Ειρήνη Χριστοφόρου
Είχα τη θετική της απάντηση για τη συνέντευξή μας με μια παράκληση: η φωτογράφιση να γίνει στην πλατεία Ελευθερίας. «Αγαπώ πολύ τη Λευκωσία. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα κάνω κάπου αλλού τη φωτογράφισή μου». Κι έτσι έγινε. Διευθετήθηκαν όλα στα μέσα Μαΐου, πριν τις βουλευτικές εκλογές.
Η συνέντευξή της έγινε στο σπίτι της όπου είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε και λίγο off the record, για τη μόδα, τα τραγούδια της Eurovision αλλά και να ξεναγηθώ μέσα από φωτογραφίες του κινητού της στη φάρμα τους στην Αργάκα και το πανέμορφό της κατοικίδιο, μια κατσίκα. Έφυγα με μια αγκαλιά βιολογικά μαρούλια, τα πρώτα που έχουν καλλιεργήσει, όπως μου έχει πει. 
Τώρα που έχουν αρχίσει οι εμβολιασμοί και ελπίζουμε ότι η πανδημία οδεύει προς το τέλος της, νιώθετε αισιόδοξη;
Είμαι εκ φύσεως αισιόδοξο άτομο. Ήμουν αισιόδοξη όταν πρωτοεμφανίστηκε η πανδημία και εξακολουθώ να είμαι και τώρα. Ήταν και είναι μεγάλος ο αγώνας που δώσαμε όλοι ως κοινωνία και θα πρέπει όλοι να αντλήσουμε δυνάμεις από τα όσα έχουμε καταφέρει. Είμαι σίγουρη ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες για όλους μας.
Πώς περάσατε τους τελευταίους μήνες στο σπίτι; Έχει αλλάξει η ζωή μας γενικά, τον τελευταίο χρόνο.
Ναι, ζήσαμε όλοι μας μια χρονιά πολύ διαφορετική από όσα ήμασταν συνηθισμένοι. Παρόλο που για τον σύζυγό μου η χρονιά αυτή ήταν η δυσκολότερη πολιτικά, για την οικογένειά μας ήταν η καλύτερη που θυμόμαστε. Μείναμε οι τρεις μας στο σπίτι και για πρώτη φορά, μετά από καιρό, είχαμε ποιοτικό και ουσιαστικό χρόνο.
Σπουδάσατε οικονομικά σε ένα από τα σημαντικότερα πανεπιστήμια της Βρετανίας, το Warwick. Πώς ήταν η φοιτητική σας ζωή;
Η αρχή ήταν πολύ δύσκολη. Έφυγα από την Κύπρο στα δεκαοκτώ μου -όντας μοναχοπαίδι που μεγάλωσα σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον- και βρέθηκα σε μια ξένη χώρα έχοντας να αντιμετωπίσω τις όποιες δυσκολίες εντελώς μόνη. Τα μαθήματα λάμβαναν χώρα σε ένα πολύ απαιτητικό ακαδημαϊκό περιβάλλον και ενώ ήμουν απόφοιτος δημοσίου σχολείου, η διδασκαλία γινόταν αποκλειστικά στην Αγγλική. Όπως προσαρμόστηκα όμως σε αυτό, προσαρμόστηκα στην εν γένει ζωή στη Βρετανία και από εκεί και πέρα είχα την ευκαιρία να χαρώ τη φοιτητική μου ζωή και να αποκτήσω εμπειρίες, οι οποίες διαφοροποίησαν πολλές από τις απόψεις και πεποιθήσεις μου. Η επαφή μου με τους συμφοιτητές μου που προέρχονταν από διάφορες χώρες της Γης, με διαφορετική θρησκεία και κουλτούρα, με δίδαξε τη διαφορετικότητα και τη συνύπαρξη με άτομα διαφορετικής θρησκείας και κουλτούρας. Ας μην ξεχνάμε ότι αναφέρομαι σε μία εποχή όπου οι συνθήκες ήταν πολύ διαφορετικές - σας πηγαίνω τριάντα χρόνια πίσω.
