Μιχάλης Μιχαηλίδης
Τη συζήτηση αυτή την κάναμε μάλιστα λίγες μέρες μετά από μια δυνατή συνέντευξη που πήρα, μια δυνατή εμπειρία που έζησα. Η κυρία Αγλαΐα, η μητέρα του Στέλιου Πισή, λίγο πριν παραλάβει το βραβείο Τιμής Ένεκεν από τα Man of the Year Awards εις μνήμη του Στέλιου, κυριολεκτικά μου καταθέτει τη ψυχή της για όλα όσα βίωσε όλα αυτά τα χρόνια στο σπίτι με τον γιο της. Παρότι καθηλωμένος, ο Στέλιος διάβαζε καθημερινά και έκανε πολύ βαθιά φιλοσοφημένες συζητήσεις με τους γονείς του. Παρότι καθηλωμένος ενδιαφερόταν πάντα για τους συνομιλητές του και προσπαθούσε να τους βοηθήσει (όπως αναφέρει η μητέρα του). Παρότι έκανε σπουδαία πράγματα όλα αυτά τα χρόνια, εννοώντας κυρίως τις σημαντικές συνεργασίες με τεράστια ονόματα και σπουδαία μουσικά σύνολα, ποτέ δεν ήταν επηρμένος.
Τι σας λείπει περισσότερο από όλα αυτά που μου περιγράφετε, ρωτώ την κυρία Αγλαΐα. «Μου λείπουν και οι δύο», απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη. Και μετά σιωπή. Υπενθυμίζω ότι πριν από τον Στέλιο, ο οποίος έφυγε πολύ πρόσφατα, το καλοκαίρι, έφυγε και ο σύζυγός της, Κλείτος. Εκείνη την ώρα η κυρία Αγλαΐα, κομπιάζοντας, μου μίλησε για την τεράστια ευλογία να συνυπάρχει με τον Στέλιο και για όλες τις βαθιές στιγμές που έζησε σε εκείνο το δωμάτιο. Μου μετέφερε το συναίσθημα της συνύπαρξης μαζί του και των συζητήσεών τους, που στηριζόμενος στην πίστη και βασισμένος πάντα στην ταπεινότητα που τον χαρακτήριζε κατάφερε να φτάσει -αυτό το λέω εγώ- σε ένα ψηλό πνευματικό επίπεδο.
Α΄λήθεια ένιωσα τιμή που μοιράστηκε μαζί μου τις τόσο προσωπικές στιγμές τους αυτή η σπουδαία γυναίκα και ένοιωσα ξανά πως όντως το συναίσθημα και η εξωτερίκευσή του είναι ένα είδος επανάστασης.
Η αληθινή ευγένεια απέναντι σε όλους και κυρίως σε αγνώστους, τα «ευχαριστώ» που ξεστομίζονται με ειλικρινές χαμόγελο, η νηφαλιότητα σε δύσκολες καταστάσεις και η στήριξη που θα προσφερθεί ειδικά όταν δεν το περιμένει άλλος, το να δείξεις ότι νοιάζεσαι, να ενθουσιαστείς με έναν άλλο ενθουσιασμό, είναι μικρές επαναστάσεις. Την ώρα που όλα γύρω μας είναι στείρα και στεγνά, το να ποντάρεις στο συναίσθημα και να τολμήσεις να εξωτερικεύσεις κάτι καλό, είναι μια μικρή επανάσταση. Δεν είναι;
Όπως αυτή που έκανε ο Δημήτρης Παπανικολάου τα τελευταία χρόνια και τη μοιράστηκε μαζί μας στη διάρκεια της τελετής βράβευσης των Τράπεζα Κύπρου Man of the Year Awards, στη διάρκεια της απονομής του βραβείου που παρέλαβε ως «Έλληνας της Χρονιάς».
«Είναι μεγάλη μου τιμή που είμαι ανάμεσα σας. Το πρώτο μέρος που είδατε ήταν με τα τρίποντα και τα καρφώματα στα 90s. Τα περιοδικά μάς παρουσιάζουν σαν κάτι που δεν είμαστε. Έλεγαν ‘άτρωτος, ατσαλάκωτος, αήττητος, πολύ σκληρός για να χάσει, πολύ σκληρός για να πεθάνει’. Συζητάγαμε λοιπόν με τον Πύρρο Δήμα που βρεθήκαμε μαζί στο αεροπλάνο (βραβεύτηκε επίσης στα Man Awards με «Lifetime Achievement»), ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Ο πρωταθλητής είναι απλά αυτός που ξανασηκώνεται αφού πέφτει, όλοι είμαστε ευάλωτοι σε κάτι. Πάμε τώρα στο δεύτερο μέρος: όταν διαγνώστηκε η κόρη μου στο φάσμα του αυτισμού. Αυτός ο άντρας δεν πετυχαίνει μόνο να πάρει κάποια βραβεία. Προσπαθούσα επί μήνες να πω στη γυναίκα μου ότι η κόρη μας είναι στο φάσμα του αυτισμού για να ενεργοποιήσουμε τους καλούς και να αξιοποιήσουμε την αναγνωρισιμότητα που είχα. Η γυναίκα μου δεν με άφηνε γιατί μου έλεγε πως δεν ήθελε να στιγματίσουμε το παιδί. Τότε, όταν κάναμε επισκέψεις σε ειδικό ψυχικής υγείας, είπε ότι έχω κάποια στοιχεία Άσπεργκερ. Είπα λοιπόν να γίνω ο "άντρας" της γυναίκας και του παιδιού μου και θα πω ότι είμαι εγώ στο φάσμα του αυτισμού, αντί για την κόρη μου, για να βάλω μία ασπίδα προστασίας μπροστά στο παιδί και να βοηθήσω χιλιάδες ανθρώπους […] Τα κύπελλα μου θεωρούσα ότι είναι από μόνα τους αριστεία, τελικά ήρθε η κόρη μου στη ζωή και μου είπε: "Μπαμπά, αυτά χάρισέ τα", και τα χάρισα όλα. Ο παλιός Παπανικολάου θα έκανε τον κόσμο να θαυμάζει τον ίδιο και ο καινούριος θέλει να κάνει τον κόσμο να θαυμάζει τον ίδιο του τον εαυτό».
Δείτε πιο κάτω τα δ΄ύο σχετικά βίντεο, στα οποία το συναίσθημα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο.
