Ριάνα Στυλιανού
Η 24η Φεβρουαρίου είναι η επέτειος της πιο σκοτεινής ώρας στην πρόσφατη ιστορία της Ουκρανίας, αφού σαν σήμερα, πριν από ακριβώς ένα χρόνο, οι Ρώσοι εισέβαλαν στην Ουκρανία. Μέσα στην περίοδο αυτή, παρακολουθήσαμε τον ανθρώπινο πόνο μέσα από συγκλονιστικές εικόνες και γίναμε μάρτυρες των πιο τραγικών ιστοριών που δημοσιεύτηκαν στα social media.
Μέσα στον ένα αυτό χρόνο είδαμε να χάνονται τόσες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και άλλους τόσους να χάνουν τα παιδιά τους, τους συντρόφους τους, τα σπίτια τους. Την ίδια στιγμή, παρακολουθήσαμε από πρώτο πλάνο τη ζωή πολλών ανθρώπων να αλλάζει180 μοίρες για τα πολιτικά συμφέρονται των ηγετών και πολλούς εξ αυτών, να φτάνουν στο νησί μας αναζητώντας μια καλύτερη ζωή μακριά από τα εμπόλεμα σκηνικά.
Ανάμεσα σε αυτούς είναι και η Daria Novosiadla, την οποία είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πριν από μερικούς μήνες σε ένα fashion editorial το οποίο επιμελούμουν. Χαμηλών τόνων, ευγενική και πανέμορφη, μου έκανε εντύπωση από την πρώτη ματιά.
Μόλις έμαθα πως κατάγεται από την Ουκρανία, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τις ερωτήσεις που μου έρχονταν συνέχεια στο μυαλό. Ήθελα να μάθω για το πώς αντέχει να ζει με αυτά τα νέα δεδομένα, εάν έχασε κάποιον δικό της άνθρωπο ή αν ήρθε με όλη της την οικογένεια στην Κύπρο για να σωθούν. Ήθελα να μάθω πως ήταν η ζωή της πριν τον πόλεμο, να ακούσω τις ιστορίες της αλλά πάνω από όλα ήθελα να της προσφέρω ένα «στήριγμα» και να της δείξω ότι πραγματικά νοιάζομαι για το τί περνά. Ένα χρόνο μετά, ήρθε η ευκαιρία να μάθω τελικά όσα ήθελα μέσα από μια συνέντευξη με αφορμή την επέτειο ενός χρόνου από την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Για ποιο λόγο μετακόμισες στην Κύπρο;
Ο μοναδικός λόγος που ήρθα στην Κύπρο είναι για να σωθώ από την εισβολή των Ρώσων στη χώρα μου. Δεν είχα ποτέ σκοπό να μετακομίσω μόνιμα εκτός της χώρας μου, ούτε και μου είχε περάσει από το μυαλό να εγκατασταθώ σε κάποια στιγμή της ζωής μου στην Κύπρο, ωστόσο το σύμπαν "αποφάσισε" πως εδώ έπρεπε να καταλήξω, έστω και προσωρινά.
Πώς όμως βρέθηκες εδώ; Σε βοήθησε κάποιος;
Ναι, και πρόκειται για μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Μία φίλη μου, μού είχε στείλει ένα στιγμιότυπο από Instagram story που βρήκε, όπου ένα ζευγάρι που διέμενε στην Κύπρο ήθελε να βοηθήσει άτομα από την Ουκρανία, προσφέροντας δωμάτιο και όλα τα απαραίτητα. Η γυναίκα είναι από την Σλοβενία και ο άντρας της από την Αργεντινή. Οι δύο τους μένουν στη Πάφο, πιο συγκεκριμένα δίπλα από το Aphrodite Hills. Έτσι, επικοινώνησα μαζί τους και αυτοί άνοιξαν κυριολεκτικά τις αγκάλες τους σε εμένα και τη φίλη μου. Θα τους είμαι για πάντα ευγνώμων… έκαναν τόσα πολλά για εμένα. Μου είχαν μάλιστα αγοράσει και εισιτήριο από την Πολωνία.