Ως Λευκωσιάτισσα, πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Από την πλευρά του πατέρα μου είμαι βέρα Λευκωσιάτισσα. Ο παππούς μου, ο Σελίπας με καταγωγή από τον Άγιο Δομέτιο, παντρεύτηκε στο Καϊμακλί και έφτιαξε την οικογένειά του εκεί. Η μητέρα μου είναι μισή-μισή (γέλια), ο πατέρας της από τη Λευκωσία, το πατρικό του βρίσκεται στην οδό Λήδρας και η μητέρα της από το Βαρώσι. Εγώ γεννήθηκα το 1975 και δεν είχα επαφή με την Αμμόχωστο. Γνωρίζω φυσικά τα πάντα μιας και οι Βαρωσιώτες έχουν μια ιδιαίτερη περηφάνια και αγάπη για τον τόπο τους και περιγράφουν την όμορφη ζωή που πέρασαν. Τώρα, όσον αφορά τα παιδικά μου χρόνια, θυμάμαι πόσο ανέμελη ήταν η ζωή τότε. Οι γονείς μου δούλευαν στον δημόσιο τομέα, η μητέρα μου στο Τμήμα Υδάτων και ο πατέρας μου καθηγητής, και τον ελεύθερό τους χρόνο τον περνούσαμε μαζί. Τα απογεύματα κάναμε βόλτες στη Λήδρας και στους γύρω δρόμους ενώ θυμάμαι ένα-δυο ζαχαροπλαστεία της περιοχής όπως το Νούφαρο, το Hurricane που υπάρχει μέχρι και σήμερα, τις επισκέψεις στο μαγαζί του παππού μου, ο οποίος ήταν τεχνίτης επιπλοποιός, γεγονός που αποτύπωσε στη μνήμη μου τη μυρωδιά του πριονιδιού.
Πού μεγαλώσατε;
Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου τα έζησα στο Καϊμακλί. Το σπίτι μας ήταν κοντά στην εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας. Μια έντονη ανάμνηση που έχω από την εποχή εκείνη συνδέεται με τη γιαγιά μου, η οποία θυμάμαι ότι τις Κυριακές με πήγαινε στην εκκλησία. Εκεί μου έδειχνε και μου μιλούσε για το εικονοστάσιο και τον άμβωνα που είναι σκαλισμένα από τον παππού του μπαμπά μου. 
Ποια η άποψή σας για τη νέα πλατεία Ελευθερίας;
Μου αρέσει πάρα πολύ. Όταν την πρωτοεπισκέφτηκα, διερωτήθηκα γιατί ειπώθηκαν τόσα αρνητικά σχόλια και γιατί ασκήθηκε τόσο έντονη κριτική για το αρχιτεκτονικό της σχέδιο. Φυσικά υπήρξαν και στο παρελθόν τέτοιες αντιδράσεις με νέα κτήρια στις πόλεις, όπως συνέβη και με τον πύργο του Άιφελ και την όπερα του Σίδνεϋ. Σημασία έχει ότι το τελικό αποτέλεσμα ταιριάζει με τη Λευκωσία του μέλλοντος, που ρίχνει βέβαια και τη ματιά της στο χτες, κι αυτό είναι που μου μένει εμένα προσωπικά.
Πώς βρίσκετε το αρχιτεκτονικό της σχέδιο;
Μου αρέσει πολύ η σύγχρονη αρχιτεκτονική και χάρηκα που είδα έργο του διεθνούς φήμης αρχιτεκτονικού γραφείου της Zaha Hadid στην πόλη μας. Είναι τιμή μας, όπως φυσικά είναι τιμή μας και τα δύο έργα του Jean Nouvel, η βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κύπρου και το κτήριο White Walls. Η πλατεία Ελευθερίας παντρεύει αρμονικά το μοντέρνο με το παλιό, προβάλλοντας με ένα ιδιαίτερο τρόπο τα ενετικά τείχη. Παράλληλα έχει αξιοποιηθεί ένα μεγάλο μέρος της τάφρου με πράσινο, όπου μπορούμε να περπατήσουμε δίπλα από τα τείχη και να τα χαρούμε. Όταν την πρωτοπερπάτησα, ένιωσα ότι μου δόθηκε πίσω ένα κομμάτι της ζωής μου, ότι επέστρεψα στην παιδική μου ηλικία, στην πόλη μου.
