Είναι αμέτρητες οι φορές που βρίσκομαι «αντιμέτωπη» με ερωτήσεις που βαραίνουν τις γυναίκες. Τέτοιες που αφορούν είτε την σεξουαλική παιδία (σημειωτέων ότι προφανώς τείνουν να είναι επηρεασμένες από κοινωνικοσυμπεριφοριστικές επιρροές), είτε την ρομαντική ανακάλυψη, είτε την επένδυση στην αυτοανακάλυψη και άλλα τόσα.
Αυτό όμως που δεν παύει ποτέ να κυριεύει τις συζητήσεις, με φίλες και γνωστές, είναι το αναφαίρετο δικαίωμα των γυναικών στον έρωτα μετά από κάποια κοινωνικά προκαθορισμένη ημερομηνία «λήξης». Φυσικά αναπόφευκτα στην κουβέντα βρίσκουν τόπο διάφοροι «αποτρεπτικοί» παράγοντες που χρησιμοποιούνται συνήθως ως απαντήσεις στο καθηλωτικό «όχι».
Μερικοί από αυτούς τείνουν να κρύβουν μερικές αλήθειες, που ίσως καταφέρνουν να καθησυχάσουν τις υποφαινόμενες κάτω από ένα καθεστώς «τρομοκρατίας» απέναντι στα κοινωνικά πρέπει. Όπως το γεγονός ότι οι άνδρες αργούν να ωριμάσουν, άρα αναπόφευκτα γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο για τις ίδιες να ταυτοποιήσουν τον «ιδανικό» σύντροφο. Ή ακόμη και η πραγματικότητα πως όσο μεγαλώνουμε αλλάζουν οι προτεραιότητες και οι ανάγκες μας, πράγμα που όντως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί.
Ωστόσο αυτό το άρθρο δεν δημιουργείται με «κατηγορηματικό» χαρακτήρα, όχι, μάλλον το αντίθετο. Είναι εδώ για να επιφέρει ένα θετικό κλίμα γύρω από την ανάγκη που ίσως τελικά να είναι το καινούργιο δεδομένο που απαντά στην σύγχρονη γυναίκα. Που έχει επενδύσει στην γνώση, έχει καταφέρει να κερδίσει έδαφος τις επαγγελματικές της δραστηριότητες, έχει ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως και έχει αποστασιοποιηθεί σχεδόν στην ολότητά της από την εικόνα της «πριγκίπισσας που χρειάζεται διάσωση. Που μπορεί να έχει ήδη περάσει τον δρόμο της οικογένειας ή και όχι, που είναι μητέρα ή και όχι.
Όλες ανεξαρτήτως και αδιαλείπτως οι γυναίκες βρίσκονται γύρω μας για να διεκδικήσουν τα «λογικά». Με την ίδια λογική που εγώ γράφω βροντοφωνάζοντας το μήνυμα πως ποτέ δεν είναι αργά και πως πράγματι κανείς δεν ξέρει το «δόλιο» παιχνίδι που παίζει η μοίρα με τις ζωές των ανθρώπων.
Είναι ίσως ένα από τα πιο θετικά συναισθήματα που μπορεί να βιώσει ο άνθρωπος, ο έρωτας και η αρχή της ηδονής δεν έχουν ηλικιακούς φραγμούς, παρα μόνο νοητούς, όταν η καθεμία από εμάς επιλέγει συνειδητά να τον αποκλείσει από την ζωή της.
Αποτελεί τρανό παράδειγμα πως η ρευστότητα των συναισθημάτων δεν παύει ποτέ να υφίσταται, ανεξαρτήτως συνθηκών και δεδομένων. Ταυτίζεται με πρακτικά δεδομένα, όπως η αλληλεπίδραση και η παύση «ανεπιθύμητων» συμπεριφορών. Ναι, μπορεί να αποτελεί ένα «challenge» όταν τα άτομα έχουν ολοκληρώσει την αυτοανακαλυπτική τους πορεία. Ωστόσο το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε είναι πως ποτέ δεν ξέρουμε τα πάντα και πως οι ανάγκες του ανθρώπου για συνεχή επένδυση στον εαυτό (με τις ρομαντικές σχέσεις να αποτελούν μεγάλο κομμάτι της προσωπικής τους ζωής) δεν στερεύουν ποτέ.
Αφεθείτε λοιπόν στο πραγματικό συναίσθημα και αφήστε τους καθωσπρεπισμούς για τους κοινωνικά «αδίδακτους». Για αυτούς που εμμένουν σε στερεοτυπικά δεδομένα και αρνούνται να κάνουν το πιο βασικό, να ζήσουν την ζωή στο έπακρο. Να την «αρπάξουν» από τα μαλλιά και να δώσουν νόημα στον καθημερινό αγώνα για επιβίωση. Ιδίως όσον αφορά τις ρομαντικές μας σχέσεις. Καμία φορά το να πάρεις το ρίσκο (ακόμη και αν δεν έχουν υπολογιστεί οι συνέπειες στο 100%) είναι πολύ πιο προσοδοφόρο παρά να γίνεις θεατής στο δικό σου έργο.
