Μιχάλης Μιχαηλίδης
Βάζω πάγο, gin και tonic, ρίχνω και μια φλούδα από πορτοκάλι για έξτρα άρωμα και κάθομαι στον κήπο. Οι υπόλοιποι κοιμούνται, μόνο ο σκύλος έχει ακόμα αντοχές, παρά το προχωρημένο της ώρας. Απλώνει φαρδύς πλατύς δίπλα στα πόδια της καρέκλας και κοιτάζει απέναντι στο κενό, περιμένοντας μάλλον κανένα νυκτόβιο πουλί για να εκτιναχθεί και πάλι από τη θέση του -κυνηγώντας το.
Παίρνω στα χέρια το κινητό και βλέπω στο Tik Tok κάτι παλιά βιντεάκια του Γιώργου, ο οποίος έφυγε πριν λίγες μέρες, μετά από μια τεράστια μάχη που έδωσε για έναν ολόκληρο χρόνο. Γεμάτος ζωή τότε, τον βλέπω και τον ακούω να τραγουδά με συναίσθημα, γρατσουνίζοντας τις χορδές στην κιθάρα του. Βλέπω ξανά και ένα ωραίο βίντεο που είχε κάνει για το αγαπημένο του μπαρ στα Λύμπια, το οποίο θυμάμαι πως είχαμε σχολιάσει εκτενώς τότε…
Τα βλέπω και σκέφτομαι πως, όσο αισιόδοξος, θετικός, δυνατός, χιουμορίστας, καλοσυνάτος και υπέροχος ήταν γενικά στη ζωή του, την ίδια στάση και την ίδια ενέργεια κράτησε και καθ’ όλη τη διάρκεια της «μάχης» με τον καρκίνο. Και σκέφτομαι πως, παρά τη θλίψη για τον χαμό, αισθάνομαι ευγνώμων που κατά καιρούς κάναμε πολύ ωραίες και πολύ ουσιώδεις κουβέντες μαζί, για σοβαρά αλλά και για πιο «ευτελή» θέματα.
Τον φετινό Αύγουστο σίγουρα θα τον θυμάμαι για την γλυκόπικρη γεύση του, που μοιάζει με τη γεύση εκείνου του gin & tonic, που αν μη τι άλλο μοιάζει και με τη γεύση της ζωής μας.
Κλείνω το κινητό, το σπρώχνω μακριά και πάνω σε ένα κομμάτι χαρτί προσπαθώ να φτιάξω μια λίστα με πράγματα που θα ήθελα ιδανικά να κάνω φέτος τον Αύγουστο. Θα ήθελα να δοκιμάσω 3-4 εστιατόρια στην Πάφο και στον Πρωταρά στο πλαίσιο των διακοπών μας. Θα ήθελα να πάω σε μια συναυλία και σε ένα φεστιβάλ. Θα ήθελα να βολτάρουμε μαζί με τα κορίτσια στο Φουντουκόδασος, στον Πολύστυπο, αλλά και να πάμε στον Χορό του Φυντουκιού στις 17 Αυγούστου. Θα ήθελα να διαβάσω κυπριακή ποίηση, από τέσσερα βιβλία που αγόρασα πριν από μερικούς μήνες και δεν κατάφερα ακόμα να τα αγγίξω. Θα ήθελα επιτέλους να δοκιμάσω να κάνω kite surfing. Θα ήθελα να πάω σε δυο «κατσικοπαραλίες», όπως χαρακτηριστικά αποκαλεί τις κρυφές παραλίες ένας φίλος. Θα ήθελα να επισκεφτώ άλλα 1-2 οινοποιεία στην ορεινή Πάφο και στα Κρασοχώρια της Λεμεσού. Θα ήθελα να κανονίσω συναντήσεις με φίλους που έχω καιρό να τους δω.
Καθώς φτιάχνω τη λίστα μου, το κλάμα του Μάριου με «σπρώχνει» να πιω στα γρήγορα μια τελευταία γουλιά από το gin & tonic. Φωνάζω στη Soul να μπει στο σπίτι, κατεβάζω τα blinds, σβήνω τα φώτα και ανεβαίνω στο δωμάτιο. Το φετινό καλοκαίρι, εκτός από μια μεγάλη απώλεια μάς επιφύλασσε και μια μεγάλη χαρά. Ανεβαίνοντας τη σκάλα για το υπνοδωμάτιο, μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα προλαβαίνω να κάνω τη σκέψη πως μάλλον, φέτος τον Αύγουστο, δεν θα καταφέρω να κάνω ούτε τα μισά από όσα έχω σημειώσει μερικά λεπτά πριν. Και συμβιβάζομαι με αυτό. Τα σχέδια μας αλλάζουν, ενίοτε με ανέλπιστο τρόπο και άλλοτε με γλυκό τρόπο.
Τον φετινό Αύγουστο σίγουρα θα τον θυμάμαι για την γλυκόπικρη γεύση του, που μοιάζει με τη γεύση εκείνου του gin & tonic, που αν μη τι άλλο μοιάζει και με τη γεύση της ζωής μας.
