Αφροδίτη Δερματά
Το κύμα σκάει απαλά στα βράχια. Μυρίζει πεύκο και ιώδιο, είναι Ιούνιος και όλα είναι τόσο διαφορετικά, αλλά και τόσο ίδια. Κοιτάζω μια το βιβλίο μου και μια τη θάλασσα. Γυρίζω το βλέμμα μου αριστερά και χαζεύω τη μικρή παραλία με τα βότσαλα. «Δεύτερη Μπανιέρα» την ονομάζουν. Τα πεύκα, φυτρωμένα πάνω στους γκρεμούς, περιτριγυρίζουν ριψοκίνδυνα τη βραχώδη ακτή. Η φύση με αγκαλιάζει αρμονικά και νιώθω ότι γινόμαστε ένα. Θα μπορούσα να πω, χωρίς να έχει τίποτα το εξωτικό ή το ιδιαίτερο, ότι είναι η αγαπημένη μου παραλία. Αν εξαιρέσεις τα ασβεστωμένα πέτρινα σκαλιά που κατεβαίνουν στη θάλασσα –όπου τα μισά είναι σπασμένα και φαγωμένα από τα χρόνια– κατά τ’ άλλα μοιάζει να μην την έχει αγγίξει ανθρώπινο χέρι.
Τα βράχια την «αγκαλιάζουν» επιβλητικά ολόγυρά της. Βαθαίνει απότομα και μέσα έχει πέτρες. Αν δεν φοράς κατάλληλα παπούτσια, κινδυνεύεις να γλιστρήσεις. Έχω βρει το κόλπο: βουτάω στο νερό με τις σαγιονάρες, κολυμπάω λίγο κρατώντας τις στο χέρι και μετά τις φοράω και βγαίνω έξω σιγά σιγά από την πλευρά της παραλίας. Ξανά ανεβαίνω τα βράχια προσεκτικά, κάθομαι στην πετσέτα μου, ξαναπιάνω το βιβλίο μου, ξανακοιτάω γύρω μου, ξαναπίνω μια γουλιά καφέ και ξανά πάλι από την αρχή. Μπορώ να επαναλαμβάνω ευλαβικά τη διαδικασία μέχρι να δύσει ο ήλιος, μπορώ να το απολαμβάνω με όλες μου τις αισθήσεις. Μπορεί και να είναι η πιο όμορφη στιγμή του καλοκαιριού.
Απέναντί μου, κάπου-κάπου περνάει κάποιο βαρκάκι ή κάποιο ιστιοπλοϊκό. Αφήνουν ένα λευκό θαλάσσιο μονοπάτι και χάνονται. Η θάλασσα ημερεύει, ο ήλιος αρχίζει σιγά σιγά να χάνεται. Σε λίγο δεν θα βλέπω να διαβάζω. Κάνω μια τελευταία βουτιά στο πορτοκαλί νερό, σκουπίζομαι, αλλάζω και σηκώνομαι να φύγω. Ένα νεαρό ζευγάρι κατεβαίνει τα σκαλιά.
Το κορίτσι έχει καστανόξανθα μακριά μαλλιά, φοράει ένα λευκό όμορφο φόρεμα με λεπτές τιράντες και καφέ σανδάλια. Το αγόρι είναι μελαχρινό, φοράει μια λευκή βερμούδα, ένα μπλε μακό μπλουζάκι και καφέ δερμάτινες παντόφλες. Απλώνουν μια πετσέτα στα βότσαλα, κάθονται πλάι-πλάι και αγκαλιάζουν τα γόνατά τους. Το αγόρι αρχίζει να πετάει βότσαλα, δημιουργώντας αρμονικούς κύκλους στα ήρεμα νερά. Μπορώ να αντιληφθώ ότι υπάρχει αμηχανία μεταξύ τους. Κάθε τόσο ακούγεται το γάργαρο γέλιο του κοριτσιού. Μάλλον της λέει αστεία για να σπάσει τον πάγο.
Ο ήλιος δύει, ανεβαίνω τα σκαλιά, κοιτάω για μια στιγμή πίσω μήπως και ξέχασα κάτι και βλέπω το νεαρό ζευγάρι να φιλιέται τρυφερά. Happy end. Η φωνή ενός γλάρου σπάει την ησυχία. Έχω τρεις μήνες καλοκαιριού μπροστά μου, σκέφτομαι και χαμογελώ. Θα απολαύσω την αγαπημένη μου παραλία μέχρι να βαρεθώ.
Το νεαρό ζευγάρι βγάζει τα ρούχα του και, χέρι-χέρι, μπαίνει προσεκτικά στη θάλασσα. Γελάει χαρούμενο μέσα στο νερό. Στο μονοπάτι της επιστροφής, το σκέφτομαι: άραγε, τι τους έχει γράψει η μοίρα; Στο μυαλό μου έρχεται ένας στίχος από το Μονόγραμμα του Ελύτη:
"Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ’ άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια…"
Τελικά τι είναι αλήθεια στην ζωή μας… σκέφτομαι.
ΥΓ: Σήμερα είπα να πάω νοερά εκεί όπου θα ήθελα να βρίσκομαι και η αλήθεια είναι ότι το πληκτρολόγιο έγινε το μέσο. Ένιωσα ότι τελικά έστω και για λίγο, τα κατάφερα.
