newsroom must
«Δεν ξεχνώ ποιος είναι ο Κούγιας. Αλλά θαυμάζω τη γενναιότητά του, τη λαχτάρα για ζωή», αναφέρει μεταξύ άλλων στην ανάρτησή της η Ελληνίδα καλλιτέχνης Χρύσσα Διαμαντοπούλου, ανεβάζοντας εκ νέου μια φωτογραφία από την περίοδο που έκανε χημειοθεραπείες.
Πιο κάτω αυτούσια η ανάρτησή της:
Χθες έμαθα ότι ο Κούγιας έχει καρκίνο. Είδα το πρόσωπό του. Παραμορφωμένο. Σχεδόν δεν τον αναγνώρισα. Και θυμήθηκα μια φωτογραφία μου την περίοδο των χημειοθεραπειών μου, που ήμουν 41 ετών και έμοιαζα με 100. Δεν είχα τρίχα στο κεφάλι μου, η όψη μου ήταν αυτή που ξέρουν όσοι έχουν περάσει από χημείο, ειδικά αυτή τη χημείο με το «κόκκινο» φάρμακο. Λιώνεις... πρήζεσαι... παραμορφώνεσαι... λιώνεις... Βλεφαρίδες άφαντες, τα φρύδια μου το ίδιο... τα ζωγράφιζα και έσβηναν κάθε μέρα και δώσ’ του πάλι το άλλο πρωί, αν είχα δυνάμεις.
Την είχα ανεβάσει εκείνα τα Χριστούγεννα του 2017 στο FB για να πω «Είναι ok να είμαστε σκατά. Είναι ok να μοιάζουμε στον θάνατο. Είναι ok να είμαστε ορατοί όπως και να είμαστε».
Κάποιοι… φίλοι τότε μου είχαν στείλει προσωπικό μήνυμα λέγοντάς μου να αποσύρω τη φωτό… δεν ήταν πολύ Χριστουγεννιάτικη η αλήθεια είναι. Χαλούσε την εορταστική τους ατμόσφαιρα. Και την απέσυρα… παρόλο που εγώ έτσι ήμουν τότε. Εκείνη την περίοδο, έτυχε και ήταν Χριστούγεννα, έμοιαζα με τον θάνατο και το γνώριζα… «Θάνατο» την έχω ονομάσει.
Τη φωτό αυτή τη βλέπω κάθε φορά που θέλω να θυμηθώ ποια είναι τα σημαντικά.
Χθες, λοιπόν, που είδα τον Κούγια και κατάλαβα ότι κάνει χημειοθεραπείες, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν «για δες θάρρος. Δείχνει τη μούρη του. Θέλει να είναι ορατός». Πόσο σπουδαίο να είσαι ορατός ακόμα και στα πιο δύσκολά σου, σε μία κοινωνία που ακόμα λέει τον καρκίνο «παλιοαρρώστια» και χτυπάει ξύλο.
Δεν ξεχνώ ποιος είναι ο Κούγιας. Αλλά θαυμάζω τη γενναιότητά του, τη λαχτάρα για ζωή.
Κι έτσι ανεβάζω κι εγώ πάλι τον θάνατο για να υμνήσω τη ζωή.
