Το αγαπηµένο ζευγάρι βλέπει µπροστά, χαµογελά και μίλησε στην Νατάσα Αλεξάνδρου για το περιοδικό Beautiful People για όλα όσα πέρασε. Το πρώτο σοκ, η πολύµηνη µετάβαση στη Γερµανία, οι δύσκολες ώρες και γιατί η ασθένεια στάθηκε η αφορµή να ενωθούν ακόµη περισσότερο.
Παντρεύτηκαν τον Ιούνιο του 2015. Εφτά ακριβώς χρόνια πριν. Μόνο που στη δική τους περίπτωση το 7 χρόνια φαγούρα δεν ισχύει. Η περιπέτεια ζωής, που ξεκίνησε γι’ αυτούς τον περασµένο Σεπτέµβρη, όχι µόνο δεν άφησε να δηµιουργηθεί χάσµα µεταξύ τους, αλλά τους ένωσε ακόµα περισσότερο και σφράγισε την αγάπη τους. Τους συνάντησα ένα ηλιόλουστο πρωινό στην αγαπηµένη τους πόλη, λίγες βδοµάδες µετά την επιστροφή τους στην Κύπρο από τη Γερµανία. Ένα ζευγάρι που αποδεικνύει πόσο αναπάντεχα κοµψό είναι να αγαπάς, να αγαπιέσαι και να είσαι εκεί και στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα. Πάντα δίπλα στα παιδιά τους: Κωνσταντίνο 6, Μαρίνο 4 ½ και η Άννη 3.
Σχεδόν έναν χρόνο µετά από την περιπέτεια σας… Αναθεωρείτε;
Ευθύµιος: Αναθεωρείς γενικότερα τον τρόπο που βλέπεις τη ζωή. Μερικά πράγµατα που σε αναστάτωναν πριν, τώρα τα σκέφτεσαι και αντιλαµβάνεσαι πόσο ασήµαντα είναι. Αναθεωρείς το τι έχει αξία για σένα και ιεραρχείς τις προτεραιότητές σου.
Αργυρώ: Το σηµαντικότερο από όλα είναι η υγεία. Πριν από τον καρκίνο, όταν κάποιος ευχόταν «να ‘χουµε την υγεία µας», το θεωρούσα ως µια τυπική ευχή. Σήµερα, πιστεύω πως η πιο όµορφη ευχή που µπορείς να δώσεις σε κάποιον είναι: «Μακάρι να σε έχει ο Θεός υγιή και δυνατό».
Την πρώτη φορά µάθαµε για την περιπέτεια που περνάτε µε ένα τραγούδι του Ευθύµιου το οποίο αφιέρωσε σε σένα Αργυρώ, µέσω των µέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ποια ήταν η αντίδραση του κόσµου; Περιµένατε τόσο µεγάλο κύµα αγάπης;
Α: Δεν είναι µυστικό πως τόσο ο Ευθύµιος όσο κι εγώ είµαστε πολύ κοινωνικοί, έχουµε πολλούς φίλους και είµαστε πολύ ανοικτοί και δοτικοί άνθρωποι. Παρ’ όλα αυτά, το κύµα αγάπης και συµπαράστασης που δεχτήκαµε όλους αυτούς τους µήνες είναι πραγµατικά κάτι που δεν περιµέναµε. Άτοµα µε τα οποία δεν είχαµε ιδιαίτερες σχέσεις, µάς έστελναν τακτικά µηνύµατα για να ενηµερωθούν σχετικά µε την πορεία της θεραπείας µου.
Πήρατε δύναµη από τα µηνύµατα του κόσµου;
Ε: Ναι, πήραµε πολύ µεγάλη δύναµη από τον κόσµο. Το συναίσθηµα που παίρνεις όταν ανοίγεις το τηλέφωνό σου µετά από µια δύσκολη µέρα στο νοσοκοµείο και βλέπεις τα µηνύµατα αγάπης και συµπαράστασης να πέφτουν βροχή στην οθόνη του κινητού σου ήταν ενέσεις αισιοδοξίας και δύναµης.
Α: Σου δίνει µεγάλη δύναµη η σκέψη πως δεκάδες άτοµα σε σκέφτονται και ανησυχούν για σένα. Πραγµατικά ευχαριστώ όλους όσοι έδειξαν ενδιαφέρον και µάς έστειλαν την αγάπη τους σε τόσο δύσκολες στιγµές.
