Ανδρονίκη Λασηθιωτάκη
«120 γραμμάρια»
Της Βίκυς Τσελεπίδου
Εκδόσεις Νεφέλη
120 γραμμάρια (ανά τ.μ.) ζυγίζει το ειδικό κρεμ χαρτί υψηλής ποιότητας που χρησιμοποιείται για την υπογραφή των συμβολαιογραφικών πράξεων ώστε να μένουν, κατά το δυνατόν, αναλλοίωτες μέσα στον χρόνο. 7,5 γραμμάρια το φύλλο, όσο περίπου και ένα τραπουλόχαρτο.
Το εξώφυλλο λέει μυθιστόρημα. Χρειάστηκε αρκετή ανάγνωση για να αντιληφθώ το σκεπτικό που δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό του ως τέτοιο. Θα μπορούσε κάποιος εύκολα να πει πως πρόκειται για διηγήματα ή για διάσπαρτες ιστορίες που ενδιάμεσά τους παρεμβάλλονται κείμενα εγγράφων του συμβολαιογραφικού συλλόγου με παραινέσεις, οδηγίες και προτροπές προς τα μέλη τους. Άγνωστο γιατί υπάρχουν, αλλά υπάρχουν εκεί και ο μόνος λόγος που μπορώ να σκεφτώ για να δικαιολογήσω την ύπαρξη τους είναι η ενίσχυση της αίσθησης της ατμόσφαιρας που επικρατεί μέσα στο συμβολαιογραφείο.
Κάποιες από αυτές τις ιστορίες, αν όχι όλες, έχουν διαφορετικό ύφος και ένα διαφορετικό χαρακτήρα που με έκανε να σκεφτώ πως μοιάζει να είναι γραμμένες από διαφορετικό συγγραφέα. Άλλοτε χρησιμοποιείται η διάλεκτος ή η καθαρεύουσα. Ένα είναι το σίγουρο πως, πρόκειται για ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων, που βρίσκονται στο συμβολαιογραφείο για πληροφορίες, για διευκρινίσεις ή για τη σύνταξη ενός συμβολαίου. Άσχετοι όλοι μεταξύ τους και η συγγραφέας επιλέγει να χρησιμοποιεί κάθε φορά το ανάλογο ύφος που θα κοινωνήσει με τον καλύτερο τρόπο την ιστορία του καθενός.
Η συγγραφέας, και η ίδια συμβολαιογράφος, αποφασίζει να μας παρουσιάσει ιστορίες καθημερινές, φαντάζομαι, για την ίδια που εκτυλίσσονται πίσω από τα έγγραφα. Είναι μια προσπάθεια να αποδοθεί, αν αυτό μπορεί να γίνει εφικτό, το βάρος του συναισθηματισμού και ότι άλλο μπορεί να συμβαίνει στους εμπλεκόμενους πίσω από τη συμφωνία ή την επιθυμία. Ως εκ τούτου, οι ιστορίες αυτές δε στέκουν σε κάποια δομή, δεν έχουν μεταξύ τους κάποια συνοχή ούτε κάποια σύνδεση. Δεν υπάρχει κάποια αλληλεπίδραση. Είναι ιστορίες που υπάρχουν εκεί να διαδραματίζονται στον ίδιο χώρο και να απευθύνονται όλες στο ίδιο άτομο, στη συμβολαιογράφο, μεταφέροντας το βάθος των σκέψεων και των συναισθημάτων που λαμβάνουν χώρα πίσω από την κάθε υπόθεση.Οι μόνοι κρίκοι που χαρίζουν σύνδεση στο βιβλίο είναι ο χώρος, το συμβολαιογραφείο και το άτομο, η συμβολαιογράφος.
Αν κοιτάξουμε από μακριά την ιστορία, σαν τρίτοι, θα δούμε το σκηνικό που θέλησε να μας μεταφέρει η συγγραφέας του βιβλίου αυτού. Ένα συμβολαιογραφείο στο οποίο κάθεται μέσα στο γραφείο του η συμβολαιογράφος περιτριγυρισμένη με διάφορα χαρτιά, έγγραφα κτλ. Μπαινοβγαίνει κόσμος συζητώντας για διαφορετικά θέματα ο καθένας μα όλα έχουν σχέση με τα συμβόλαιά τους που είναι τυπωμένα σε χαρτί 120 γρ. Ιστορίες ή υποθέσεις που μπορεί να αφήνουν τη συμβολαιογράφο αδιάφορη ή να τη συγκινούν βαθιά όπως και μας!
