Τα ερωτήματα γύρω από τις άγραφες συμφωνίες των ζευγαριών για τις ρομαντικές τους σχέσεις δεν παύουν ποτέ να με εκπλήσσουν. Κυρίως όταν αναφερόμαστε σε θέματα που ταυτίζονται με το “πράσινο διαβολάκι” (την ζήλια), εκεί είναι που τα πράγματα φεύγουν αναπόφευκτα από την σφαίρα του αντικειμενικού και αφορούν ξεκάθαρα τις υποκειμενικές μας σκέψεις.
Ωστόσο, αν οφείλουμε να δώσουμε μια άρτια απάντηση στο πιο πάνω ερώτημα, τότε χρειάζεται να δούμε το θέμα από μια διαφορετική, ίσως και αντισυμβατική ματιά. Απαντώντας με γνώμονα την κατανόηση πρώτα του συναισθήματος που προκαλεί το φλερτ, μετά στην ταύτιή του με συγκεκριμένες συνθήκες και τέλος με την θέση στην οποία βρισκόμαστε (εαν δηλαδή λαμβάνουμε εμείς το ερέθισμα ή ο παρτενέρ μας).
Ας πάρουμε για παράδειγμα το πρώτο σημείο, τι είναι αυτό που κάνει το φλερτ ποθητό; Που ελκύει τα άτομα στο να πιστεύουν πως τα θετικά συνήθως συναισθήματα που προκαλεί αποτελούν απαραίτητα απάτη (από τον “μόνιμο” παρτενέρ); Είναι συνήθως η εντύπωση πως ειδικά το συγκεκριμένο, προκαλεί τέτοια συναισθήματα ταυτόσημα με την ευχαρίστηση που “εγωιστικά” ο/η παρτενέρ οφείλει να έχει την αποκλειστικότητα. Απαντά στο ένστικτο της ανάγκης για σημασία μόνο από τον/την ίδια και σμιλεύει με τέτοιο τρόπο το συναίσθημα που νοείται ως αρνητικό αν προκληθεί από κάποιον άλλον.
Στην συνέχεια αξίζει να αναλογιστούμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συμβαίνει. Μήπως τελικά είναι μια αφορμή για εκκίνηση μιας καινούργιας περιπέτειας με ένα νέο ερωτικό παρτενέρ ή απλώς συμβαίνει ως μια απάντηση στην αναγνώριση της έλξης μεταξύ των ατόμων; Η συνθήκη στην οποία συμβαίνει μπορεί πολλές φορές να αποτελέσει και απάντηση στο πρωταρχικό μας ερώτημα. Καθώς ας μην ξεχνάμε πως είτε κάποιος είναι πομπός είτε δέκτης τηε πρακτικής, αντιλαμβάνεται την ίδια κάτω από την δική του μοναδική οπτική, κάτι το οποίο σίγουρα δεν μπορεί να αποτελεί αντικειμενική οπτική.
Τέλος, για να καταφέρουμε επιτέλους να ξεχωρίσουμε τα δύο (φλερτ και απάτη) πρέπει να βάλουμε τον εαυτό μας στα “παπούτσια” του άλλου. Να δούμε τα πράγματα απο την δική τους οπτική και να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους μπορεί τα άτομα να θεωρούν την συγκεκριμένη πρακτική, απάτη. Αν όντως θεωρητικά, η κοινή λογική προστάζει πως το φλερτ δεν μπορεί παρα να αποτελεί μια έμμεση παραδοχή της ελκυστικότητας μεταξύ των ατόμων. Τότε η υποκειμενική σκέψη μπορεί να αντανακλά πως μια τέτοια πρακτική είναι η αφορμή για την εξέλιξη της έλξης σε πράξη, άρα και απάτη.
Αυτό που ιδανικά πρέπει να γίνει κατανοητό δεν είναι τόσο η απάντηση στο ερώτημα, καθολικά, αλλά η αντίληψη πως για να θεωρηθεί κάτι ως απάτη προς τον σύντροφο, έχουμε ήδη αποδεχτεί όλες τις υπόλοιπες συνθήκες που ταυτίζονται με την μονογαμική σχέση. Πράγμα που σημαίνει ότι όσα θεωρούμε ως παρτενέρ “κόκκινες γραμμές” θα ήταν καλό να καταγράφουν και να επικοινωνηθούν, έτσι ώστε να αποφεύγονται οι τοξικές αντιδράσεις στα θετικά συναισθήματα.
