Ο Nemo, το Nemo ή τα Nemo;

Αναφέρει κάποιος στο Facebook, ποστάροντας μια φωτογραφία του Nemo: «Από το διάβολο τον μαύρο, στην λούλλα της Ελβετίας...». Αρκετά τα likes στην ανάρτηση και μπόλικοι δυστυχώς οι υποστηρικτές του «ευφυούς» σχολίου του.

Αρχικά να πως η λέξη λούλα γράφεται με ένα -λ, καθότι η Λούλλα με δύο -λ είναι κυπριακό γυναικείο όνομα -είναι γνωστό άλλωστε το παραδοσιακό τραγούδι Λούλλα μου Μαρούλλα. Απ’ εκεί και πέρα δεν ξέρω ποιου ονόματος είναι υποκοριστικό. Το άλλο λούλα, το ουσιαστικό, που αυτό μάλλον χρησιμοποιεί ο εν λόγω χρήστης, σύμφωνα με το λεξικό είναι ο χυδαίος-μειωτικός χαρακτηρισμός για τους ομοφυλόφιλους.

Άξιο αναφοράς είναι πως ο συγκεκριμένος χρήστης του Facebook κάνει ένα επάγγελμα που κυρίως έχει να κάνει με παιδιά. Οι πελάτες του δηλαδή (ή μαθητές του) είναι παιδιά. Και αναρωτιέμαι εγώ ο αφελής. Πώς νιώθει άραγε ένας γονιός του οποίου το παιδί έχει συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό και βρίσκεται σε μια από τις ομάδες του ατόμου που εκφράζεται με αυτό τον τρόπο; Ή και το ίδιο το παιδί, πώς νιώθει άραγε;

Μεγαλώνοντας δυο παιδιά και περιμένοντας ένα τρίτο, αυτό που πάντα έχω στο μυαλό μου είναι να προσπαθήσουμε ως γονείς, μεγαλώνοντάς τα, να μην τα κάνουμε σαν τα μούτρα μας, αλλά να εξελιχθούν σε μια όσο το δυνατόν καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας. Οπότε, συχνά κάνουμε συζητήσεις για διάφορα θέματα που προκύπτουν, τις πλείστες φορές από τα ίδια τα παιδιά. Τις προάλλες, για παράδειγμα, μου έλεγε η μικρή για ένα θέμα που προέκυψε στο σχολείο, όπου κάποια παιδιά είχαν ενοχληθεί από τη συμπεριφορά κάποιων άλλων και ως αντίδραση ορισμένοι από την παρέα τα χλεύασαν. «Αν δεν θέλεις να κάνεις παρέα με κάποιον/α, αν για οποιονδήποτε λόγο σε ενοχλεί κάτι, έχεις το δικαίωμα να απομακρυνθείς. Δεν είναι λογικό ούτε αναγκαστικό να ταιριάζουμε με όλους. Όμως σε καμιά περίπτωση δεν δικαιούσαι να κοροϊδεύεις ή να επιτίθεσαι λεκτικά ή άλλως πως στον οποιονδήποτε. Ποτέ δεν πρέπει να κάνουμε κάτι που δεν θα μας άρεσε να μας κάνουν. Πολύ εύκολα μπορούμε να βρεθούμε στη θέση του άλλου». Αυτό ακριβώς είπα στη μικρή και θεωρώ πως έπιασε τόπο το μήνυμα. Ok, δεν είναι πάντα εύκολο να περάσει το μήνυμα, είναι πολλές οι ‘μάχες’ που θα τις χάσουμε ως γονιοί. Χρειάζεται όμως συνεχής προσπάθεια να τα κάνουμε να καταλάβουν πως πρέπει να σέβονται όλα τα άτομα, ανεξαρτήτως φύλου, καταγωγής, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας φύλου, σωματότυπου και άλλων διάφορων στερεοτύπων και ‘ταμπελών’ που δυστυχώς έχουν επικρατήσει σε κοινωνικό επίπεδο. Ναι, είναι απλό… Να σέβονται.

Δικαιούσαι να διαφωνείς με κάτι, δικαιούσαι να μη σου αρέσει, είναι ok να μην το κατανοείς, επιτρέπεται να μη σου αρέσει η αισθητική κάποιου ή μιας κατάστασης, μπορείς αν θες να γυρίσεις την πλάτη ή να κλείσεις την τηλεόραση σε ένα θέαμα… Τι έχεις όμως να κερδίσεις με τους χυδαίους χαρακτηρισμούς και τον χλευασμό απέναντι σε ένα άτομο;

Σε σχέση με το Nemo, αναφορικά με αυτό που επίσης ακούγεται συχνά, σε καμιά περίπτωση δεν ένιωσα ότι κάποιος προσπαθεί να μου επιβάλει κάτι. Τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση είναι πως, ένα άτομο που θέλει να προσδιορίζεται ως non binary μπήκε στη διαδικασία να πάει σε έναν μουσικό διαγωνισμό, τον οποίο μπορούσα εύκολα να κάνω skip και τελικά αυτό το άτομο έπεισε μια μερίδα του κοινού (που δεν είναι και πολλοί σε πραγματικούς αριθμούς), το οποίο εν τέλει τον ανέδειξε ως νικητή.

Το Nemo είναι σπουδαίο ταλέντο (με τα δικά μου κριτήρια), το τραγούδι είναι ωραίο (για τα δικά μου γούστα), το μήνυμα που ήθελε να περάσει μέσω του στίχου είναι σεβαστό (σύμφωνα με τις δικές μου αναφορές), αυτό που φόρεσε στη σκηνή είναι kitsch (βάσει της δικής μου αισθητικής), το ότι τελικά κέρδισε μού είναι εντελώς αδιάφορο, ενώ η συζήτηση για το αν γράφτηκε στα σάιτ και στα social media ως ‘ο Nemo’, ‘το Nemo’ ή ‘τα Nemo’ είναι θεωρώ ζήτημα ήσσονος σημασίας μπροστά στην ουσία. Το βασικό ερώτημα είναι γιατί να χλευάσω το άτομο που το ερμήνευσε; Γιατί να εκφραστώ με χυδαιότητες; Γιατί να βγάλω μίσος και να προκαλέσω κι άλλον κόσμο εναντίον του; Γιατί να αντιδράσω με άσχημο ή έστω άκομψο τρόπο για κάτι που δεν με επηρεάζει καθόλου; Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να σεβαστώ το κάθε άτομο, όταν η συζήτηση αφορά απλώς στο φύλο, την καταγωγή, τη θρησκεία, τον σεξουαλικό προσανατολισμό, την ταυτότητα φύλου, τον σωματότυπο ή άλλα σχετικά. Ακόμα κι αν για οποιονδήποτε λόγο αδυνατώ να το αποδεχτώ αυτό που είναι ο άλλος ή αυτό που πρεσβεύει, οφείλω παρόλα αυτά να το σεβαστώ.