Σχεδόν 7 µήνες µακριά από την Κύπρο και από τα παιδιά σας. Πόσο δύσκολο ήταν;
Α: Ο αποχωρισµός των παιδιών µας ήταν το πιο δύσκολο πράγµα που είχαµε να αντιµετωπίσουµε. Τα παιδιά µας βρίσκονται σε µια πολύ τρυφερή ηλικία και έχουν ανάγκη τους γονείς τους. Σίγουρα, τίποτα στον κόσµο δεν αντικαθιστά τη φυσική επαφή, αλλά έστω η επικοινωνία µέσω των κινητών τηλεφώνων µάς έδινε δύναµη να συνεχίσουµε. Πάντα είχαµε το µυαλό µας στο να επιστρέψουµε όσο πιο γρήγορα γίνεται, για να είµαστε µαζί µε τα παιδιά µας.
Το γεγονός ότι ήσασταν στο εξωτερικό για τις θεραπείες είχε διπλό βαθµό δυσκολίας, κυρίως για το συναισθηµατικό κοµµάτι. Πώς το αντιµετωπίζατε;
E: Το βασικότερο πρόβληµα που αντιµετωπίσαµε στο εξωτερικό είναι η απόσταση µε την οικογένειά µας. Πέραν τούτου, σε µια ξένη χώρα είσαι ξένος ανάµεσα σε ξένους. Από τη µια στιγµή στην άλλη ξενιτευτήκαµε, βρεθήκαµε από τη Λεµεσό σε µια πόλη που δεν γνωρίζαµε κανέναν.
A: Είχαµε ο ένας τον άλλο, αλλά η µοναξιά µερικές φορές ήταν ανυπόφορη. Ευτυχώς βοήθησε ο Θεός και έστειλε στον δρόµο µας ανθρώπους από το πουθενά, που µας στάθηκαν σαν οικογένεια, χωρίς καλά καλά να µας γνωρίζουν. Μέσα από αυτή την περιπέτεια αντιλήφθηκα τη δύναµη της καλοσύνης και της γενναιοδωρίας. Μακάρι να µπορέσω κάποτε να ανταποδώσω την καλοσύνη και την υποστήριξη που δεχτήκαµε.
Ποια προβλήµατα δηµιουργούσε στην καθηµερινότητά σας η παραµονή σας στο εξωτερικό;
Α: Κατ’ αρχάς ούτε εγώ ούτε ο Ευθύµιος µιλάµε γερµανικά. Φυσικά, ένα πολύ µεγάλο µέρος του γερµανικού λαού µιλά καλά αγγλικά και έτσι στις πιο πολλές περιπτώσεις δεν υπήρχαν απροσπέλαστα γλωσσικά εµπόδια. Αυτό όµως δεν αναιρεί το γεγονός πως βρεθήκαµε να ζούµε σε µια χώρα στην οποία δεν γνωρίζαµε τη γλώσσα και τους βασικούς καθηµερινούς κώδικες επικοινωνίας. Είναι διαφορετικό να επισκέπτεται κανείς µια µεγάλη ευρωπαϊκή χώρα για λίγες µέρες ως τουρίστας και πολύ διαφορετικό όταν µετακοµίζει, έστω και προσωρινά, εκεί.
Ποια ήταν η συνδροµή του κράτους; Βοήθησε ή η µετάβαση στη Γερµανία ήταν µια απόφαση που πήρατε µόνοι;
Α: Ήταν απόφαση που πήραµε µετά από τη συµβουλή της Γενικής ∆ιευθύντριας του Υπουργείου Υγείας, Χριστίνας Γιαννάκη, την οποία και ευχαριστούµε. Είχα τη δυνατότητα να µεταβώ στη Γερµανία για θεραπεία λόγω του προγράµµατος ιδιωτικής ασφάλειας υγείας που διατηρώ τα τελευταία χρόνια.
Αισίως πήγαν όλα καλά. Αργυρώ µου θέλεις να µάς πεις πώς και πότε ξεκίνησε η περιπέτεια; Από µια απλή εξέταση ρουτίνας;
Α: Είµαι από τα άτοµα που δεν αµελώ να κάνω τις ενδεδειγµένες προληπτικές εξετάσεις. Ωστόσο, η εύρεση του καρκινώµατος δεν έγινε λόγω κάποιας εξέτασης ρουτίνας. Ήταν µια κανονική µέρα και ενώ ήµουν ξαπλωµένη στο κρεβάτι, ψηλάφισα κάτι στο στήθος και το πρώτο πράγµα που έκανα ήταν να το µοιραστώ µε τον Ευθύµιο.