Είναι ευχάριστη μέχρι στιγμής η διαμονή σου στην Κύπρο; Σου ήταν εύκολο να κάνεις νέες γνωριμίες;
Τώρα νιώθω πολύ πιο άνετα με το νέο μου προσωρινό σπίτι. Σκεφτείτε είχα φύγει από σπίτι μου σε μια σοκαριστική κατάσταση. Δεν ήρθα εδώ για διακοπές, επομένως χρειάστηκα τον χρόνο μου να ξανασταθώ στα πόδια μου. Όσον αφορά τις φιλίες και τις νέες γνωριμίες, σε αυτό είμαι πολύ καλή. Είμαι ένα αρκετά κοινωνικό άτομο και μου αρέσει η επικοινωνία με τους ανθρώπους. Ακόμα και οι Ουκρανοί φίλοι μου αναρωτιόνται πως τα καταφέρνω τόσο γρήγορα (γέλια).
Περιέγραψε μας τη ζωή σου πριν τον πόλεμο.
Μου έρχονται τόσες πολλές ευχάριστες αναμνήσεις στο μυαλό που πραγματικά θέλω να κλάψω. Ζούσα στο Κίεβο, μία από τις ομορφότερες πόλεις στον κόσμο κατ' εμένα. Δούλευα ως beauty editor στην Ουκρανική Marie Claire, κάνοντας τα πρώτα μου βήματα σε αυτη τη βιομηχανία. Όσο άντεξε τη λάτρεψα... Το Κίεβο ήταν πόλη που έχει τα πάντα, από καλό καφέ σε εξαιρετικά fine dining εστιατόρια και πολλές δραστηριότητες που δεν σε αφήναν ποτέ να βαρεθείς. Ζουσα την καλύτερη φάση της ζωής μου και την έχω πεθυμήσει εξαιρετικά πολύ.
Ποιοι μείνανε πίσω στην Ουκρανία;
Όλη μου η οικογένεια είναι εκεί. Ο αδελφός και ο πατέρας μου δεν μπορούν να φύγουν από τη χώρα λόγω στρατού. Κατάγομαι από μια μικρή πόλη 100 χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα, ακόμη δεν την έχουν βομβαρδίσει οι Ρώσοι αλλά η οικογένειά μου και εγώ ζούμε κάθε μέρα με τον φόβο. Δεν ξέρει κάνεις τη μέρα θα σου ξημερώσει αύριο κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Είναι εύκολο να επικοινωνείς με την οικογένεια σου;
Όταν υπάρχει ηλεκτρισμός είναι σχετικά εύκολο να επικοινωνήσω μαζί τους, αλλά λόγω του ότι πολλά καλώδια ρεύματος καταστράφηκαν από ρωσικούς πυραύλους, η ουκρανική κυβέρνηση θεώρησε πως θα ήταν καλό να κάνουν οικονομία, κόβοντας το ρεύμα για λίγες ώρες την ημέρα. Έτσι, όταν δεν έχουν ρεύμα δεν μπορώ να επικοινωνήσω με κανέναν.
Με τι ασχολείσαι στην Κύπρο; Εργάζεσαι κάπου;
Το πρώτο πράγμα που άρχισα να κάνω εδώ στην Κύπρο είναι να βρω δουλειά. Αρχικά όσο ήμουν Πάφο δούλευα σε ένα ξενοδοχείο, αλλά αφού μετακόμισα πρόσφατα στη Λεμεσό, πλέον δουλεύω σε ένα όμορφο εστιατόριο. Μου αρέσει η δουλεία μου γιατί έχω την ευχέρεια να επικοινωνώ με άτομα από διαφορετικές κουλτούρες, είναι πολύ ενδιαφέρον.
Tι θα ήθελες να πεις στον Vladimir Putin εάν είχες την ευχέρεια να του στείλεις ένα γράμμα;
Δεν αξίζουν τα λόγια σε αυτό τον άνθρωπο, απλά θέλω να νιώσει τον πόνο όλων των ουκρανών μαζί, και να νιώσει όλον εκείνον τον τρόμο που νιώθουν οι συμπατριώτες μου κάθε μέρα που ξημερώνει. Θέλω να νιώσει σαν έναν απλό πολίτης στις πιο επικίνδυνες εμπόλεμες ζώνες της χώρας μου.
Είσαι μόλις 24 χρόνων, πιστεύεις πως η γενιά σου θα έχει ποτέ την ευκαιρία να κάνει μία κανονική ζωή στην Ουκρανία;
Πραγματικά το εύχομαι. Θέλω τόσο πολύ να γυρίσω πίσω στην Ουκρανία, το σπίτι μου. Εφόσον εργάζομαι εδώ και μαζεύω λεφτά, ένα μικρό πόσο το δωρίζω σε διάφορους φιλανθρωπικούς οργανισμούς, όσο μπορώ δηλαδή. Και αν δεν καταφέρω να γυρίσω σύντομα σπίτι μου, θα συνεχίσω να δωρίζω ακόμα περισσότερο, έτσι ώστε να έχω τη συνείδησή μου λίγο πιο ήσυχη. Μία μέρα εύχομαι όμως να μπορέσω να ανοίξω δική μου επίχριση στην Ουκρανία. Δεν είναι το απόλυτο πλάνο απλά ένα όνειρο, το οποίο εύχομαι να πραγματοποιήσω.
