Δεν είναι μύθος. Πράγματι, συγκριτικά με το παρελθόν, η ζωή των γυναικών τα τελευταία εξήντα χρόνια έχει αλλάξει ριζικά. Η γυναίκα της εποχής μας παλεύει καθημερινά να ανταποκριθεί στους πολλαπλούς ρόλους που κατέχει και να είναι μια «καλή μητέρα», μια «καλή σύζυγος» και σαφώς, μια επαγγελματικά καταξιωμένη. Και ενώ η ίδια από το πρωί μέχρι και το βράδυ βρίσκεται σε ένα αγώνα δρόμου, συχνά έρχεται αντιμέτωπη με ερωτήματα τύπου «Να παίξω με τα παιδιά μου ή να μαζέψω το σπίτι που είναι ακατάστατο;», «Μετά από 10 ώρες δουλειάς να μαγειρέψω ένα υγιεινό γεύμα ή να παραγγείλω έτοιμο φαγητό;», με τις τύψεις -όποια απόφαση και αν πάρει- να μην έχουν τελειωμό και η ίδια, σταδιακά να αρχίζει να πιστεύει πως δεν είναι καλή μαμά. Αποτέλεσμα αυτού είναι να διαταραχθεί η ψυχική της ισορροπία και να μην αισθάνεται καλά με τίποτα. Κι όμως, υπάρχει το τέλειο; Ποια είναι «καλή μαμά» και ποια όχι;
Αναμφίβολα, η μητρότητα εμπεριέχει όρους ανιδιοτέλειας, αγάπης, αφοσίωσης, προσφοράς, αποδοχής και ασφάλειας, ενώ όπως αναφέρει σε άρθρο της η ψυχολόγος Χριστίνα Πάσχου, π συχνά, η μητρική αγάπη ταυτίζεται με τη θυσία και την προσφορά στο παιδί με τη στέρηση των προσωπικών αναγκών της μητέρας και την παραμέλιση των δικών της ΄'θέλω'.
Σαφώς και όταν μια γυναίκα είναι μητέρα, θα αναγκαστεί πολλές φορές να «θυσιάσει» δικές της επιθυμίες, ώστε να ανταποκριθεί στον ρόλο της ως μητέρα. Και ενώ αυτό είναι απολύτως λογικό και θεμιτό -ειδικά όταν το παιδί είναι ακόμη μικρό- το πρόβλημα δημιουργείται όταν η γυναίκα αυτή επιδιώκει απεγνωσμένα να γίνει ο ορισμός της "τέλειας μητέρας" και έχει ήδη αποφασίσει ότι αποστολή της στη ζωή είναι η απόλυτη ικανοποίηση των αναγκών του παιδιού της. Σε αυτή την περίπτωση, η αγάπη ταυτίζεται με τη θυσία και τελικά, αντί αυτή να απελευθερώνει, εγκλωβίζει και πνίγει.
Και ενώ για πολλούς και πολλές, αυτή είναι η «καλή μητέρα», δεν φαίνεται να ισχύει. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Χριστίνα Πάσχου και συμφωνούμε σχεδόν απόλυτα μαζί της, η μαμά που θυσιάζεται για να μεγαλώσει τα παιδιά της, η μαμά που στερεί από τον εαυτό της τη φροντίδα για να τη δώσει στα παιδιά της, απογοητεύοντας επανειλημμένα τον εαυτό της, η μαμά που αποφεύγει να έχει προσωπική ζωή προκειμένου να μην την στερηθούν τα παιδιά της και που καμαρώνει για αυτές τις θυσίες της, είναι μια μαμά που μαθαίνει στα παιδιά της με διαστρεβλωμένο τρόπο ότι αγάπη σημαίνει θυσία. Άθελά της, μάλλον, εμπεδώνει στα μικρά που σε κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν, πως πάντα προηγούνται οι ανάγκες των άλλων, ότι πρέπει να στερηθείς για να είναι καλά οι άλλοι, ότι δε χωράνε κάτω από την ίδια ομπρέλα η χαρά και ευτυχία της μαμάς και η χαρά και ευτυχία του παιδιού. Μια τέτοια μαμά συνήθως είναι χαρούμενη μόνο μέσα από τα παιδιά της και άρα κατά συνέπεια τα παιδιά έχουν άθελά τους αναλάβει ένα βαρύ ρόλο, ένα μεγάλο χρέος απέναντι στην «αυτό-θυσιαζόμενη μητέρα». Οπότε, σε καμία περίπτωση η «αυτό-θυσιαζόμενη μητέρα» δεν είναι ο ορισμός της «καλής μητέρας», γιατί απλώς το ιδεατό δεν είναι εφικτό.
Η κάθε μητέρα είναι καλή, αρκεί να είναι ευτυχισμένη και να μην ακολουθεί στερεότυπα και «οδηγίες χρήσης». Το σημαντικότερο είναι τα παιδιά να νιώθουν την αγάπη της, την αποδοχή, την ασφάλεια και την ικανοποίηση, χωρίς όμως να βλέπουν τη μαμά τους να στερείται τα πάντα. Το να είναι η μητέρα ερωτική με την ίδια τη ζωή, να έχει όνειρα, στόχους και να αγαπά τον εαυτό της χωρίς ενοχές, προωθεί το μήνυμα πως η αγάπη δεν δεσμεύει, αλλά απελευθερώνει και αυτό είναι σίγουρα καλό.
Μια τέτοια μαμά μεγαλώνει παιδιά γεμάτα, ελεύθερα, που μαθαίνουν να φροντίζουν τον εαυτό τους και να αισθάνονται χαρά για τα επιτεύγματα και την διαδρομή που ακολουθούν. Η ίδια, είναι ευτυχισμένη με όσα έχει και ενώ σίγουρα έρχεται διακρώς αντιμέτωπη με δυσκολίες, ξέρει ό,τι κάνει το καλύτερο και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Οπότε, κλείνοντας ας το επισημάνουμε: καλή μαμά είναι η ευτυχισμένη μαμά.
*Με πληροφορίες από άρθρο της ψυχολόγου Χριστίνας Πάσχου που δημοσιεύτηκε στο psychology.gr.
