Δημήτρης Λοττίδης
Σε μια πρόσφατη αμπελο-φιλοσοφία μεταξύ ζιβανίας και Οsso Βuco, με θέα τον Κόλπο Χρυσοχούς, συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά την απόσταση στον τρόπο σκέψης μεταξύ της πολιτικής μπουρζουαζίας και της μεσαίας αστικής τάξης της χώρας. Οι συνδαιτυμόνες, με γνήσιο πατριωτικό, χωρίς υστεροβουλία, ύφος, μας υποδείκνυαν την στήριξή τους στο πρόγραμμα διαβατηρίων, την αμφισβήτηση των ωφελημάτων που λαμβάνουμε ως χώρα μέλος της Ευρώπης, αλλά και την συμπαράσταση προς την Ρωσία, ως εταίρο της χώρας μας. Με δύο λόγια, οι φίλοι μας αποδόμησαν όλη τη φιλοσοφία λειτουργίας και ύπαρξής μας ως κράτος και πολιτών με υποχρεώσεις αλλά και προνόμια. Το σημαντικό είναι πως η συζήτηση δεν γινόταν με κάποιους περιθωριακούς τύπους χωρίς παιδεία, κτυπημένους από την οικονομική εξαθλίωση, αλλά και ούτε με ντηβέλοπερ ή υπεργολάβους της οικοδομικής βιομηχανίας. Η συζήτηση ήταν με ανθρώπους μορφωμένους, με παραστάσεις και κοσμοπολίτες. Ευπατρίδες.
Η ατάκα «δεν έχω πρόβλημα να ξεπλένουμε Ρώσους ολιγάρχες, φτάνει να φέρνουν τα λεφτά τους στην Κύπρο» ακόμη ηχεί στα αυτιά μου ως ένα καμπανάκι για μια χώρα που την μπέρδεψαν πολιτική και οικονομική ηγεσία. Μάλιστα, η ατάκα «γιατί οι Άγγλοι και οι Γερμανοί δεν τα κάνουν;» μου έδωσε και το πραγματικό μέγεθός του προβλήματος συν-αντίληψης μεταξύ μας. Μα και βέβαια τα κάνουν οι Άγγλοι και οι Γερμανοί, μάλιστα αν ήταν σε άλλη - μικρομεσαία χώρα - που έκανε το ξέπλυμα μαύρου χρήματος η Deutsche Bank, οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι θα την κλωτσούσαν στην Ανταρκτική. Το ζήτημά δεν είναι αν τα κάνουν οι «μεγάλοι», το ζήτημα είναι αν αντιλαμβανόμαστε το πόσο μας επιτρέπει να πατούμε στις παγκόσμιες κόκκινες γραμμές το μέγεθός μας. Σε αυτό το σημείο, θυμάμαι μια συζήτηση που είχα σε ένα φόρουμ με τον ΥΠΟΙΚ της Ελλάδος, Σταϊκούρα, μόλις είχε αναλάβει την πρωθυπουργία ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Μπροστά στη συζήτηση για τα μεγάλα δομικά προβλήματα της Ελληνικής Οικονομίας και τα τότε αδιέξοδα που κληρονόμησε από την διακυβέρνηση Τσίπρα, ρώτησα αν σκέφτονταν οι αδερφοί Ελλαδίτες να εισάγουν ένα ανάλογο με την Κύπρο και την Μάλτα σχέδιο παροχής διαβατηρίων με αντάλλαγμα επενδύσεις. Η απάντηση τότε ξεγύμνωσε μπροστά μου τις μεγάλες διαφορές που έχουμε σήμερα εμείς οι Κύπριοι με το εθνικό κέντρο. «Αγαπητέ μου, εμείς δεν παίζουμε με το όνομα και την υπόληψη της Ελλάδας». Αυτό μου το είπε βέβαια ένας πολιτικός προερχόμενος από μια χώρα που την δεκαετία του ‘80 πουλούσε το γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι για ελληνικό, μια χώρα που τα δημόσια έργα για τους Ολυμπιακούς τα έδινε ο Υπουργός με κλήρωση. Προφανώς τα παθήματα σε αυτή τη χώρα έγιναν μαθήματα μετά από δεκαπέντε χρόνια οικονομικής κρίσης, και έγιναν συνείδηση πως η μεγαλύτερη αξία της είναι το όνομα και η υπόληψή της. Και αυτό δεν είναι πολιτική απόφαση αλλά κοινωνική.
Αυτά δεν γίνονται όμως όταν το κράτος κλείνει για χρόνια το μάτι σε παρανομίες ξένων επειδή θα «φέρουν τα λεφτά τους», ούτε όταν η ίδια η πολιτική ηγεσία κάνει πλάτες για πωλήσεις λογισμικών παρακολούθησης σε τρίτες κυβερνήσεις. Ο φίλος εκφραζόταν έτσι γιατί ακολουθούσε την σκέψη και την κουλτούρα της ηγεσίας του, η οποία μεθυσμένη από τα πρωτόκολλα των Συνόδων Κορυφής θεώρησε πως είναι ίση σε μέγεθος με τη Γερμανία και την Ολλανδία. Ξεχνώντας πως το μοναδικό μας όπλο για να επιβιώσουμε ως λαός είναι να πνίγουμε την πίκρα μας και να είμαστε τα καλά παιδιά της Ευρώπης και της διεθνούς κοινότητας. Ξεχνώντας πως κάθε μέρα που ξυπνάμε βλέπουμε τη σημαία στον Πενταδάκτυλο, ξεχνώντας πως αν ξυπνήσει μια μέρα στραβά ο Ερτογάν, σε αυτούς θα γονατίσουμε για βοήθεια. Οι ολιγάρχες θα πάρουν το τζετ τους και θα φύγουν.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
Υ.Γ. Όταν βρείτε ευκαιρία ρωτάτε τους γύρω σας που επιχειρηματολογούσαν πως όταν σταματήσουν τα διαβατήρια θα καταστραφεί η οικονομία μας: Τι έγινε ρε παιδιά;
