Ο Νίκος, η Αννίτα και οι άλλοι

Παρακολουθώ, όπως και οι περισσότεροι από εσάς, την κριτική που δέχονται από παντού οι newbies της κυπριακής σφαίρας εξουσίας. Εννοώ βέβαια τους νέους πολιτικούς άρχοντες της χώρας Νίκο Χριστοδουλίδη και Αννίτα Δημητρίου. Η κριτική μάλιστα είναι έντονη και από ανθρώπους που ήταν φιλικά διακείμενοι στα νέα αυτά πρόσωπα ή ακόμη τα βοήθησαν σημαντικά στην αναρρίχησή τους στην πολιτική επετηρίδα. Αυτούς που κρίνουν τους τοποθετώ σε δύο ομάδες: Τους απογοητευμένους και τους ζηλόφθονες. Ας πάρουμε τους πρώτους.

Είναι γεγονός πως οι δύο νέοι πρόεδροι σήκωσαν τον πήχη τόσο ψηλά που δύσκολα θα μπορούσαν να τον φτάσουν. Είναι άφθαρτοι, μακριά από την οσμή οικονομικών συναλλαγών, κρατούν απόσταση από το οικονομικό – πολιτικό κατεστημένο, προέρχονται από την μεταπολεμική γενιά που αντιλαμβάνεται τα πράγματα πιο ορθολογιστικά και μπορούν να συζητήσουν με τον μέσο Κύπριο από την τιμή του ψωμιού μέχρι το range του ηλεκτρικού αυτοκινήτου. Και τα δύο πιο πάνω είναι αδιανόητα για την υπο-σύνταξη παλαιά πολιτική ελίτ που διοίκησε τη χώρα τα τελευταία είκοσι χρόνια και ρίζωσε στο decision making και της τελευταίας λεπτομέρειας της κυπριακής πραγματικότητας.

Οι απογοητευμένοι λοιπόν, περίμεναν από τον Χριστοδουλίδη ένα υπουργικό καθ’ ομοίωση του και όχι ένα συνοθήλευμα γεωγραφικών, κομματικών και φεμινιστικών ισορροπιών. Με λίγα λόγια δεν περιμέναν να διαλέγει υπουργούς με βάση πως πάνε τουαλέτα, ή αν προέρχονται γεωγραφικά από την Αγία Νάπα ή επειδή τον ζήτησε ο τάδε Αρχηγός κόμματος. Αυτά μαζί στο blender με την έμφυτη του αναποφασιστικότητα, το απολιτίκ Προεδρικό, και το ένα μικροσκάνδαλο μετά το άλλο, κατάφεραν, ίσως τον πλέον καθαρό πρόεδρο που είχαμε ποτέ, στην χώρα, να τον στήνουν στον τοίχο για σκάνδαλα ηθικής συμπεριφοράς. Αυτό κι αν είναι κατόρθωμα. Του ιδίου.

Μέσα σε αυτό το σπινάρισμα όπου όλα χάνονται στα κυβερνητικά αυτογκόλ, ο νυν Πρόεδρος δεν κέρδισε τίποτε από τη σωστή διαχείριση των δύο μέχρι τώρα μεγάλων κρίσεων της προεδρίας του. Τις αμερικανοβρετανικές κυρώσεις σε Κύπριους πολίτες, και τα γεγονότα στην Πύλα. Αν προσθέσεις σε αυτό την ομιλία στη ΓΣ του ΟΗΕ και την έντονη ρητορική εναντίον της Ρωσίας για τον πόλεμο στην Ουκρανία, η διαχρονική κριτική των πολεμίων του ως «ανθρώπου των Ρώσων» που είναι «άτεγκτος στο Κυπριακό» έχει (προσωρινά έστω) διαψευσθεί. Δεν παίρνει όμως κανένα credit. Φταίει; Ναι. Θα το γυρίσει; Ίσως ναι, ίσως όχι. Η μπάλα όμως είναι στα πόδια του. Όχι στους πολέμους του.

Από την άλλη, η Πρόεδρος της Βουλής και Πρόεδρος του ΔΗΣΥ, η οποία εκλέγηκε στη θέση της μέσω μιας αλλόκοτης συμμαχίας και στήριξης από τους δυο Βαρώνους του κόμματος, ως η πιο «φρέσκια» και «πολιτική» επιλογή, κατηγορείται σήμερα ως «απολίτικη» βασίλισσα του Tik-Tok.Μάλιστα ημουρμούρα ξεκινά από αυτούς τους ίδιους που την ψήφισαν και την στήριξαν «επειδή συμφωνούσαν μαζί της στο Κυπριακό (sic)» αλλά και τους άλλους που ανέδειξαν με την ψήφο τους στην ηγεσία του πάλαι ποτέ ναού των πολιτικών τεράτων της χώρας, τον Δίπλαρο, τη Σάββια και τον Πελεκάνο. Καλά παιδιά, δε λέω, αλλά για backbenchers ίσως. Ίσως και όχι.

Και φθάνουμε στους ζηλόφθονους. Αυτοί είναι η ομάδα που θεωρούν πως οι δύο νέοι πρόεδροι τούς έχουν πάρει το φαγητό από το πιάτο, συνεπικουρούμενοι από μια ομάδα λοχαγών που ονειρεύονται πως θα κυβερνήσουν τη χώρα και θεωρούν πως αυτό που ζουν είναι ένας εφιάλτης όπου σε κάποια φάση θα ξυπνήσουν και θα περάσει. Με λίγα λόγια, οι «μικροί» θα αποτύχουν και ο λαός θα βγει στους δρόμους ζητώντας από τους «έμπειρους» να επιστρέψουν με τιμές, και με νταούλια. Κάτι σαν την επιστροφή του Καραμανλή από το Παρίσι. Μόνο που εκείνο έγινε μετά από την απώλεια της Κύπρου. Αγαπούλες, που θα έλεγε και ο Μάκαρος, ούτε με σφαίρες δεν θα γίνει αυτό.

Αυτοί λοιπόν δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αντιληφθούν το αυτονόητο. Η επιλογή των δύο νέων έγινε επειδή δεν θέλει άλλο ο κόσμος αυτό που πρεσβεύουν οι σημερινοί συνταξιούχοι. Τη διαπλοκή, τις συνδιαλλαγές και το σηκωμένο δάκτυλο. Χριστοδουλίδης και Δημητρίου έχουν δύο πλεονεκτήματα που θα τους κερδίσουν χρόνο: την ενέργεια που φέρνει η ηλικία τους και το ότι ακούν και τον τελευταίο άνθρωπο που θα τους μιλήσει. Το αν ακούνε από το ένα αυτί και το βγάζουν από το άλλο είναι άλλη υπόθεση προς το παρόν.