Θέλμα Γεωργίου: «Μου αρέσει το ρίσκο», must

31 ΜΑΡΤΙΟΥ 2023 - 11:30

Η ΕΘΑΛ παρουσιάζει αυτές τις μέρες το έργο «Συγγνώμη» της βραβευμένης Καταλανής συγγραφέως, Μάρτα Μπουτσάκα, το οποίο είναι βασισμένο στο πραγματικό γεγονός μιας αποτρόπαιης δολοφονίας που διέπραξε μια «παρέα» εφήβων στη Βαρκελώνη το 2005 και που είχε τότε συγκλονίσει την ισπανική κοινωνία.

Με αφορμή την παράσταση, συνομιλούμε με την πρωτοεμφανιζόμενη Κύπρια ηθοποιό που συμμετέχει στο έργο, Θέλμα Γεωργίου.

Θέλμα καλησπέρα! Σε τι αναφέρεται το έργο και τι να περιμένει το κοινό να δει;
Το έργο βασίζεται σε ένα πραγματικό έγκλημα που διέπραξαν τρία αγόρια που βρίσκονται σε εφηβική ηλικία και διαδραματίζεται στη Βαρκελώνη το 2005. Η ιστορία δεν μας παρουσιάζει το έγκλημα αυτό καθ’ αυτό αλλά τις ζωές των δραστών και των κοντινών τους ανθρώπων, τόσο πριν όσο και μετά το γεγονός.

Πέραν από τους τρεις εφήβους, στο έργο εμφανίζονται και οι γονείς ενός εκ των τριών καθώς και δύο φίλες τους. Το κείμενο της

παράστασης δεν ακολουθεί μια γραμμική εξιστόρηση της ιστορίας αλλά διακτινίζεται συνεχώς ανάμεσα στο παρόν και στο μέλλον. Οι σκηνές είναι μικρές και έντονες, κάποιες καθηλωτικές, κάποιες πιο ανάλαφρες, αφήνοντας χώρο στον θεατή να απορροφήσει όσα βλέπει.

Εσύ τι ρόλο υποδύεσαι;
Ο ρόλος που υποδύομαι είναι η Λάουρα, μια κοπέλα 17 ετών, η οποία είναι στην ίδια παρέα με τα αγόρια που διέπραξαν το έγκλημα. Η ίδια και η καλύτερή της φίλη δεν είχαν καμία σχέση με το γεγονός, τώρα όμως πρέπει να μάθουν να ζουν με αυτό που συνέβη. Προσωπικά αντιλαμβάνομαι τη Λάουρα ως τη συνέχεια της ζωής μέσα στο έργο.

Παρότι συνειδητοποιεί τη σοβαρότητα της κατάστασης, επιλέγει να κρύβει τον πόνο της, σε μια προσπάθεια να διατηρήσει τη νεανικότητα της. Μετά όμως από μια τόσο μεγάλη τραγωδία το να μεγαλώσεις απότομα καθίσταται, δυστυχώς, αναπόφευκτο. Ο ρόλος της Λάουρας είναι κι αυτός της «καλής φίλης», αφού μέσα σε όλο το έργο ο βασικότερος στόχος της είναι να συμπαραστέκεται στην κολλητή της, Λάλι, η οποία δεν μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός ότι το αγόρι της ήταν ένας από τους δράστες.

Ηθοποιός πότε αποφάσισες ότι ήθελες να γίνεις και γιατί;
Παρόλο που σε δραματική σχολή μπήκα σχετικά «αργά», το να γίνω ηθοποιός ήταν κάτι που ήθελα από μικρό παιδί. Ήταν η μοναδική απάντηση που μπορούσα να βρω στην κλασική ερώτηση «τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις»! Στους περισσότερους δασκάλους μου δεν άρεσε, θεωρούσαν ότι δεν είναι πραγματική δουλειά. Από μικρή όμως έκανα χορό και θεατρικό παιχνίδι και το να ασχολούμαι με τα καλλιτεχνικά ήταν κάτι που μου συνέβαινε αβίαστα και χωρίς προσπάθεια. Απλά συνέβαινε. Τελικά σπούδασα θεατρολογία στην Αγγλία και αποφοίτησα και από δραματική σχολή στην Αθήνα. Αγαπώ τη σκηνή. Αγαπώ να χειρίζομαι το σώμα μου και να μεταμορφώνομαι σε διαφορετικούς χαρακτήρες. Είναι κάτι που για μένα προκύπτει οργανικά και κάτι που νιώθω γνώριμο και οικείο. Ελπίζω να μην σταματήσω ποτέ να το κάνω.

