Ανδρονίκη Λασηθιωτάκη
«Σάλτος»
Ανδρέας Νικολακόπουλος
Εκδ. Ίκαρος
Σελ. 176
«[...]Έμεινα αποσβολωμένος, σακάτης και ερείπιο ανθρώπινο να την κοιτάζω στο σκοτάδι μέχρι που μέσα στη μυρωδιά του φρέσκου χώματος και του σαπισμένου ξύλου τα μάτια της άνοιξαν και κάτω από το φως του φεγγαριού φανερώθηκαν να με κοιτάζουν γουρλωμένες οι γαλάζιες κόρες με τις πράσινες πιτσιλιές που λάμπαν στο στεφάνι τους.[...] ». (σελ. 66)
Τα 13 διηγήματα του Ανδρέα Νικολακόπουλου, που συνυπάρχουν στο βιβλίο «Σάλτος», είναι σκοτεινά και δυστοπικά όπως προμηνύεται και από το εξώφυλλο του βιβλίου, παρόλα αυτά μπορούν να διαβαστούν ευχάριστα αν αντιμετωπιστούν σαν παραδοσιακά λαϊκά παραμύθια που, πέρασαν στους αιώνες από στόμα σε στόμα. Είναι γραμμένα με μαεστρία και με εξαιρετικό χειρισμό της ελληνικής γλώσσας που σπάνια συναντάμε. Τελειώνοντάς τα εξακολουθούμε να τα σκεφτόμαστε για πολύ ακόμα, σαν μικρά παδιά που γεμίζουν ερωτηματικά.
Δυνατή και μεστή η γραφή του Νικολακόπουλου, με λεξιλόγιο που απογειώνει κάθε λεπτομέρεια, ανασηκώνει την τρίχα και προκαλεί ρίγος και κρύο ιδρώτα. Ανατριχιαστικές περιγραφές, περιγραφές αισθητηριακών τοπίων που προσθέτουν αυτήν τη βαριά, την περίεργα υποβλητική και την τρομακτική μαγεία στην ατμόσφαιρα κάθε αφήγησης.
Διαβάζοντάς το μου ήρθαν στον νου οι ιστορίες, σαν παραμύθια, που μου αφηγούταν η πρόγιαγιά μου έτσι ωμά και σκληρά, χωρίς να σκέφτεται πως απευθυνόταν σε μικρό παιδί, άλλοι καιροί. Ιστορίες που ήταν βγαλμένες από το δωδεκαήμερο συνήθως, αλλά και ιστορίες ανεκπλήρωτης αγάπης και ιστορίες με πλάσματα παράξενα, με ζώα και πτηνά με μιλιά και άλλες ιδιομορφίες.
Πρόκειται για μυθοποιητικές ιστορίες που διαδραματίζονται σε ένα απροσδιόριστο παρελθόν μα και εμπνευσμένες από το παρόν με την προοπτική διαφύλαξής τους για το μέλλον. Τις εισπράτουμε με έναν πρωτότυπο τρόπο, σαν με τρόπο αναβίωσης θρύλων ή δοξασιών μέσα από μια σύγχρονη οπτική. Ο συγγραφέας μας μπάζει σ' ένα κόσμο ολότελα διαφορετικό. Οι εμπειρίες, οι γνώσεις και η αισθητική του είναι εμφανείς στα διηγήματά του αφού, μ' όλες αυτές, καταφέρνει να ταξιδέψει περίτεχνα τους αναγνώστες του στο ψέμα με αληθοφάνεια, σε μέρη που μοιάζουν ρεαλιστικά ενώ αναδύουν το παραμύθι, σε ένα κόσμο φαντασίας και μαγείας μαζί, από την ελληνική επαρχία, σ' ένα βουνό, στην Καταλονία, στη Σιβηρία κτλ., με κάθε διήγημα να εκτυλίσσεται και κάπου αλλού αφού ο κόσμος είναι ίδιος παντού και παντού μπορούν να συμβαίνουν τα ίδια.
Είναι αναμφισβήτητα ένα ξεχωριστό βιβλίο. Με μάγεψε το ύφος του συγγραφέα του, η σπάνια γραφή του και το εξαιρετικά πλούσιο και ιδιαίτερο λεξιλόγιό του. Είναι ένα βιβλίο που θα κρατήσω για καιρό στο κομοδίνο μου ανατρέχοντας συχνά πυκνά στις ιστορίες του, στις κινούμενες σκιές και στα αμίλητα πνεύματα των κατά καιρούς δωματίων του συγγραφέα του που, τους εύχεται να τελούν εν γαλήνη και να πορεύονται προς το φως.
Τα λόγια από το οπισθόφυλλο: Στην εποχή του Μεσαίωνα οι λογικοί και σώφρονες άνθρωποι των πόλεων στοιβάζαν τους ψυχικά διαταραγμένους ή λοξούς σε μεγάλα ξύλινα καράβια χωρίς κουπιά και τους άφηναν να περιφέρονται ακυβέρνητοι στις θάλασσες.
Οι πρωταγωνιστές των νέων διηγημάτων του Ανδρέα Νικολακόπουλου δεν ζουν στο Μεσαίωνα. Βρισκόμενοι όμως στη θάλασσα, στα βουνά, σε δάση, σε πόλεις, σε τρένα, σε πανεπιστημιακά εργαστήρια, ανάμεσα στα σύννεφα, απέκτησαν και οι ίδιοι την παλιά εκείνη λοξή ματιά. Η διαφορά είναι πως δεν φτιάχνονται πια μεγάλα ξύλινα καράβια.
Για τον συγγραφέα: Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983. Εργάζεται ως σεφ σε εστιατόρια της Ελλάδας και του εξωτερικού. Μοιράζει τη ζωή του μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου. Η "Μάκινα" αποτέλεσε την πρώτη του συλλογή διηγημάτων. Όποτε μπορεί, επιστρέφει στα βουνά.
Αναζητήστε το βιβλίο στο βιβλιοπωλείο Parga εδώ.
lasithiotakisa@sppmedia.com