Ε: Ήµουν εκεί και µόλις το ψηλάφισε της είπα δεν θα είναι τίποτα, να µην αγχώνεσαι.
Α: Τις επόµενες µέρες έκλεισα ραντεβού και έκανα εξετάσεις… εκεί έµαθα για το τι πραγµατικά έχω. Η περιπέτειά µας ξεκίνησε τον περασµένο Σεπτέµβρη.
Ποια ήταν η αντίδρασή σας στα πρώτα αποτελέσµατα;
Α: Με το άκουσµα ότι έχεις καρκίνο παθαίνεις ένα µεγάλο σοκ, αλλά στην πορεία αναγκάζεσαι, σε δύσκολες στιγµές, να µετρήσεις τις δυνάµεις σου.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγµή που βίωσες κατά τη διάρκεια της θεραπείας;
Α: Οι θεραπείες γίνονταν κάθε βδοµάδα και κάθε φορά που τις έκανα ήταν και διαφορετικά τα συµπτώµατα. Το πιο δύσκολο ήταν ότι µου κτυπούσε στα δόντια και είχα φρικτούς πόνους. ∆εν µε ενόχλησε που έχανα να µαλλιά µου, είπα οκ, να πάνε όλα καλά και πάλι θα φυτρώσουν…
Θυµάσαι κάτι έντονα απ’ όλους αυτούς τους µήνες;
Α: Μέσα στην αίθουσα που έµπαινα να κάνω τη χηµειοθεραπεία µε ρωτούσαν αν µπήκαν σε λάθος αίθουσα, γιατί ήµουν η πιο µικρή. Οι περισσότεροι ήταν ηλικιωµένοι.
Υπήρξαν στιγµές που είπες «δεν αντέχω άλλο»;
Ε: Απελπίζεσαι µε τον χρόνο. Επειδή ήµασταν και µακριά, συνεχώς λέγαµε πως δεν περνούσε ο καιρός. ∆εν ήταν και λίγο, 7 µήνες µακριά από τα παιδιά µας.
Α: Βγαίναµε έξω, κυκλοφορούσαµε, αλλά ήταν µικρή η πόλη του Hildesheim και δεν είχες και πολλά πράγµατα να κάνεις.
Πώς ήταν οι πρώτες µέρες στη Γερµανία; Ποια διαδικασία ακολουθήθηκε;
Οι πρώτες µέρες στη Γερµανία ήταν πολύ δύσκολες. Αρχικά έπρεπε να προσαρµοστούµε σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον. Την πρώτη βδοµάδα οι γιατροί εκεί ήθελαν να αποκτήσουν ξεκάθαρη εικόνα για την κατάστασή µου, οπότε και έκανα ό,τι εξετάσεις µπορεί να φανταστεί κανείς. Ήταν µια πολύ µεγάλη και έντονη εβδοµάδα, καθώς περιµέναµε συνεχώς τα αποτελέσµατα κάποιας εξέτασης.
Ποιες ήταν οι σκέψεις σας; ∆εν µπορούσατε να µείνετε Κύπρο ή ήταν δύσκολη περίπτωση;
Α: Είχα την επιλογή να µεταβώ στο εξωτερικό για θεραπεία, λόγω προσωπικής ιδιωτικής ασφάλειας υγείας που διατηρώ εδώ και χρόνια. Επίσης, δεν ήθελα τα παιδιά µου να µε βλέπουν να τσαλακώνοµαι ή να µην είµαι καλά.
Θεωρείτε πως η ψυχολογία παίζει σηµαντικό ρόλο σε αυτή τη δύσκολη περίοδο; Αργυρώ πώς είναι να έχεις δίπλα σου τον Ευθύµιο;
Η ψυχολογία παίζει τεράστιο ρόλο για όλους τους καρκινοπαθείς. Οι ασθενείς που έχουν ψυχολογική στήριξη τείνουν να ξεπερνούν τον καρκίνο πιο εύκολα και πιο γρήγορα. Η δική µου δύναµη για να παλέψω απέναντι στην επάρατη νόσο ήταν ο πόθος µου να επιστρέψω στα παιδιά µου και ο Ευθύµιος, που έµεινε 7 µήνες στη Γερµανία µαζί µου. Ο Ευθύµιος είναι ήρωας καθότι έχει αντέξει όλη αυτή τη φουρτούνα. Ποτέ δεν µου είπε πως θα έφευγε, αν και γνώριζα πόσο δύσκολο ήταν και για τον ίδιο.
