newsroom must
Πιο κάτω η ιστορία όπως τη δημοσίευσε η σελίδα Ready - Set - Action.
Το καλοκαίρι του 2007 δούλευα στη Σίφνο.
Λίγο καιρό αφού ξεκίνησε η σεζόν έσκασε ένας σαρωτικός έρωτας που κράτησε σχεδόν δύο χρόνια και έπλεα σε πελάγη ευτυχίας.
Εκείνο το καλοκαίρι γνώρισα και την Καίτη Κωνσταντίνου. Συχνάζαμε στα ίδια μέρη, ψωνίζαμε από το ίδιο Μίνι Μάρκετ στις Καμάρες, τρώγαμε στα ίδια ταβερνάκια. Μικρό νησί, ειδικά για όσους εργάζονται εκεί και ο έρωτας μου ήταν ενίοτε θέμα συζήτησης ανάμεσα στους ντόπιους.
Ο Αθηναίος και η Ελληνο-αμερικανίδα που γνωρίστηκαν εκεί, ερωτεύθηκαν…και ήταν το πιο ωραίο ζευγάρι του νησιού.
Η Καίτη λοιπόν ενίοτε μας χαιρετούσε όταν μας πετύχαινε να περπατάμε στα στενά σοκάκια ή όταν μας έβλεπε στην παραλία.
Ποτέ δεν καθίσαμε μαζί κάπου.
Ποτέ δεν γίναμε κολλητοί.
Σε παρέες που την έβλεπα ήταν συνήθως σοβαρή. Μιλούσε χαμηλόφωνα.
Σίγουρα απείχε πολύ από την Σωσώ στα Εγκλήματα που είχα στο μυαλό μου.
Μετά από καιρό, Χριστούγεννα, βρισκόμουν στο αεροδρόμιο όπου περίμενα να επιστρέψει το ‘πρόσωπο’ από σύντομο ταξίδι στην Αμερική.
Κρατούσα ένα τριαντάφυλλο και εκεί, στις αφίξεις, πετυχαίνω ξανά την Καίτη.
-Γεια σας! Κι εσείς εδώ;
-Κι εγώ εδώ, αλλά και εσύ βρε αγόρι μου εδώ; Και με τριαντάφυλλο; Μη μου πεις ότι περιμένεις το πρόσωπο από τα ξένα; Κρατάνε τελικά και χειμώνα οι έρωτες του καλοκαιριού!
-Κάποιες φορές, ναι! Κάποιες όχι, απάντησα.
Την ώρα εκείνη βγήκε από τις αφίξεις το ερωτικό αντικείμενο του πόθου μου.
Τότε με ένα μειδίαμα αλά Σωσώ με κοίταξε και μου είπε…
- Ε… τέτοια κουκλάρα να μας τη φάνε οι Αμερικάνοι! Δεν το δέχομαι!
Αυτή ήταν η ιστορία μου με την Καίτη Κωνσταντίνου.
Μια γυναίκα με αληθινό χαμόγελο και χιούμορ.
Καλό της ταξίδι.