Τι απολαμβάνετε στην πλατεία Ελευθερίας περισσότερο;
Απολαμβάνω να την περπατώ. Μάλιστα ξεκινώ από τη Θεμιστοκλή Δέρβη, περνάω από Στασικράτους και καταλήγω στην πλατεία και μετά στη Λήδρας.
Είσαστε ενθουσιασμένη από τη δημιουργία του νέου Αρχαιολογικού Μουσείου;
Ναι, σίγουρα! Η ιστορία μας ως τόπου είναι μεγάλη και αναμφισβήτητα μάς αξίζει. Ένα τέτοιο έργο θα προσθέσει πολύ στη Λευκωσία.
Υπάρχει κάτι που δεν έχει η πρωτεύουσα και πιστεύετε ότι πρέπει να αποκτήσει;
Πιστεύω ότι πρώτιστα θα πρέπει να δημιουργηθεί στη Λευκωσία ένα υπερσύγχρονο νοσοκομείο Παίδων. Επίσης, θα ήθελα να δω επιτέλους και ένα Μέγαρο Μουσικής.
Τελικά έχει η Λευκωσία κουλτούρα;
Ναι. Η Λευκωσία είχε και έχει κουλτούρα. 
Ποια η σχέση σας με την τέχνη;
Αγαπώ την τέχνη. Όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό, μου αρέσει να επισκέπτομαι μουσεία τέχνης. Το αγαπημένο μου μουσείο είναι το Musée d’Orsay στο Παρίσι, γιατί η αγαπημένη μου περίοδος όσον αφορά την τέχνη ξεκινά από τον ιμπρεσιονισμό, συνεχίζει με τη μοντέρνα τέχνη και φτάνει ώς τις μέρες μας. Από την άλλη, προσπαθώ όσο μπορώ να ενημερώνομαι για την εικαστική ζωή της Κύπρου μας μέσα από τις εκθέσεις των διαφόρων καλλιτεχνών.
Υπάρχει κάποιος ζωγράφος που ξεχωρίζετε ιδιαίτερα για το έργο του;
Στην τέχνη δεν μπορώ να διαχωρίζω, δεν υπάρχει ένας, υπάρχουν πολλοί.
Σε μια συζήτησή μας, μου είχατε πει ότι σας αρέσει η διακόσμηση χώρου, εξού και η έντονη ενασχόλησή σας με τη διαμόρφωση του σπιτιού σας. Έχετε δημιουργήσει ένα πολύ όμορφο σπίτι, λειτουργικό, με γούστο και άποψη, χωρίς υπερβολές και τεράστιο μέγεθος, όπως αναμένεται να είναι τα σπίτια των πολιτικών.
Όντως αναμίχθηκα έντονα με τη δημιουργία του σπιτιού και την εσωτερική διακόσμησή του. Το σπίτι μας είναι μέρος της ταυτότητάς μας. Είναι ένα σπίτι με πολλή ζεστασιά και αγάπη που μας εξυπηρετεί και το απολαμβάνουμε ως οικογένεια αλλά και με τους φίλους μας.
Με τα social media πώς τα πάτε;
Νομίζω καλά.
Δεν σας βρίσκω πολύ ενεργή.
Εντάξει, να μη φτάνουμε και στο σημείο της εξάρτησης (γέλια). 