Ευθύµιε, πίστευες ποτέ ότι η σύζυγός σου θα είχε τόση δύναµη όσο τώρα; Πώς αντιµετωπίζει αυτή την περιπέτεια;
Ναι, η απίστευτη δύναµη ψυχής που έδειξε η Αργυρώ όλο αυτό το διάστηµα µπορώ να πω πως δεν µε εξέπληξε. Η Αργυρώ είναι ένας πάρα πολύ δυνατός και αποφασιστικός χαρακτήρας. Πάντα θαύµαζα πόσο βέβαιη και αποφασιστική είναι µε ό,τι πράγµα καταπιάνεται. Όταν είναι αποφασισµένη να πραγµατοποιήσει κάτι, δίνει το άπαν των δυνάµεών της για να τα καταφέρει. Έτσι έγινε και µε τον καρκίνο. Ήταν από την πρώτη στιγµή αποφασισµένη να τον νικήσει και παρ’ όλα τα σκαµπανεβάσµατα και τις δυσκολίες που αντιµετωπίσαµε, η Αργυρώ παρέµεινε δυνατή. Πολλές φορές, όταν ήµασταν στην Γερµανία και τα αποτελέσµατα της θεραπείας δεν ήταν αυτά που θέλαµε, δεν έχανε την ψυχραιµία της, σε αντίθεση µε µένα (γέλια).
Πόσο δυνάµωσε τη σχέση σας η περιπέτεια αυτή;
Το πρόβληµα υγείας µου έχει δυναµώσει τον γάµο µας. Τέτοια συµβάντα σου δείχνουν ότι ο άνθρωπος που µοιραζόταν τις χαρές σου παραµένει βράχος δίπλα σου, όταν πρέπει να µοιραστεί και τη λύπη σου. Εκεί µετριέται πραγµατικά η αξία µιας σχέσης, αν ο άνθρωπός σου είναι διατεθειµένος να κάνει θυσίες για να σε στηρίξει, τη στιγµή που εσύ έχεις φτάσει στο πιο χαµηλό σηµείο. Είµαι περήφανη για την επιλογή που έκανα να παντρευτώ τον Ευθύµιο, γιατί στη δυσκολότερη στιγµή της ζωής µου θυσίασε τα πάντα για να είναι δίπλα µου.
Θυµάστε κάτι έντονα που µοιραστήκατε εκεί;
Α: Περνούσαµε κυρίως τον χρόνο µας είτε ακούγοντας µουσική είτε βλέποντας ταινίες είτε κάνοντας βόλτες. Εννοείται ότι η σχέση µας δυνάµωσε πολύ. Ο καρκίνος κατάφερε να µην µας χωρίσει, αλλά να µας ενώσει περισσότερο… υπήρχαν στιγµές που περπατούσαµε µες στους δρόµους και κλαίγαµε και οι δύο, απλά επειδή πιανόµασταν από µια λέξη του γιατρού, που µπορεί να σήµαινε κάτι καλό ή κακό και εκεί ο ένας από τους δύο έβρισκε τη δύναµη να συµπαρασταθεί στον άλλο. Από τις πιο ευχάριστες στιγµές η ώρα που µας ανακοίνωσε ο γιατρός ότι µπορούµε να επιστρέψουµε Κύπρο.
Περιµένατε µε την επιστροφή σας αυτή τη θερµή υποδοχή;
Κρίνοντας από τα εκατοντάδες µηνύµατα που παίρναµε καθηµερινά από τους φίλους και συγγενείς µας, η πανέµορφη υποδοχή που µάς ετοίµασαν ήταν συνέχεια της αγάπης και υποστήριξης τους. Όµως, ακόµη και να µην ερχόταν ούτε ένας στο αεροδρόµιο να µας υποδεχθεί, εµείς θα συνεχίζαµε να είµαστε ευγνώµονες για όλες τις ώρες που πέρασαν στα τηλέφωνα µιλώντας µαζί µας και κρατώντας µας συντροφιά, κατά τη διάρκεια των πιο δύσκολων στιγµών της ζωής µας. Βέβαια, η υποδοχή που µας επιφύλασσαν ήταν µια πανέµορφη πράξη αγάπης, την οποία δεν πρόκειται να ξεχάσουµε ποτέ. ∆εν σας κρύβουµε ότι συγκινηθήκαµε όταν είδαµε τόσο κόσµο να µας περιµένει και δεν µπορέσαµε να συγκρατήσουµε τα δάκρυα χαράς.
