H Βασιλική Παπαμιχαήλ κάνει τον δικό της απολογισμό

Την πρωτογνώρισα το 2018 σε μια φωτογράφιση θεματικού για το must, με αφορμή τη συμμετοχή της στην κωμική σειρά του ΑΝΤ1 «Mamma Mia». Από τις ελάχιστες φορές που εμφανίστηκε κάπου εκτός των σειρών του ΡΙΚ, τότε ξεκίνησε να συστήνεται ξανά σε ένα ευρύτερο κοινό. Ένα χρόνο αργότερα συναντηθήκαμε για το πρώτο της εξώφυλλο, τον Ιούλιο του 2019, για το τεύχος Αυγούστου και μετά άρχισαν όλα. Η συνεργασία με τον Deejay 93.5, οι συμμετοχές της σε τηλεοπτικές παραγωγές ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών, ήταν λες και τότε έγινε ένα κλικ για τη Βασιλική Παπαμιχαήλ. Έχει ένα χαμόγελο που δεν λείπει σχεδόν ποτέ από το πρόσωπό της, πάντα γεμίζει το δωμάτιο με φως και πάντα η διάθεσή της είναι μεταδοτική. Τα τελευταία τρία χρόνια τη βλέπω να εξελίσσεται και να ωριμάζει με τρόπο μοναδικό, είναι η ίδια που γνώρισα το 2018 αλλά ταυτόχρονα διαφορετική.

Έρχεται στη φωτογράφιση με ένα φλοράλ, αέρινο φόρεμα, με τον αέρα να «βασανίζει» τα μαλλιά της αλλά σκάει ένα χαμόγελο μόλις μας βλέπει. Είναι από τα πρόσωπα που τα είχα ταυτισμένα με ένα συγκεκριμένο λουκ, τα μακριά καστανά μαλλιά της, που μου ήταν δύσκολο να τη σκεφτώ με πιο κοντά. Το πόσο της πάνε είναι περιττό να το πούμε, μοιάζει ακόμα περισσότερο με παιδί. Αυθόρμητη ερώτηση ήταν αν η αλλαγή αυτή έγινε σαν «εκτόνωση», όπως πολλές γυναίκες - και πολλοί άνθρωποι γενικότερα, ας μη γελιόμαστε – συνηθίζουν. «Δεν είμαι από τις γυναίκες που εκτονώνονται στα μαλλιά. Πάντα ήθελα να δοκιμάσω το καρέ και πολύ απλά το έκοψα» εξηγεί σαν να μη συνέβη τίποτα ιδιαίτερο. «Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί, μας έπαιρνε ο μπαμπάς μου στους ώμους του και μας έριχνε στη θάλασσα όσο η μαμά μου τράβαγε βίντεο» λέει με το βλέμμα βυθισμένο στο απέραντο γαλάζιο, όσο επιλέγουμε τα ρούχα για να ξεκινήσει το πρώτο σετ. Τα κοιτάει με ενδιαφέρον, επεξεργάζεται τις υφές και βλέπει τα χρώματα. Αγαπά τη μόδα αλλά τη φέρνει στα μέτρα της, στο στυλ της. «Προτιμώ να ντύνομαι με ό,τι νιώθω εγώ πιο άνετα και όμορφα» κλείνει το μάτι με αυτό το αφοπλιστικό χαμόγελο. Το λέει και το εννοεί, το έχει ξαναπεί και αυτό θα ισχύει για πάντα. Δεν θυσιάζει τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά της και αυτό φαίνεται άλλωστε από την πρωινή της εκπομπή, μαζί με τον Anthony 642 στον Deejay 93.5. Γι’ αυτό έδεσαν άλλωστε τόσο όμορφα οι δυο τους, επειδή είναι τόσο αληθινοί που σου μεταφέρουν χωρίς κόπο την καλή τους διάθεση. «Έχω συνεργαστεί ξανά με θετικούς ανθρώπους, γεμάτους καλοσύνη και πρόθυμους να μου μάθουν πράγματα, αλλά ο Anthony είναι το κάτι άλλο» χαμογελά και βλέπεις πως ό,τι λέει το νιώθει εκατό τοις εκατό.