Θα ήθελες να μοιραστείς κάτι με τον κόσμο; Οτιδήποτε σου έρχεται εσένα στο μυαλό.
«Να είστε γενναίοι σαν τους Ουκρανούς.» αυτό είναι πραγματικά το μότο μας.
Δείτε μερικά στιγμιότυπα από τη ζωή της Daria πριν τον πόλεμο:
Η Daria μου περιέγραψε αναλυτικά πως βίωσε εκείνη την πρώτη του πολέμου. Καθώς μου τα έλεγε ανατρίχιαζα… ενώ ταυτόχρονα ευχόμουν να μην έχω ποτέ την ατυχία να περάσω μια τέτοια μέρα στη ζωή μου. Και να σκεφτείτε, αυτό το κορίτσι θεωρείται τυχερό που βρίσκεται τώρα εδώ μαζί μας.
«Θυμάμαι τόσο έντονα την ημέρα που ξέσπασε ο πόλεμος… ήμουν στο διαμέρισμα της κολλητής μου, τρώγαμε, βλέπαμε μια ταινία και τελικά αποκοιμηθήκαμε. Ο σύντροφός της έλειπε από το διαμέρισμά τους, έτσι χαλαρώναμε απολαμβάνοντας την παρέα η μια της άλλης. Τελικά είχαμε αποκοιμηθεί αλλά πριν προλάβουμε καλά καλά, ο σύντροφός της την κάλεσε στο τηλέφωνο και ήταν σε κατάσταση σοκ. Της είπε χαρακτηριστικά : «Ο πόλεμος άρχισε»
Εμείς αρχικά δεν ξέραμε τι να σκεφτούμε, δεν είχαμε ακούσει τίποτα έξω, αλλά οι πρώτες βόμβες είχαν πέσει σε άλλη περιοχή από εκεί που βρισκόμασταν εμείς. Δεν ήξερα τη να κάνω. Ήξερα πως δεν μπορούσα να κάνω και πολλά εφόσον τα έγγραφά μου ήταν στο δικό μου διαμέρισμα, το οποίο βρισκόταν στην άλλη άκρη του Κίεβο. Φοβόμουν τόσο πολύ να κάνω όλη εκείνη τη διαδρομή μόνη μου αλλά δεν είχα άλλη επιλογή. Ο πατέρας μου με έπαιρνε τηλέφωνο εκείνο το ξημέρωμα της 24 Φεβρουαρίου αλλά δεν του είχα απαντήσει… φοβόμουν ότι θα ήταν θυμωμένος που δεν έμεινα στο διαμέρισμά μου εκείνο το βράδυ. Σκέφτομαι τώρα μετά από τόσο καιρό πόσο άγχος θα του είχε προκαλέσει η άγνοια να απαντήσω το τηλέφωνο για έναν τόσο χαζό λόγο. Ήθελε απλά να βεβαιωθεί πως ήμουν καλά…
Aφού πήρα την απόφαση να πάω στο διαμέρισμά μου και να πάρω ότι μπορούσα σε ένα σακίδιο και να επιστρέψω πίσω στο χωρίο μου, το οποίο δεν είναι και πολύ μακριά από το Κίεβο, μου πηρέ αρκετό χρόνο, καθώς η συμφόρηση στα μετρό ήταν τεράστια. Κόσμος πανικοβλημένος στους δρόμους, κλάματα, ουρλιαχτά και φωνές.
Εφόσον πήρα το διαβατήριό μου, πήγα ξανά στο σταθμό του τρένου και περίμενα μερικά παιδιά που γνώριζα από την πόλη μου που έμεναν και αυτά στο Κίεβο, έτσι ώστε να περνάμε το μετρό μαζί για σπίτι. Ταξιδεύαμε ολόκληρη τη μέρα, έφτασα σπίτι η ώρα 1 το πρωί τις 25ης Φεβρουαρίου.
Ήταν αναμφίβολα η χειρότερη μέρα της ζωής μου…»
