλεί αρκετά θέματα στη ζωή μου. Είμαι πολύ αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Προσπαθώ και θέλω να τα κάνω όλα τέλεια αλλά δεν γίνεται. Ειδικά με το πρόβλημα της όρασής μου, ασκώ ασφυκτική πίεση στον εαυτό μου.
Υπήρξε μία περίοδος όπου σε είχαν αμφισβητήσει, αναφέροντας πως δεν υφίσταται το πρόβλημα υγείας σου και ότι όλο αυτό γίνεται για να παίρνεις μετάλλια.
Σε μία συγκεκριμένη περίπτωση είχα κινηθεί νομικά εναντίον κάποιου κερδίζοντας τη δίκη. Είχε γράψει ένα πολύ δυσφημιστικό και προσβλητικό άρθρο για μένα σε κυπριακή εφημερίδα. Παλαιότερα αυτό με στεναχωρούσε. Σήμερα, που είμαι συνειδητοποιημένη για το ποια είμαι και τι έχω πετύχει, δεν ασχολούμαι με αυτούς τους ανθρώπους.
Καρολίνα, δέχτηκες μεγάλη αγάπη μετά το Τόκιο. Πώς το βίωσες;
Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω με λόγια. Νομίζω πως ζω ένα όνειρο. Ναι μεν είμαι ικανοποιημένη που πέτυχα τους στόχους μου, αλλά από την άλλη το να εσπράττω την τόση αγάπη, τον θαυμασμό και τον ενθουσιασμό του κόσμου είναι σαν να πήρα ένα ακόμα χρυσό. Δεν υπάρχει κάτι πιο μεγάλο από το να γνωρίζεις ότι έδωσες χαρά σε τόσους ανθρώπους.
Ο αθλητισμός ήταν η διέξοδός σου ουσιαστικά από παιδάκι όταν αντιμετώπισες το πρόβλημα με την όρασή σου.
Ο αθλητισμός με έκανε να νιώθω ανεξάρτητη και ότι μέσα από αυτόν μπορούσα να είμαι καλή και δημιουργική σε κάτι.
Πώς ανακάλυψες το ταλέντο σου σε αυτό το άθλημα και πήρες την απόφαση να κάνεις πρωταθλητισμό;
Ξεκίνησα στα έξι μου με την ενόργανη. Όταν έγινα εννέα, ξεκίνησε το πρόβλημα και επισκέφτηκα πολλούς γιατρούς στο εξωτερικό. Σε μία επίσκεψη στο Λονδίνο έκανα παρακέντηση στον σπόνδυλο. Τότε, μου είχε συστήσει ο γιατρός το κολύμπι για να ανακουφίζομαι από τον πόνο. Έτσι, βρήκαμε πισίνα στο Λονδίνο και πήγα. Επιστρέφοντας στην Κύπρο ζήτησα από τους γονείς μου να ξεκινήσω μαθήματα κολύμβησης αν και ήμουν λίγο μεγάλη για πρωταθλητισμό. Σύντομα πήγα στους πρώτους μου αγώνες. Πήρα χρυσά μετάλλια στους αγώνες κάτω των δέκα ετών. Τότε, τόσο οι γονείς μου όσο και οι προπονητές μου με έβαλαν να διαλέξω ένα, είτε κολύμβηση είτε ενόργανη, αλλιώς θα ήμουν μέτρια και στα δύο. Έτσι αποφάσισα να παραμείνω στις πισίνες.
Πώς σε αντιμετώπιζαν τα άλλα παιδάκια στο σχολείο;
Δεν πέρασα καλά στο σχολείο. Ήταν ένα μαρτύριο. Εκείνη την εποχή η κοινωνία της Κύπρου δύσκολα δεχόταν τον διαφορετικό άνθρωπο, πόσω μάλλον κάποιον με αναπηρία. Δεν τον δεχόταν όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, απλώς δεν ήξερε πώς να τον αντιμετωπίσει, δεν υπήρχε στην καθημερινότητά του, γι’ αυτό τον έβλεπαν σαν κάτι ξένο και διαφορετικό. Έπρεπε να μεγεθύνω τα βιβλία μου, ώστε να μπορώ να διαβάζω, να τα έχω όλα διαφορετικά, δεν ζητούσα ποτέ βοήθεια, προτιμούσα να μένω το διάλειμμα μέσα στην τάξη μην τυχόν και δυσκολευτώ σε οτιδήποτε. Οι καθηγητές μου με είχαν προσβάλει πολλές φορές. Δεν νομίζω να γινόταν ηθελημένα αλλά ένα παιδί σε εκείνη την ηλικία πληγώνεται. Στη συνέχεια αγωνίστηκα με τους αρτιμελείς αθλητές και έπειτα μπήκα στο παραολυμπιακό κίνημα. Αμφισβητήθηκα έντονα από τον χώρο του αθλητισμού και άκουσα ότι κοροϊδεύω, ότι δεν έχω πρόβλημα υγείας, ότι πάω για να πάρω μετάλλια. Ήμουν ήδη μία επιτυχημένη αθλήτρια στους αρτιμελείς αθλητές και δυσκολεύτηκα να δεχτώ να πάω στους Παραολυμπιακούς. Όταν όμως το έκανα ένιωσα, πάρα πολύ καλά με τον εαυτό μου και άρχισα σταδιακά να αποδέχομαι το πρόβλημά μου. Παρόλο που οι αθλητές των Παραολυμπιακών Αγώνων αντιμετωπίζουν σοβαρές αναπηρίες, εντούτοις είναι πιο αυθεντικοί. Τους έβλεπα στο εξωτερικό να χαμογελούν, να είναι αισιόδοξοι, να παλεύουν, να προπονούνται. Κάτι που δεν το έβλεπα στην Κύπρο διότι τότε οι άνθρωποι με αναπηρίες ήταν συνδεδεμένοι με κάτι μίζερο και δυσάρεστο ως εικόνα. Όταν πήγα στο εξωτερικό, κατάλαβα πως ανήκω ανάμεσα σε αυτούς τους αθλητές. Είχα αρχίσει να νιώθω πιο ελεύθερη. Το 2004, όταν πήρα το χρυσό μετάλλιο, μού δόθηκε η ευκαιρία να βγω και να μιλήσω προς τα έξω για τα θέματα διακρίσεων και αναπηρίας, το πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία μας τους ανθρώπους αυτούς. Δεκαεπτά χρόνια μετά, παρατηρώ πως με δική μου συμβολή είχαν γίνει πολλά βήματα τότε προς την αποδοχή και ισότητα αυτών των ανθρώπων. Όχι μόνο των ατόμων με αναπηρίες αλλά όλων εκείνων των συνανθρώπων μας που είναι διαφορετικοί. Χαίρομαι που σήμερα έχουν γίνει κάποια βήματα. Χρειάζονται, όμως, να γίνουν πολλά ακόμη.
