Οι τέχνες στην Κύπρο παίρνουν νέα πνοή με το Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας, με θέατρο, μουσική και χορό να γεμίζουν τον Νοέμβριο. Συναντήσαμε τέσσερεις καλλιτέχνες που μας βοηθούν να αντιληφθούμε την ποικιλία των θεαμάτων, αλλά και το γεγονός πως η τέχνη, στις δύσκολες εποχές, ξαναγεννιέται και γίνεται πιο δυνατή. Η 13χρονη Άννα Αβραμίδου μάς μιλά αποκλειστικά, πριν το κονσέρτο της με τίτλο «Φθινοπωρινά Όνειρα».
Πώς και πότε ξεκίνησε η ενασχόληση σου με τη μουσική;
Από μικρή με συντρόφευε ο ήχος του πιάνου. Παρακολουθώντας τη μεγαλύτερη μου αδελφή να παίζει, ήμουν μαγεμένη από τις μελωδίες των έργων που έπαιζε. Σε ηλικία 5 χρονών ήξερα ήδη με τι όργανο θέλω να ασχοληθώ! Έτσι άρχισε η ενασχόληση μου με την μουσική με την δασκάλα μου Μαριόλα Χαριτίδου στο ωδείο Musica Mundana, όπου και φοιτώ μέχρι σήμερα.
Έχεις σημαντικές διακρίσεις και βραβεύσεις στο βιογραφικό σου. Πόσο εύκολο είναι να ισορροπείς τη μουσική και τη ζωή σου σαν ένα 13χρονο κορίτσι;
Πραγματικά δουλεύω αρκετές ώρες καθημερινά για να πετύχω τους στόχους μου. Οργανώνω το πρόγραμμα μου έτσι ώστε να έχω ελεύθερο χρόνο, διασκεδάζω με τα αδέλφια μου, πηγαίνω βόλτες και σινεμά με τις φίλες μου, αρκετές φορές κάνουμε εκδρομές στη φύση με την οικογένεια μου. Οπότε με τέτοιο τρόπο προσπαθώ να ισορροπώ τα πράγματα.
Υπάρχει κάποια στιγμή από την πορεία σου μέχρι τώρα που να ξεχωρίζεις;
Η εμφάνιση που θα ξεχώριζα 1: όταν ήμουν 8 χρονών, είχα λάβει μέρος για πρώτη φορά σε Διεθνή διαγωνισμό «Ευαγγελία Τζιαρρί» στην Λάρνακα και συναγωνιζόμουν στην κατηγορία κάτω των 15 ετών. Βασικά είχα πάει για εμπειρία ενώ βγήκα νικήτρια Πρώτου Βραβείου. 2: Επίσης θα ήθελα να αναφερθώ στο πρώτο ρεσιτάλ που πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα «Καστελιώτισσα» με τίτλο «Ο πρώτος Απρίλης», ήμουν 9 χρονών. Ήταν για μένα μια απίστευτη εμπειρία που μου δημιουργήθηκαν πολλά συναισθήματα όπως χαρά και ευτυχία. 3: Ακόμα θα ξεχώριζα την συμμετοχή μου στο Πιάνο Gala με την Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου τον Μάρτιο του 2020, ήταν η τελευταία συναυλία με πλήρεις ακροατήριο, ακριβώς πριν από το lockdown.
Ποιες είναι οι βλέψεις σου για το μέλλον;
Όταν ήμουν μικρή ονειρευόμουν να παίζω πιάνο σε όλα τα θέατρα της Κύπρου. Χάρη στο Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας ουσιαστικά πραγματοποιήθηκε το όνειρο μου. Στο μέλλον ελπίζω να εμφανίζομαι σε ιστορικά θέατρα της Ευρώπης και ίσως όλου του κόσμου. Μεγαλώνοντας έχω σκέψεις και όνειρα να συνεισφέρω φιλανθρωπικά με το επάγγελμα μου και να βοηθήσω όσο περισσότερο μπορώ παιδιά να πιστεύουν στα όνειρα τους.
Υπάρχει κάποιος συνθέτης που να σε αγγίζει περισσότερο; Και αν ναι, γιατί;
Παρόλο που είμαι πιστή στον Johann Sebastian Bach, τον τελευταίο χρόνο είμαι βυθισμένη στα έργα των Chopin και Rachmaninov. Παράλληλα με ελκύει η Jazz μουσική.
Τι θα παρουσιάσεις στο Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας;
Τα γεγονότα του τελευταίου ενάμισι χρόνου είχαν ριζικά αλλάξει τις συνήθειες μου. Δεν είχα την δυνατότητα να εμφανίζομαι στην σκηνή με παρουσία του κόσμου, δεν μπορούσα να κάνω ταξίδια, ακόμα και τα μαθήματα σχολείου και πιάνου έκανα εξαποστάσεως. Όλα ήταν πρωτόγνωρα και ασυνήθιστα. Όμως μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα παρακολουθούσα πολλές online συναυλίες από διάφορα μέρη του κόσμου, διάβαζα διάφορα άρθρα και βιβλία, καθώς έψαχνα και μελετούσα πολλά νέα κομμάτια. Με το πέρασμα του χρόνου μέσα μου μεγάλωνε η αγωνία να τα παίξω στην σκηνή. Τελικά δόθηκε η ευκαιρία μέσω του Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας. Το πρόγραμμα που θα παρουσιάσω το επιλέξαμε μαζί με την δασκάλα μου για το ρεσιτάλ πιάνου με τίτλο «Φθινοπωρινά Όνειρα». Είναι με όμορφες μελωδίες, πολύ συναίσθημα, πάθος, δεξιοτεχνικές και ερμηνευτικές απαιτήσεις.
Τι σου δίνει η μουσική και τι θέλεις να λαμβάνει ο κόσμος από τη μουσική σου;
Η μουσική μου δίνει το συναίσθημα της απόλαυση και θα ήθελα ο ακροατής να την απολαμβάνει και να ταξιδεύει μαζί μου.
