Ανδρονίκη Λασηθιωτάκη
Ψηφιακή Έκδοση
Read Library
Με αφορμή τη μαύρη 50η επέτειο της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο η συγγραφέας Γιόλα Δαμιανού Παπαδοπούλου γράφει με τρόπο συγκινησιακό για τη μάνα του αγνοούμενου. Ένα θέμα που όσα χρόνια κι αν περάσουν, η μάνα που πάντα περιμένει το παιδί της που αγνοείται, θα μένει στη θύμηση σαν μεγάλη αθεράπευτη πληγή, σαν σώμα σε αποσύνθεση που στοιχειώνει την ιστορία αυτού του τόπου.
Σήμερα, ίσως δεν υπάρχουν στη ζωή αυτές οι μάνες που το παιδί τους δεν γύρισε ποτέ παρόλη την ακούραστη προσμονή, παρόλες τις προσευχές και τα τάματα, παρόλο που βγήκε στους δρόμους με τη φωτογραφία του και ρωτούσε αν το είχε δει κανείς, αν κάποιος ξέρει. Μέχρι μάντισσες και καφετζούδες πλήρωσε για μια πληροφορία ενθαρρυντική κι ας ήξερε πως θα ήταν ψέμα.
Το πουκάμισο έμεινε για πάντα αδειανό στην κρεμάστρα φρεσκοσιδερωμένο δίπλα στο γαμπριάτικο κουστούμι, για τον γάμο που ποτέ δεν έγινε.
Πολλά στρωμένα τραπέζια δεν είχαν απαρτία αυτά τα τελευταία χρόνια. Πολλά ποτήρια τσουγκρίστηκαν με την ευχή ...«και του χρόνου στα σπίτια μας» μέχρι που η ελπίδα σβήστηκε σιγά-σιγά και κανείς πλέον δεν ξεστομίζει τέτοιες ευχές.
Πολλά ποτήρια τσουγκρίστηκαν και με ευχές για όσους λείπουν... Μα, αυτοί που πρώτοι σήκωναν το ποτήρι για τις ευχές αυτές, έφυγαν από τη ζωή με τον καημό. Αυτοί οι άνθρωποι που μια μέρα έφυγαν, προσωρινά όπως πίστευαν, από τον τόπο τους έχοντας την έγνοια των παιδιών τους που ήταν στον πόλεμο, που είχαν την έγνοια αν ο Τζαμάλ που έμεινε πίσω θα θυμόταν να ποτίσει τα ζώα και τα φυτά τους, έφυγαν παντοτινά από τον κόσμο τούτο με την τελευταία τους ευχή να είναι...«Σαν πάτε πίσω στον τόπο μας, να πάρετε να θάψετε εκεί τα λείψανά μου».
Με αυτό το βάρος μείναμε ορφανά. Κανένας πια δεν θυμάται, κανείς δεν ελπίζει. Όλα άλλαξαν, ζούμε ζωές που δεν μας βοηθούν να μην ξεχνούμε. Μόνο βουρκώνουμε καμιά φορά κρυμμένοι, μη μας δούνε.
Το διήγημα της Γιόλας Δαμιανού Παπαδοπούλου διανέμεται δωρεάν από τη Read Library. Κατεβάστε το σε smart phones και tablets εδώ.
lasithiotakisa@sppmedia.com