Ποια ήταν η αντίδρασή σας όταν µάθατε ότι τα παιδιά ήταν σε περιορισµό λόγω κορωνοϊού;
Ε: Αρχικά, όπως άλλωστε κάθε γονιός, αγχωθήκαµε για την υγεία των παιδιών µας αλλά και των γονιών της Αργυρώς που τα πρόσεχαν. Αφετέρου, αφού πληροφορηθήκαµε πως όλοι είχαν ήπια συµπτώµατα, ανακουφιστήκαµε αλλά και απογοητευτήκαµε µε το γεγονός πως θα έπρεπε να περιµένουµε ακόµα µια βδοµάδα τουλάχιστον για να τα σφίξουµε στην αγκαλιά µας. Ήταν ακόµα ένα εµπόδιο στον δρόµο µας, µέχρι την ολοκληρωτική νίκη µε τον καρκίνο, τον οποίο εν τέλει νικήσαµε.
Τι ήταν το πρώτο πράγµα που κάνατε µε το που ήρθατε στην Κύπρο;
Ε: Πήγαµε να δούµε τα παιδιά µας έστω και από µακριά.
Οι εξήµισι µήνες πέρασαν εύκολα ή δύσκολα;
Α: Πέρασαν πάρα πολύ δύσκολα, αλλά νοµίζω πως τώρα δεν πρέπει να παραπονιόµαστε, γιατί όλα αυτά πέρασαν. Τελείωσε. ∆υστυχώς, εκατοµµύρια συνάνθρωποί µας δεν καταφέρνουν να βγουν νικητές από τη µάχη µε τον καρκίνο. Μέσα από την εµπειρία µας θέλουµε να βοηθήσουµε άλλους ανθρώπους που δίνουν σήµερα τη µάχη τους µε τον καρκίνο και θα σταθούµε στο πλευρό τους όπως µπορούµε.
Υπήρξε ένα µεµονωµένο περιστατικό µίσους στα σόσιαλ που το αντιµετωπίσατε πολύ διακριτικά. Θεωρείτε πως η εµπάθεια είναι κάτι που εκκολάπτεται επειδή είστε γνωστοί;
Α: Αρρωστηµένα µυαλά πάντα υπήρχαν γύρω µας, τώρα µε τα social media, δυστυχώς, βρήκαν πεδίο δόξης λαµπρόν για να διαχέουν το µίσος τους. ∆εν σου κρύβω πως όταν διάβασα τις κατάρες που έγραψε δηµόσια ο συγκεκριµένος για µερικές ώρες είχα πέσει απίστευτα ψυχολογικά. Φοβήθηκα για τα παιδιά µου, γιατί σκέφτηκα πως υπάρχει µίσος στον κόσµο και τα παιδιά µου είναι µακριά µου και δεν µπορώ να τα προστατέψω από αυτούς τους ανθρώπους. Φυσικά πολύ γρήγορα ανασυντάχθηκα ψυχολογικά και αποφάσισα πως δεν θα επιτρέψω σε τέτοιους ανθρώπους να µε επηρεάσουν ξανά.
Πώς είναι η καθηµερινότητά σας σήµερα;
Α: Σαν να µην φύγαµε ποτέ. Επιστρέψαµε στις δουλειές µας και αφιερώνουµε πολύ χρόνο µε τα παιδιά µας.
Τι µήνυµα θα στέλνατε προς άλλες γυναίκες που περνάνε παρόµοιες καταστάσεις;
Α: Η πρόληψη σώζει ζωές, ψυχραιµία, πίστη και να µένουµε ενωµένοι µε την οικογένειά µας. Χρειάζεται αρκετή ψυχική δύναµη και υποµονή. Αλλά προπάντων, πίστη στον Θεό. Καθηµερινά δέχοµαι ένα µεγάλο κύµα από µηνύµατα γυναικών που ζητούν τη συµβουλή µου και µε ρωτάνε για την εµπειρία που βίωσα.
Φωτογραφίες: Ντέµης Σιρανίδης
Επιµέλεια Φωτογράφησης: Νατάσα Αλεξάνδρου
Stylist: Ριάνα Στυλιανού
Μακιγιάζ: Αλιόνα Αργυρού από ILONA TEAM
