Μιχάλης Μιχαηλίδης
Φέτος κλείνω μια 20ετία στο επάγγελμα. Δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία, δεν ξέρω τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω λέω συχνά στους φίλους μου, ξέρω όμως σίγουρα ότι απολαμβάνω να κάνω αυτή τη δουλειά, αφού πρώτα και πάνω απ’ όλα μού δίνει την ευκαιρία να γνωρίζω ανθρώπους και να ακούω τις ιστορίες τους..
Θυμάμαι ακόμα το πρώτο μου ρεπορτάζ για το περιοδικό Time Out. Τότε δούλευα σε μια εταιρία με δίσκους, παράλληλα με τις σπουδές μου. Όταν λοιπόν μου δόθηκε ευκαιρία να γράψω σε ένα περιοδικό που αγαπούσα, μη έχοντας καθόλου εμπειρία όντας ακόμα φοιτητής ακόμα, αφού έκανα την έρευνά μου, ακολούθως έβαλα δυο μέρες άδεια, πήρα μια φωτογραφική μηχανή που είχα και πήγα από τη Λευκωσία ως τη Λεμεσό και την Πάφο για να κάνω ένα βιωματικό ρεπορτάζ που άνετα θα μπορούσε αν είχε «βγει» από το τηλέφωνο. Άλλη η χάρη της δια ζώσης επικοινωνίας. Παρόλο που δεν είχα πληρωθεί για εκείνο το άρθρο, εντούτοις λίγες μέρες μετά με κάλεσαν για interview και ξεκίνησα full-time στο περιοδικό. Έκτοτε πέρασε μια ολόκληρη εικοσαετία.
Έκτοτε έχω κάνει δεκάδες συνεντεύξεις με σπουδαίους ανθρώπους των Τεχνών. Από τον ποιητή Μιχάλη Πασιαρδή και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, ως τον ζωγράφο Στέλιο Βότση, τον χαράκτη Χαμπή Τσαγγάρη, τον Διονύση Σαββόπουλο, τον βραβευμένο με αστέρι Michelin σεφ Giorgio Locatelli, τον εικαστικό Δημήτρη Αληθεινό και φυσικά τον αγαπημένο μου Θανάση Παπακωνσταντίνου. Είχα την τύχη να τους συναναστραφώ και να πάρω κάτι από την ενέργεια και τη σοφία τους. Έκτοτε βγήκα στον δρόμο για δεκάδες ρεπορτάζ, προσπαθώντας να καταγράψω ιστορίες και να τις μοιραστώ. Καλλιτεχνικές ιστορίες, γαστρονομικές ιστορίες, ενίοτε τραγικές ή χιουμοριστικές ιστορείς, αλλά και ιστορίες της διπλανής πόρτας, όπως ονομάζουμε συχνά τις κουβέντες με άγνωστους στη μεγάλη μάζα συνεντευξιαζόμενους.
Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάτι απ’ όλα αυτά με τα οποία καταπιάνομαι κατά καιρούς, σίγουρα θα έλεγα για το ξάφνιασμα κάθε φορά που ακούω την ιστορία ενός ανθρώπου, είτε συμπατριώτη μας είτε ξένου -ο οποίος για οποιοδήποτε λόγο βρέθηκε στον τόπο μας. Λατρεύω τη διαδικασία που ενώ στο πρώτο λεπτό έχεις σχηματίσει μια συγκεκριμένη εντύπωση για τον συνομιλητή σου, όσο περισσότερο τον συνδιαλέγεσαι τόσο πιο πανηγυρικά στο τέλος ανατρέπονται όλα τα στερεότυπα ή και οι λάθος εντυπώσεις που ενδεχομένως να έχεις σχηματίσει αρχικά.
Το καλύτερό μου είναι να γνωρίζω ανθρώπους που μου κινούν το ενδιαφέρον και μου κεντρίζουν την προσοχή και να μαθαίνω μέσα σε 5-10 λεπτά τις ιστορίες τους.