Φοβάμαι να φέρω στη σημερινή κοινωνία ένα παιδί και τρομάζω αν θα τα καταφέρω
Ο επόμενος σου στόχος τώρα είναι το Παρίσι 2024;
Στο μυαλό μου εννοείται, αλλά για να μπορέσω να πάω χρειάζεται περισσότερη δουλειά διότι όσο μεγαλώνεις, χρειάζεται να δουλεύεις πιο ποιοτικά και να χρησιμοποιείς ό,τι πιο σύγχρονο υπάρχει στην επιστήμη και στον αθλητισμό. Χρειάζονται πολλά χρήματα γι’ αυτή την προετοιμασία και εύχομαι να έχω τη στήριξη για να μπορέσω να προχωρήσω σε ένα δύσκολο εγχείρημα που είναι το Παρίσι.
Τα τελευταία χρόνια ζεις στην Ελλάδα. Πώς είναι η ζωή σου εκεί;
Γενικότερα περνάω δύσκολα. Η Αθήνα είναι μία μεγάλη πόλη, οι ρυθμοί είναι διαφορετικοί, οι αποστάσεις είναι μεγάλες και δεν έχω μαζί μου την οικογένειά μου να με βοηθήσει. Έχω τον σύζυγό μου, τον Δημήτρη, και τους ανθρώπους με τους οποίους περνάμε πολλές ώρες μαζί στις προπονήσεις. Αν θα χαρακτήριζα σήμερα την καθημερινότητά μου, θα έλεγα πως είναι «σκοτάδι». Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζω λόγω της όρασής μου είναι μεγάλες. Κάποια πράγματα που για άλλους είναι αυτονόητα για μένα παίρνουν χρόνο.
Αναφέρθηκες πολλές φορές στον σύζυγό σου, τον γνωστό αθλητικογράφο Δημήτρη Χατζηγεωργίου. Πώς γνωριστήκατε;
Σπούδασα κι εγώ δημοσιογραφία και με τον Δημήτρη γνωριστήκαμε σε μια σχολή. Μετά από αρκετό καιρό είχαμε συζητήσει για να κάνουμε μαζί μία εκπομπή, η οποία δεν έγινε ποτέ. Κρατήσαμε όμως επαφή, εξελίχθηκε η γνωριμία και δημιουργήθηκε η σχέση. Ο Δημήτρης είναι ένας άνθρωπος του αθλητισμού, κάτι πολύ σημαντικό για μένα διότι κατανοεί την καθημερινότητά μου, τους στόχους μου και τις δυσκολίες μου.
Παλαιότερα είχες μιλήσει για το θέμα της μητρότητας και είχες πολλές επιφυλάξεις. Σήμερα τι σκέφτεσαι;
Έχω ακόμη τις επιφυλάξεις μου. Δεν είναι εύκολη και απλή η απόφαση να κάνεις ένα παιδί. Φοβάμαι να φέρω στη σημερινή κοινωνία ένα παιδί και τρομάζω αν θα τα καταφέρω. Πρέπει να είμαστε απόλυτα συνειδητοποιημένοι όταν αποφασίζουμε να φέρουμε ένα παιδί στον κόσμο. Για μένα αυτή η απόφαση είναι ιερή και δύσκολη. Θα το κάνω μόνο όταν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να αφοσιωθώ.
Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στα παιδιά που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας και θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό;
Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να καταφέρει τίποτα από τον καναπέ του. Η ζωή είναι ένας συνεχόμενος και καθημερινός αγώνας. Πρέπει να παλέψουμε μέσα μας και να αξιολογήσουμε τις καταστάσεις. Εγώ είχα πει στον εαυτό μου «Καρολίνα, ή κάθεσαι στο σπίτι και κλαις τη μοίρα σου ή κάνεις μία προσπάθεια να βγεις έξω και να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες». Κακά τα ψέματα, δεν μπορεί να είναι όλα εύκολα, δεν θα είχε και καμία αξία. Πρέπει να βγουν έξω και να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες γιατί έτσι θα πάρουν πολλά πράγματα. Η ζωή μας είναι μία καθημερινή μάχη η οποία ξεκινά κάθε μέρα από την αρχή και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε.