Από την προσωπική σου οπτική γωνία, πώς βλέπεις τα θεατρικά δρώμενα στην Κύπρο;
Λόγω του ότι λείπω στο εξωτερικό πολλά χρόνια και στην Κύπρο πηγαινοέρχομαι δεν νομίζω ότι μπορώ να έχω ολοκληρωμένη άποψη για τα θεατρικά της δρώμενα. Σίγουρα τα τελευταία χρόνια έχω δει πολύ καλές δουλειές και εξαιρετικούς επαγγελματίες ενώ το θεατρόφιλο κοινό φαίνεται να έχει μεγαλώσει και να είναι πιο έτοιμο να δεχτεί νέα πράγματα. Ίσως θα μου άρεσε να έβλεπα λίγη μεγαλύτερη τόλμη και μεγαλύτερο ρίσκο, κυρίως στην επιλογή των θεατρικών έργων που ανεβαίνουν.

Για τη θεατρική σκηνή της Αθήνας τι θα έλεγες;
Η θεατρική σκηνή της Αθήνας είναι πάρα πολύ ζωντανή, γεμάτη και ποικιλόμορφη. Ανα πάσα στιγμή μπορείς να παρακολουθήσεις όλων των ειδών θεατρικά δρώμενα και πάντοτε υπάρχει κάτι για όλους.

Η θεατρική κίνηση της πόλης είναι μοναδική και νομίζω αυτό πηγάζει κυρίως από παραδοσιακό θεατρόφιλό της κοινό. Σε μια πόλη με τόση κίνηση, υπάρχουν σίγουρα πολλές ευκαιρίες και ερεθίσματα για έναν ηθοποιό. Πάντοτε υπάρχει κάτι να δει και από κάπου να εμπνευστεί.

Θέατρο, κινηματογράφος ή τηλεόραση;
Η πρώτη μου αγάπη είναι ο κινηματογράφος και παραμένει μέχρι σήμερα η αγαπημένη μου μορφή τέχνης. Ήταν το πρώτο μου ερέθισμα και η πρώτη μου επαφή με το επάγγελμα του ηθοποιού.

Ως θεατής ωστόσο αλλά και ως ηθοποιός θεωρώ ότι και οι τρεις τομείς σου προσφέρουν ωραία εμπειρία, διαφορετική κάθε φορά . Το θέατρο είναι άμεσο, ζωντανό και σίγουρα πιο «απολαυστικό» για τον ίδιο τον ηθοποιό. Ο κινηματογράφος από την άλλη σε μεταφέρει σε μια άλλη διάσταση και παρόλο που, είτε λόγω της κάμερας ή της οθόνης, υπάρχει απόσταση ανάμεσα στο κοινό και στον ηθοποιό, το αποτέλεσμα είναι μάλλον πιο ολοκληρωμένο και περισσότερο καθηλωτικό.

Η τηλεόραση είναι το γνώριμο. Πάλι και από την πλευρά του ηθοποιού ή του θεατή, έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις τον χαρακτήρα περισσότερο καθώς και να δεις πως συμπεριφέρεται σε ποικίλες στιγμές της ζωής του, πράγμα που στο θέατρο ή στον κινηματογράφο είναι σπανιότερο ή τουλάχιστον πιο παροδικό.

Πιστεύω ότι και οι τρεις αυτοί τομείς είναι μέρος της δουλειάς μας ως ηθοποιοί και πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να προσαρμοζόμαστε.

Μήπως θα ήθελες, τέλος, να μοιραστείς μαζί μας ένα μεγάλο σου όνειρο;
Τα όνειρα μου αλλάζουν όσο αλλάζω κι εγώ! Το μόνο που παραμένει σταθερό είναι ότι θα ήθελα η καριέρα μου να φτάσει στο σημείο που θα ήθελα.