Η Βασιλική Παπαμιχαήλ είναι μια σπάνια περίπτωση από πολλές απόψεις. Από τη μία, μπορεί να είναι κάτω από τον ήλιο για ώρες και να μη χάνει ποτέ την καλή της διάθεση και το χιούμορ της, όσο κι αν πρέπει να ποζάρει. Περπατά, τρέχει, παίζει με τα ρούχα, ακολουθεί πιστά τις οδηγίες του φωτογράφου και ενδιάμεσα κάνει τα δικά της, βοηθά να βγει η λήψη παρά τον εξωφρενικό αέρα στην, κατά τα άλλα, ήσυχη παραλία της Ορόκλινης. Από την άλλη, όταν χάνει το χαμόγελο για χάρη της φωτογραφίας, δεν υπάρχει περίπτωση να βγει άσχημη φωτογραφία, το βλέμμα της σε μαγνητίζει, και ο αέρας - όταν τεθεί υπό έλεγχο - της δίνει άλλη αίσθηση, σαν να γεννήθηκε για το καλοκαίρι και ζει γι’ αυτό, σαν να είναι η μούσα της εποχής. Άλλωστε γεννήθηκε καλοκαίρι, κι αυτό λέει πολλά, είναι λες και ξαναζεί στην εποχή αυτή. Αυτή η αντίθεση φαίνεται αν την ακολουθείς και στο Instagram ενώ την είχες παρακολουθήσει στις «8 λέξεις» στον Alpha. «Ήταν μια γεμάτη σεζόν. Ακόμα ένας κύκλος έκλεισε και μπορώ να πω ότι μου άφησε μια πολύ όμορφη αίσθηση. Συνεργάστηκα με άτομα γεμάτα ήθος, κατανόηση και πίστη σε αυτό που κάνουν. Ανυπομονώ με το καλό να ανοίξει ο επόμενος» απαντά στον απολογισμό της σεζόν. «Η Βικτώρια ήταν δυναμική και ειλικρινής» συμπληρώνει όταν τη ρωτώ πόσα κοινά είχε με τον χαρακτήρα που υποδυόταν. «Κάθε φορά που ερχόταν σενάριο στα χέρια μου, η ιστορία είχε και μία ανατροπή. Αγαπώ τέτοια σενάρια, σε ιντριγκάρουν, σου δίνουν ώθηση να συνεχίσεις να δίνεις το μάξιμουμ του εαυτού σου» λέει αναφερόμενη στο σενάριο της Βάνας Δημητρίου.

Έχοντας υπ’ όψιν πως μιλώ με μια ηθοποιό, ή με άλλα λόγια ένα από τα πιο ασταθή επαγγέλματα του κόσμου, η συζήτηση πάει αυθόρμητα στο μετά. «Ξέρεις, στο δικό μας επάγγελμα, εάν δεν ‘’πέσουν’’ οι υπογραφές, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Γι’ αυτό πολλές φορές μάς ακούς να χρησιμοποιούμε τη λέξη ‘’ανασφάλεια’’ περιγράφοντας το επάγγελμά μας.» Κατανοητό. Με κάποιο φόβο μην αλλάξουν ξανά τα δεδομένα, δεν μπορώ να μη ρωτήσω κατά πόσο η αισιοδοξία της επεκτείνεται και στον χώρο της υποκριτικής γενικότερα, τώρα που αρχίσαμε να χαλαρώνουμε λίγο με τα μέτρα κατά του κορωνοϊού. «Είσαι αισιόδοξη για το θέατρο τώρα που αρχίσαμε να χαλαρώνουμε;» και δεν βλέπω δισταγμό, αλλά μια αποφασιστικότητα πως όλα θα συνεχίσουν προς το καλύτερο. Δεν με εκπλήσσει όμως, τέτοιος χαρακτήρας είναι. Κρατά πάντα τα θετικά από όποια κατάσταση κι αν βιώνει. «Γι’ αυτό ευθύνεται η οικογένειά μου. Πάντα, μέσα από όποια στεναχώρια, θα βρούμε κάτι θετικό, ένα φως μες στο σκοτάδι. Έτσι έχω μεγαλώσει» μου χαμογελά, σχεδόν συγκινημένη. Αν τη γνωρίσεις από κοντά, θα συναντήσεις έναν άνθρωπο, ναι μεν έξω καρδιά, αλλά που ξέρει πολύ καλά πού να τραβήξει τη γραμμή, πού πρέπει να υπάρξει ισορροπία, πότε η συζήτηση χρειάζεται σοβαρότητα. «Δεν αντέχω τον αρνητισμό και τη μιζέρια» απαντά στο τι μπορεί να της χαλάσει τη διάθεση. «Επιλέγω να μένω αποστασιοποιημένη από αυτά, αν και δεν κρατά και πολύ αυτή η ‘’χαλασμένη’’ διάθεση, να ξέρεις».

Πώς μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να περιοριστεί σε τέσσερεις τοίχους, εν καιρώ κορωνοϊού; Η δήλωσή της ότι στο πρώτο lockdown ηρέμησε με πιάνει εξ απροόπτου. Τα επόμενα ήταν λίγο πιο ζόρικα αλλά τα αντιμετώπισε με ψυχραιμία. Δεν αναβάλλει τίποτα πια, ζει για το σήμερα και κάνει προσεκτικά σχέδια για το μέλλον, πάντα πλέον με μια μικρή πισινή, όπως είναι το λογικό με τα δεδομένα που έχουμε πλέον στην καθημερινότητά μας. Στη ζωή, όμως, υπάρχουν και τα πάνω και τα κάτω, ως άνθρωποι κάνουμε λάθη, μετανιώνουμε, έχουμε ενοχές. Ούτε στη δική της ζωή είναι συνεχώς όλα ρόδινα. «Το ‘’θέλω’’ είναι από τις πιο δυνατές λέξεις για μένα. Για να πάρω κάποιες αποφάσεις στη ζωή μου σημαίνει πως τη δεδομένη στιγμή τις ήθελα, κι αυτό είναι αρκετό για να μη μετανιώσω γι’ αυτές στο μέλλον, όπως κι αν εξελίχτηκαν. Άρα θα σου απαντήσω ‘’ποτέ’’, αν και δεν το χρησιμοποιώ συχνά» λέει περπατώντας στην άμμο, παράλληλα με τη θάλασσα, ξυπόλυτη, έτοιμη για την επόμενη λήψη. Φοράει αυτό το πράσινο jungle πουκαμισοφόρεμα που ανεμίζει πίσω της και το κρεμ μαγιό από μέσα και κατευθυνόμαστε προς τα βράχια. Είναι μαγευτικό το θέαμα μπροστά μου. Στέκεται δυναμικά και χαλαρά ταυτόχρονα, ο αέρας κυματίζει το φόρεμα και ρίχνει τις τούφες από τα μαλλιά της στο πρόσωπο, με φόντο τα βράχια, τον ουρανό και τη θάλασσα.