Πρόκειται, αλήθεια, για ένα ξεχωριστό βιβλίο που θα το βρείτε λίγο αλλόκοτο στην αρχή μα τελειώνοντάς το θα διαπιστώσετε πως άξιζε πραγματικά τον χρόνο που του αφιερώσατε.
Αναζητήστε το βιβλίο στο βιβλιοπωλείο Parga εδώ.
lasithiotakisa@sppmedia.com
Από το οπισθόφυλλο: Ένα συμβολαιογραφείο γίνεται το σκηνικό όπου διάφοροι άνθρωποι μπαινοβγαίνουν, αφήνοντας ο καθένας πίσω το βάρος της δικής του ιστορίας, της δικής του υπογραφής πάνω στο χαρτί. Βίοι παράλληλοι και διασταυρούμενοι, κρίκοι άρρηκτοι κι άλλοι σπασμένοι από καιρό. Μια νέα συμβολαιογράφος κινείται ανάμεσά τους επιχειρώντας να ισορροπήσει στα τεντωμένα σκοινιά όπου οι ίδιοι ισορροπούν και σε αυτά που κάποιοι επιτήδειοι της στήνουν. Η οικογένεια στο μικροσκόπιο, η απληστία, η εξαπάτηση κι η αναμασημένη πίκρα από γενιά σε γενιά. H ασημαντότητα των σημαντικών κι η σημαντικότητα των ασήμαντων. Όσα μας δένουν στον ίδιο καμβά κι αυτά που μας χωρίζουν. Το κωμικοτραγικό πρόσωπο της ζωής κάτω απ’ το οποίο υπογράφουν όλοι. «Ούτε λεφτά, ούτε τίποτα. Ούτε κτήματα, ούτε σπίτια, ποτέ κανείς δεν πήρε μαζί του τίποτα. Υγεία να έχουμε, χαρά. Ρεζίλι να μη γινόμαστε. Συμφωνείς;» Ένα ψηφιδωτό ανθρώπων και εγγράφων συνθέτει την εικόνα της καθημερινότητας μιας επαρχιακής πόλης, παραπέμποντας σε σπονδυλωτό μυθιστόρημα «μαθητείας», με τη βασική ηρωίδα να δέχεται σιωπηρά τον αντίκτυπο των όσων της διηγούνται οι πελάτες στο γραφείο της, μέχρι που βγαίνει από αυτό, για να δεχθεί τότε το μεγαλύτερο απ’ όλα τα χτυπήματα, εμπλέκοντας τη δική της πια ιστορία με τις ιστορίες των άλλων. Σε αυτό το ημερολόγιο διηγήσεων ποικίλου ύφους, μυθοπλασία και πραγματικότητα, αδιαχώριστες η μία από την άλλη, αναδεικνύουν αμφότερες, άλλοτε με χιούμορ κι άλλοτε με τραγικότητα, την εγγενή αγωνία του ανθρώπου να συγκρατήσει την ύπαρξή του από τη φθαρτότητά της, «αφήνοντας κάτι πίσω του».
Για τη συγγραφέα: Η Βίκυ Τσελεπίδου γεννήθηκε στην Καβάλα το 1975. Σπούδασε νομικά, επικοινωνία και δημιουργική γραφή. Έχει εκδώσει τη συλλογή διηγημάτων «Ελενίτ» (Νεφέλη, 2014) που συμπεριλήφθηκε στις βραχείες λίστες των περιοδικών Αναγνώστης και Κλεψύδρα για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς, το μυθιστόρημα «Αλεπού, αλεπού, τι ώρα είναι;» (Νεφέλη, 2017) το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών, τη νουβέλα «Φιλελλήνων» (Νεφέλη, 2018) που επίσης συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα του περιοδικού Αναγνώστης και το μυθιστόρημα «Ο Μεγάλος Σκύλος» (Νεφέλη, 2020). Κείμενά της έχουν δημοσιευθεί σε συλλογικούς τόμους, καθώς και σε ποικίλα περιοδικά και εφημερίδες.
