Άντρες σοφοί που μίλησαν άσοφα για τις γυναίκες

Κατά πολλούς η σημερινή εποχή μπορεί να θεωρηθεί ως η εποχή της γυναίκας - γεγονός που δικαιολογείται από το ότι αυτή την στιγμή η γυναίκα έχει καταστεί το φύλο που συζητιέται περισσότερο, καθώς εξελίσσεται και δημιουργεί μια νέα "φυλετική" κατάσταση για τον εαυτό της και τον κόσμο γύρω της. Τρανό και πρόσφατο παράδειγμα στην Κύπρο, οι έντονες συζητήσεις για το ποσοστό των γυναικών στη νέα κυβέρνηση Χριστοδουλίδη, αλλά και οι απανωτές αποκαλύψεις που έχουν προηγηθεί σε όλο τον κόσμο για σεξουαλικές και όχι μόνο, παρενοχλήσεις που έχουν βιώσει γυναίκες στο παρελθόν σε μια προσπάθεια για ένα πιο ασφαλές και ισότημο περιβάλλον. Και ενώ αυτά είναι δεδομένα και θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε ότι βρισκόμαστε στην εποχή της γυναίκας, τα τελευταία στατιστικά στοιχεία μαρτυρούν για άλλη μια φορά την υπεροχή των ανδρών στις θέσεις εξουσίας και πρωτοκαθεδρίας, ενώ ακόμη και οι καθημερινές διαπροσωπικές σχέσεις φανερώνουν ανισότητες.

Επιστρέφοντας πίσω στον χρόνο, εύκολα αντιλαμβανόμαστε ότι η ιστορία της ανθρωπότητας μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα χαρακτηρίζεται από πατριαρχική κοινωνική διάρθρωση και με φαινομενικά μικρές εξαιρέσεις, οι γυναίκες εξαρτούνται αποκλειστικά από τους άντρες. Η κατάσταση αυτή, φαίνεται να έχει ως πιθανή αφετηρία τον καταμερισμό της εργασίας, μέσα και έξω από το σπίτι. Η γυναίκα, από τη βιολογική της λειτουργία, δεσμεύτηκε στο πλέγμα της εγκυμοσύνης και του τοκετού και έπειτα, στο νοικοκυριό και στο μεγάλωμα των παιδιών. Η κατάσταση αυτή, η οποία προέκυψε από τις ανάγκες μια πρωτόγονης κοινωνίας, άνοιξε ξεχωριστούς δρόμους για το κάθε φύλο - πράγμα που μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτό και μέσα από την αναπαράσταση της γυναικείας μορφής στην τέχνη, από τον Όμηρο μέχρι σχεδόν και τις μέρες μας. Μητέρα, νοικοκυρά, ερωμένη, θλιμμένη και θλιβερή γεροντοκόρη, πιστή και άπιστη, καλή και κακιά και όλα αυτά, σε σχέση με τον σύζυγο και την οικογένειά της. Φυσικά, οι εξαιρέσεις δεν είναι απούσες.

Η φύση της γυναίκας μέσα στα χρόνια έγινε αντικείμενο μελέτης για πολλούς σοφούς άντρες, οι οποίοι παγιδευμένοι στο δεδομένο της κατωτερότητάς της επιδίωξαν την τεκμιρίωση ενός "αναμφισβήτητου φαινομένου".

Ο πατέρας της φυσιολογίας, ο Δαρβίνος, για παδάδειγμα,  θεωρούσε πως η γυναίκα χαρακτηρίζεται για την διαίσθησή, την αντίληψη και την ικανότητα μίμησης - τονίζοντας πως αυτά τα χαρακτηριστικά ανήκουν στο κατώτερο φύλο.

Ο Φρόιντ τώρα, θεωρούσε τις γυναίκες υστερικές, υπερβάλλοντας σε μια γενικότερη άποψη που τις χαρακτήριζε νευρωτικές - χωρίς όμως να αναγνωριστεί πως ο θυμός, τα άγχη και οι ανασφάλιες ξεκίνησαν να εμφανίζονται με την συνειδητοποίηση της καταπίεσής τους και τις ανικανοποίητες επιθυμίες τους.

Το φεμινιστικό κίνημα σταδιακά ξεκίνησε την κριτική σχετικά με τις έρευνες για την προσωπικότητα και την ψυχοπαθολογία των γυναικών, και οι ουσιαστικές κατακτήσεις της ισότητας των φύλων αρχίζουν με την κινητοποίηση των ίδιων των γυναικών. Από το τέλος του 19ου αιώνα, η γυναίκα σε όλο τον κόσμο αρχίζει να εντάσσεται στα "ανδρικά" επαγγέλματα και στις επιστήμες, αποκτάει το δικαίωμα ψήφου και προωθείται στα δημόσια αξιώματα, ακόμα και στα ανώτατα κυβερνητικά.

Σήμερα, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες δεν υπάρχει πια το ζήτημα νομικής ισότητας και καμία διάκριση δεν διατηρείται στα συντάγματα και στους νόμους. Φυσικά, ο δρόμος προς της ουσιαστική ισότητα είναι ακόμη μακρύς.

Με πληροφορίες από το βιβλίο της Ρούλας Κακλαμανάκη "Η γυναίκα χτες και σήμερα. Ισονομία, ισότητα αλλά και διαφορετικότητα".