Με το τραγούδι; Έχω δει μερικά βίντεό σας στο διαδίκτυο όπου τραγουδάτε σε διάφορες εκδηλώσεις. Απωθημένο μήπως;
Σίγουρα απωθημένο δεν είναι (γέλια). Μεγάλωσα με τη μουσική, την οποία και λατρεύω. Στα οκτώ άρχισα πιάνο στο Εθνικό Ωδείο που τότε λειτουργούσε υπό τη διεύθυνση της κυρίας Λουλούς Συμεωνίδου, μιας αυστηρής αλλά πολύ σπουδαίας μουσικού, η οποία τυγχάνει να είναι και συγγενής μου. Όταν επέστρεψα από τις σπουδές μου, έκανα επίσης για δύο χρόνια μαθήματα κλασικού τραγουδιού. Επομένως, δεν είναι απωθημένο, αλλά ένας τρόπος για να εκφράζομαι, μια ανάταση ψυχής. Αγαπώ επίσης την κλασική μουσική και την όπερα και δεν χάνω ευκαιρία όποτε μπορώ να την απολαμβάνω.
Θα έλεγα πως δεν είστε η κλασική σύζυγος πολιτικού που έχει ρόλο στην κομματική οργάνωση.
Μα ποιο είναι το προφίλ της συζύγου ενός πολιτικού; Δεν έχω ρόλο στην κομματική οργάνωση αλλά είμαι παρούσα. Λαμβάνω μέρος στις δράσεις της ΓΟΔΗΣΥ και δραστηριοποιούμαι σε μια σειρά πρωτοβουλιών φιλανθρωπικού χαρακτήρα ως μέλος του διοικητικού συμβουλίου του νηπιαγωγείου «Μάνα». Νιώθω ότι είμαι προσηλωμένη γενικότερα στην ανάπτυξη φιλανθρωπικών δράσεων ως ενεργό μέλος της κοινωνίας μας. Μέσα λοιπόν από αυτές τις διόδους, οι οποίες φροντίζω να αναπτύσσονται όσο μπορώ, προσφέρω σε πολλαπλά επίπεδα στην κοινωνία με τον δικό μου τρόπο.
Αλήθεια, πόσο διαχειρίσιμο είναι να είστε σύζυγος του Αβέρωφ Νεοφύτου;
Είναι δύσκολο. Όχι γιατί ο Αβέρωφ είναι δύσκολος άνθρωπος αλλά γιατί η πολιτική είναι δύσκολη. Θυμάμαι ότι τον πρώτο καιρό δεν είχαμε Σαββατοκύριακα μαζί, ήταν τόσο απασχολημένος με πάρα πολλές υποχρεώσεις που δεν τον έβλεπα σχεδόν καθόλου. Είναι, όμως, διαχειρίσιμο.
Έχετε νιώσει ποτέ πως η πολιτική έχει μπει ανάμεσά σας; Την βλέπετε ως ανταγωνίστρια;
Στην αρχή το ένιωθα πολύ έντονα ότι η πολιτική ήταν ανάμεσά μας. Ας μην ξεχνάμε ότι γνώρισα τον Αβέρωφ όταν ήταν ήδη αναπληρωτής πρόεδρος του κόμματος και στα βαθιά νερά της πολιτικής. Σήμερα δεν την βλέπω πλέον ως ανταγωνίστρια. Αντιθέτως, νιώθω ότι έχω μια ξεχωριστή θέση στη ζωή του άντρα μου και στην καρδιά του και ότι απλώς αλληλοσυμπληρώνουμε τη ζωή του.
Υπήρξαν στιγμές που θα θέλατε να αφήσει ο σύζυγός σας την πολιτική του καριέρα;
Και να υπήρχαν, δεν θα του το έλεγα ποτέ. Παντρεύτηκα έναν πολιτικό, δεν θα του αλλάξω εγώ την πορεία. Δεν ήταν μια κοινή απόφαση να ασχοληθεί με την πολιτική, οπότε δεν μπορώ εγώ να επέμβω σε τέτοιους είδους αποφάσεις.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΑΡΜΑΚΑΣ
CREATIVE DIRECTOR: ΕΙΡΗΝΗ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ
STYLING: ΜΑΡΑ ΠΕΤΡΙΔΗΣ
ΜΑΛΛΙΑ: ΕΥΔΟΚΙΑ ΑΡΧΟΝΤΙΔΟΥ (HAIRSPRAY)
ΜΑΚΙΓΙΑΖ: ΜΑΙΡΗ ΜΥΡΙΑΝΘΟΠΟΎΛΟΥ (ILONA MAKEUP)
