Δημήτρης Λοττίδης
Πριν χρόνια βρέθηκα στην Αθήνα με ένα σημαντικό παράγοντα της πολιτικο-οικονομικής ζωής της Ελλάδας. Συζητήσαμε για τα ήθη της πολιτικής ζωής σε Ελλάδα και Κύπρο, εγώ με πρόσφατη, τότε, τη δημόσια συζήτηση για το ταξίδι του Προέδρου στις Σεϋχέλλες, υπερθεμάτιζα για το μη ηθικό της πρακτικής αρχηγός κράτους να ταξιδεύει δωρεάν με το τζετ Σαουδάραβα σε εξωτικά νησιά. Μάλιστα για να στηρίξω τη θέση μου αναφέρθηκα στη ρήση της Θάτσερ πως «δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα, κάποιος πάντα το πληρώνει». Ο συνομιλητής μου με τη σοφία που του αναγνωρίζω στη φιλία μας εδώ και πολλά χρόνια, μου απάντησε «Δημήτρη έχεις δίκαιο στα περί πολιτικής ηθικής, όμως από την εμπειρία μας στην Ελλάδα, όταν θα αποφασίσεις να διώξεις έναν ικανό πολιτικό, θα πρέπει να έχεις ήδη βρει τον ικανότερο που θα τον αντικαταστήσει. Εμείς την πάθαμε όταν διώξαμε τον γέρο Μητσοτάκη για ανάλογες πρακτικές και χάσαμε δύο γενιές στη φτώχεια».
Αυτή η συνομιλία κουδουνίζει στα αυτιά μου εδώ και χρόνια, και ειδικά όταν στις παρέες κόσμος τα βάζει με τον Αναστασιάδη όσον αφορά στις επιχειρηματικές πρακτικές της οικογένειάς του. Πόσο διαγράφουν η εικόνα και οι εκτός πολιτικής συμπεριφορές το πραγματικό έργο ενός πολιτικού; Ο Νίκος Αναστασιάδης διάγει τους τελευταίους μήνες της οκταετίας του. Μαθαίνω πως δουλεύει πυρετωδώς, όπως δούλευε από την πρώτη μέρα που ανέλαβε. Η αλήθεια είναι πως ο νυν Πρόεδρος άλλαξε τη χώρα προς το καλύτερο. Σε έργα, μεταρρυθμίσεις, αλλά και διαχείριση κρίσεων. Και ναι το ΓΕΣΥ προβάλλεται ως η μεγάλη μεταρρύθμιση, εγώ θεωρώ εξίσου σημαντική την 14μηνη θητεία, τα Υφυπουργεία Τουρισμού, Ναυτιλίας, Πολιτισμού, Κοινωνικής Πρόνοιας, το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα, το ολικό λίφτινγκ της Λευκωσίας, την ψηφιοποίηση του Κράτους, την εισαγωγή 5G και τις κορυφαίες ταχύτητες ίντερνετ στην κινητή, τις επενδύσεις στα χωριά, τα 4 εκατ. τουρίστες του 2019, τη συνδεσιμότητα στα αεροδρόμια, την ανάπτυξη της ναυτιλίας, το γιγάντωμα των Πανεπιστημίων ως πυλώνας της οικονομίας, την κατοχύρωση του χαλλουμιού ως ΠΟΠ, την προσέλευση επενδύσεων από το εξωτερικό. Και βέβαια θα θέλαμε κι άλλα, καλύτερη παιδεία, καλύτερη δημόσια υπηρεσία, καλύτερα νοσοκομεία, ενεργειακή απεξάρτηση με επενδύσεις στην ηλιακή ενέργεια. Όμως, η Κύπρος του 2022 δεν έχει καμιά σχέση με το κράτος - περίγελο του 2012, τότε που ο Πρόεδρός της δήλωσε με στόμφο σε συμβούλιο κορυφής: «Εμένα δεν με ενδιαφέρει αν πέσουν οι τράπεζες, εγώ είμαι κομμουνιστής».
Την ίδια ώρα, όμως, ο Πρόεδρος αδίκησε τον εαυτό του με τις συμπεριφορές της οικογένειάς του. Όταν θα αποχωρήσει, είμαι σίγουρος πως θα συλλογάται αν με την ανάληψη των καθηκόντων του το 2013, έφευγε το όνομά του από το δικηγορικό γραφείο, απαγόρευε στον ένα γαμπρό να κάνει προσφορές για αυτοκίνητα του Δημοσίου, και στον άλλο να κτίζει και να πουλά στη βάση κυβερνητικών προγραμμάτων, η οικογένειά του θα είχε μεν στην τράπεζα πολύ λιγότερα λεφτά, αλλά ο ίδιος θα αποχωρούσε από την πολιτική ως ο σημαντικότερος πρόεδρος στην ιστορία της χώρας. Αυτός που θεμελίωσε τη σύγχρονη Κύπρο του 21ου αιώνα. Αν άξιζε τον κόπο η πρακτική που ακολούθησε η οικογένειά του, μόνο αυτός το ξέρει. Κανένας άλλος.
Σήμερα ζούμε σε μια χώρα που ενώ πέρασε αλλεπάλληλες κρίσεις, εισαγόμενες και μη, στέκει καλά και δυνατά. Ενώ όμως οι πολίτες της είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση απ’ ό,τι πριν δέκα χρόνια, αυτοί είναι γεμάτοι θυμό, νεύρα, ένας εκνευρισμός βρίσκεται διάχυτος στους 30+ χρονών. Τους φταίνε οι πάντες και τα πάντα, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, η ανισότητα κάθε είδους, ο γείτονας που κάνει πάρτι, το μπροστινό αυτοκίνητο επειδή προσπέρασε, η κυρία στο σουπερμάρκετ που καθυστερεί στην ουρά. Μια τοξικότητα παντού ως ένα συνονθύλευμα απόγνωσης από τους περιορισμούς της πανδημίας, με οσμή διαφθοράς, λες και ζούμε στη μαφία της Σικελίας. Ναι υπάρχει και ζήλια κυρία Άντρη μου προς την οικογένειά σας τα τελευταία χρόνια. Όμως αυτό είναι και αναμενόμενο, και θεμιτό και προβλέψιμο μιας και είστε η προεδρική οικογένεια. Έπρεπε να το γνωρίζατε. Και άλλο το νομότυπο, άλλο το θεμιτό, άλλο το πρέπον.
Επιστρέφοντας στη συνομιλία μου στην Αθήνα κι επειδή η οργή, ο θυμός και η ζήλεια συνήθως φέρνουν τους λαούς ευάλωτους σε δημαγωγίες και λαϊκισμούς, κρατώ τη συμβουλή του φίλου μου. Ψάχνουμε για τον επόμενο ικανό και όχι τον επόμενο δημαγωγό. Γιατί στην επόμενη κρίση αυτός θα κρατά τις ζωές μας στα χέρια του. Ο Αναστασιάδης δεν θα υπάρχει στον λόφο.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