Αυτό φυσικά συνέβαινε κυρίως πιο παλιά, αφού πλέον νιώθω πως δεν υπάρχει προκατάληψη απέναντι σε κανέναν και σε τίποτα. Το καλύτερό μου είναι να γνωρίζω ανθρώπους που μου κινούν το ενδιαφέρον και μου κεντρίζουν την προσοχή και να μαθαίνω μέσα σε 5-10 λεπτά τις ιστορίες τους. Μια Παρασκευή του Νοέμβρη, για παράδειγμα, σε έναν περίπατο με τα κορίτσια μου στη Λήδρας, βρέθηκα μπροστά στον πάγκο ενός πλανόδιου. Δίπλα μας και τρεις Ασιάτισσες, να ρωτάνε τις τιμές της «πραμάτειας». Πάνω στο μουσταρδί ύφασμα του πάγκου υπήρχαν τοποθετημένα διάφορα ωραία, πολύχρωμα αντικείμενα, με τις τρεις γυναίκες να ρωτούν συγκεκριμένα για τα κολιέ με τους πολύτιμους λίθους. Ρώτησα κι εγώ διάφορες τιμές και αφού αγόρασα κάτι που μου είχε αρέσει, ταυτόχρονα έπιασα ψιλή κουβέντα με τον Camilo -όπως μου είπε ότι τον έλεγαν.
«Έρχομαι εδώ κάθε Δεκέμβριο και κάνω αυτό που βλέπεις στη Λευκωσία. Έχω φίλους εδώ, στην Έγκωμη. Επίσης, έχω φίλους σε μια περιοχή στην Πάφο, στην Πόλη Χρυσοχούς. Ήμουν εκεί σήμερα, στην πολύ όμορφη αυτή περιοχή. Μου έκανε εντύπωση μάλιστα που έχουν φυτείες με αβοκάντο. Στην Κύπρο μου αρέσει ο καιρός, που είναι ‘γλυκός’ ακόμα και τα Χριστούγεννα. Όλα όσα βλέπεις στον πάγκο μου είναι χειροποίητα. Τα κολιέ, οι φλογέρες, αυτές οι μικρές πίπες για κάπνισμα που είναι από καρύδα… Αλλά και αυτές οι χελωνίτσες, είναι φτιαγμένες από ευκάλυπτο. Τα φτιάχνω όλα εγώ και ο αδερφός μου. Αν θες πάρε μια τέτοια χελώνα και βάλ’ την στο αυτοκίνητο, να σου φτιάχνει τη διάθεση κάθε πρωί».
Οι πολύχρωμες ξύλινες χελώνες του Camilo έχουν όντως «χάζι» γιατί κουνούν το κεφάλι σαν τρελές. Πήρα δύο. Δεν θα το κρύψω ότι έκανα τη σκέψη πως μπορεί να είναι και κινέζικα, αλλά αλήθεια, τι σημασία έχει… Ο τύπος αυτός με καταγωγή από την Ισπανία και με φυσιογνωμία Ινδιάνου, έρχεται και σου λέει ότι το μόνο που χρειάζεσαι κάθε πρωί για να ξεκινάς με διάθεση τη μέρα σου είναι να έχεις στο παρμπρίζ μια ξύλινη χελώνα που χορεύει.
Περισσότερο και από τη συζήτηση μαζί του απόλαυσα την προσοχή των κοριτσιών καθ’ όλη τη διάρκεια της εκεί παραμονής, αλλά και την αφοσίωσή τους στη συζήτησή μας, κυρίως μάλιστα όταν του ζήτησα αν θα μπορούσα να τον φωτογραφήσω. Γνωρίζοντας ανθρώπους και ακούγοντας τις ιστορίες τους, ξένους αλλά και ντόπιους, συνειδητοποιώ πλέον ότι και οι προκαταλήψεις φεύγουν και οι φοβίες εξαφανίζονται και τα ταμπού και το μίσος και τα πάντα.. Αυτό έμαθα τα τελευταία χρόνια. Αυτό λέω συχνά και στις κόρες μου.