Αν το καλοκαίρι είχε πρόσωπο, θα ήταν σίγουρα το δικό της. Μόλις ο φωτογράφος κάνει διάλειμμα, η Βασιλική χαλαρώνει το σοβαρό βλέμμα και το διακριτικό χαμόγελο και γίνεται ξανά η προσωποποίηση της χαράς όπως την ξέρω. Ταυτίζεται με τη θάλασσα απ’ όπου κι αν το δεις. Τα καλοκαίρια η απόδρασή της είναι ο Πωμός και αγαπά τις εγχώριες εκδρομές – και τα ταξίδια στο εξωτερικό, παρόλο που τα στερήθηκε τα τελευταία χρόνια. Αν ρωτήσεις πού θα τη βρεις το καλοκαίρι, η απάντηση είναι σταθερά «σε κάποια παραλία, με τους φίλους μου, πίνοντας μπίρες». Τρία χρόνια τής κάνω αυτή την ερώτηση on και off the record και η απάντηση είναι ίδια, δεν ξέρω γιατί περίμενα να αλλάξει. Φέτος όμως υπάρχει συμπληρωματική απάντηση, μιας και οι εκδρομές στην Κύπρο έγιναν συνήθεια. «Ανακαλύπτω τώρα τελευταία μικρά καφενεία στα οποία μπορώ να πιω ένα καφέ πολύ χαλαρά. Με ξεκουράζει πολύ αυτό». Σου φαίνεται παράξενο αν τα ακούς αυτά από τη γυναίκα που ποζάρει τώρα με το πράσινο Samantha Sung φόρεμα αλλά έτσι είναι η Βασιλική, γεμάτη αντιθέσεις που δένουν όμορφα και ισορροπημένα.

Ασυναίσθητα πάει το μυαλό μου στο πρώτο της εξώφυλλο για το must, η topless φωτογραφία που λίγες μπορούν να αποτυπώσουν τόσο αβίαστα, χωρίς ίχνος προκλητικότητας, πόσο μάλλον χυδαιότητας. Σ’ αυτό συμφωνούμε όλοι στο σετ, σε εκείνη τη φωτογραφία έβλεπες αθωότητα, ομορφιά, σαν να τραβήχτηκε στις οικογενειακές διακοπές ένα καλοκαίρι και την ξεθάψαμε από ένα άλμπουμ. Αν το συγκρίνεις με αυτό που φωτογραφίζουμε τώρα, βλέπεις μια όμορφη φυσική εξέλιξη. Έχει, άλλωστε, κλείσει πρόσφατα τα τριάντα. Έτσι μου δίνεται πάσα για επόμενη ερώτηση, μιας και τη βίωσα και εγώ φέτος. «Έχεις κάνει όσα ήθελες πριν τα τριάντα;» τη ρωτώ και η απάντηση έρχεται αβίαστα, χωρίς σκέψη. «Συζητούσα με ένα αγαπημένο πρόσωπο αυτήν την ερώτηση και σου απαντώ και εσένα ότι είμαι πραγματικά χαρούμενη. Μέσα σε αυτά τα τριάντα χρόνια έκανα αυτά που ήθελα, δύσκολα και μη, αλλά πραγματοποίησα πολλούς στόχους που είχα θέσει. Έκανα αυτά που ήθελα και εύχομαι στα επόμενα τριάντα να πραγματοποιήσω και τα υπόλοιπα». Έτσι, δεν μπορείς να αμφισβητήσεις πια το πόσο γερά πατά στη γη.

Μπορεί η τρέλα που κουβαλά να δημιουργεί λανθασμένες εντυπώσεις στους κακοπροαίρετους, αλλά προσωπικά σπάνια έχω συναντήσει τόση σιγουριά σε μια γυναίκα τόσο μικρή σε ηλικία. Ωστόσο, ένας απολογισμός έγινε πριν την ημέρα των γενεθλίων της. «Συνειδητοποίησα ότι επέλεξα στη ζωή μου άτομα που με στηρίζουν πρώτα στα δύσκολα και μετά στα εύκολα. Είμαι περικυκλωμένη από αγάπη και συμπαράσταση» και αυτό είναι ίσως το πιο σημαντικό σε μια σημαντική ηλικιακή στροφή όπως αυτή των τριάντα.