Ανδρονίκη Λασηθιωτάκη
Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω
Συγγραφέας: Κώστας Κρομμύδας
Σελ.: 360
Διαβάστε απόσπασμα εδώ .
Το τελευταίο βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα μας προσφέρει ένα ταξίδι σε μια εποχή που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί με κάποια όμως από τα στοιχεία της, τα άσχημα στοιχεία της, να παραμένουν και να καταρρακώνουν ψυχές και ζωές και στη δική μας εποχή. 
Ξεκινώντας την ανάγνωση φοβήθηκα πως επρόκειτο να ακολουθήσει ένα βαρύ δακρύβρεκτο δράμα και δεν είχα καμιά όρεξη για ένα τέτοιο ανάγνωσμα καλοκαιριάτικα. Αρκετή είναι η οδύνη της πραγματικότητας που βιώνουμε. Παρόλα αυτά, η υπέροχη γοργή και αβίαστη τριτοπρόσωπη αφήγηση με κράτησε εκεί μαγνητισμένη να το διαβάζω και να γυρνώ μια-μια τις σελίδες του περνώντας από κεφάλαιο σε κεφάλαιο, χωρίς να μπορώ να το αφήσω, φέρνοντας στο νου τις μελωδίες των τραγουδιών που αναφέρονται στο κείμενο. Όπως αντιλαμβάνεστε γρήγορα οι φόβοι μου διαψεύστηκαν και βολεύτηκα όσο καλύτερα γινότανε για να απολαύσω το υπέροχο ταξίδι που με περίμενε.
Πρόκειται λοιπόν για ένα όμορφο, καλογραμμένο κείμενο που εκτυλίσσεται άρτια και κλιμακωτά. Ξεδιπλώνεται γλυκά και εικονοπαραστατικά ενώ αφήνει μελωδίες και στίχους να πλημμυρίζουν τα αφτιά των αναγνωστών του. Παρά τη λιτότητα της γραφής που το χαρακτηρίζει ξεσηκώνει τις αισθήσεις. Οι λέξεις του άλλοτε γίνονται μαχαιριές που σκίζουν τα σωθικά και άλλοτε βάλσαμο θεραπευτικό, δάκρυ που κυλά ζεστό στα μάγουλα και καταπραΰνει τον πόνο, την απογοήτευση, τη στεναχώρια. Γίνονται φτερούγες που φτεροκοπούν και χαρίζουν ελπίδα και χαρά.
Θα πω για την ηρωίδα, γιατί είναι σημαντικό, κάθε άλλο παρά η τραγική φιγούρα της ιστορίας είναι. Παρά την τραγική ζωή που της έτυχε από τότε που θυμάται τον εαυτό της, είναι μια νέα γεμάτη φρεσκάδα, θέληση για ζωή, πείσμα και επιμονή που δίνει παραδείγματα δύναμης και αισιοδοξίας. Γίνεται παράδειγμα προς μίμηση, ήλιος φωτεινός και ξάστερος ουρανός για κάθε πονεμένη ψυχή που αναζητά μια σπίθα για να κρατηθεί όχι μόνο στη ζωή αλλά και να διεκδικήσει και το μερίδιο που δικαιούται στο όνειρο. Θα μπορούσα εδώ να πω πολλά αλλά μη θέλοντας να μαρτυρήσω την εξέλιξη και κυρίως την κατάληξη της ιστορίας θα σιωπήσω...
Είναι ένα βιβλίο που σίγουρα θα λατρέψουν οι φίλοι της ρεμπέτικης μουσικής και των ιστοριών εποχής. Θα φέρει στο νου εικόνες από την τηλεοπτική σειρά «Το μινόρε της αυγής» της ΕΡΤ, ή την ταινία «Ρεμπέτικο» του Κώστα Φέρρη ή ακόμα και την πιο πρόσφατη ταινία «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή. Είναι ένα βιβλίο που και το ίδιο θα μπορούσε να μεταφερθεί με επιτυχία στη μικρή ή στη μεγάλη οθόνη...
Διαβάστε το!
Αναζητήστε το βιβλίο στο βιβλιοπωλείο Parga εδώ.
Lasithiotakisa@sppmedia.com
Από το οπισθόφυλλο: Ποτέ δεν έμαθα την ακριβή ημερομηνία που γεννήθηκα. Ήμουν απλώς ένα μωρό που κάποιος εγκατέλειψε στα σκαλιά ενός ιδρύματος, όπως και τόσα άλλα. Οι γυναίκες που με ανέθρεψαν έλεγαν πάντα ότι πρώτα τραγούδησα και μετά μίλησα. Ίσως γιατί μέσα από τις νότες μαλάκωνε κάπως η σκληρότητα του κόσμου, την οποία δυστυχώς γνώρισα από νωρίς. Κόντρα όμως σε κανόνες και εμπόδια, εγώ συνέχισα να τραγουδώ, να ονειρεύομαι και να γελάω… Mέχρι τη στιγμή που μου τα πήραν όλα καταδικάζοντάς με σε θανατερή σιωπή. Ίσως επειδή ήμουν γυναίκα... Ίσως επειδή δεν θέλησα να υποτάξω την ψυχή μου σε άγραφους νόμους. Μεγαλώνοντας, ερωτεύτηκα, πόνεσα, έκλαψα, γονάτισα, αλλά στο τέλος κατάφερα να κοιτάξω τη ζωή από τη μεριά που επέλεξα εγώ και όχι οι άλλοι. Στάθηκα όρθια και πάλεψα για όσα με έκαναν να χαμογελώ. Έδωσα μάχη για να μην επιτρέψω σε κανέναν να μου στερήσει το δικαίωμα στο όνειρο. Και τελικά κατάλαβα πως η πραγματική αγάπη δεν σε φυλακίζει, αλλά σε κρατά ελεύθερη μέσα στην αγκαλιά της. Με λένε Μενεξιά και το όνομά μου το πήρα από το χρώμα των ματιών μου
