Δημήτρης Λοττίδης
Το περιοδικό μας φτιάχτηκε πριν είκοσι τρία χρόνια για να είναι μια πηγή θετικής ενέργειας για τον μέσο Κύπριο και την μέση Κύπρια. Σε αντίθεση με το τι πίστευε μια ιντελεκτουέλ ελίτ, το must ήταν και θα είναι μια πηγή έμπνευσης για να φτιάξει η μέση Κύπρια καλύτερα τη ζωή της. Ποτέ δεν θέλαμε και ποτέ δεν θα επιδιώξουμε να κουνήσουμε το δάκτυλο και να δώσουμε μαθήματα παιδείας και κουλτούρας. Δεν είναι δουλειά των περιοδικών αυτά έτσι κι αλλιώς, αυτά είναι ευθύνη του εκπαιδευτικού συστήματος κάθε χώρας, αλλά και των παραστάσεων που έχει ιστορικά μια κοινωνία. Τα περιοδικά άλλωστε είναι καθρέφτης της κοινωνίας, με λίγο ρετούς και λίγο μακιγιάζ εξωραϊσμού.
Μέσα σ΄αυτήν την πορεία των είκοσι τριών χρόνων αγαπήσαμε, ερωτευθήκαμε, δημιουργήσαμε, αλλά κυρίως δώσαμε βήμα σε ανθρώπους που το ζήτησαν και δεν το είχαν. Σίγουρα κάναμε και λάθη, όμως ποτέ δεν σταματήσαμε να βλέπουμε την μεγάλη εικόνα, την ανάδειξη του καλύτερου μας εαυτού μέσω της υψηλής αισθητικής.
Στην ανατολή ενός νέου χρόνου, μιας νέας εποχής μετά από πανδημία, πόλεμο και μια ακόμη κρίση, ανακαλύπτουμε πάλι νέες δυνάμεις του καλού. Ανθρώπους που αντιστέκονται στη μιζέρια, στην γκρίνια, στις ατυχίες. Ανθρώπους που δημιουργούν από το μηδέν, που ζουν την κάθε στιγμή της ζωής λες και δεν θα υπάρχει άλλη. Όμως, δυστυχώς, η αισθητική σήμερα καταπιέζεται όλο και περισσότερο, πίσω από μια «χαρούμενη» υποκουλτούρα του ΤikΤok, όπου οι βρισιές και τα σεξουαλικά υπονοούμενα είναι χειρότερα από το πορνό, όπου οι γυναίκες ξεφτιλίζονται στις υπερβολές για μια σέλφι που θα πιάσει «likes», όπου η ιδιωτικότητα αλλά και το ξάφνιασμα έχουν χαθεί οριστικά. Ψάχνω γύρω μας για νέες γυναίκες-πρότυπα, για το next best thing και βλέπω μόνο φιλτραρισμένα reels, φορέματα με σχίσμα και ντεκολτέ σε μια ασύμμετρη αισθητική προσέγγιση που μετά τον πρόσκαιρο θαυμασμό καταρρέει σαν χάρτινος πύργος όταν ανοίξει το στόμα.
Μέχρι πριν λίγα χρόνια είχαμε τις γυναίκες fashionista της VOGUE, τις πιο εξεζητημένες του Marie Claire, τις πιο light living του ELLE. Οι διαχωρισμοί είχαν να κάνουν και με το μπατζετ της κάθε μιας και με την ηλικία και με τα ενδιαφέροντα. Σήμερα με το social media chaos που έχει επικρατήσει, οδηγούμαστε στα δύο άκρα, των κενού περιεχομένου reels και της ελίτ κουλτούρας της γκρίνιας. Οι γυναίκες που βρίσκονται στο μέσο νιώθουν πως δεν ανήκουν πουθενά, πως πρέπει να διαλέξουν στρατόπεδο. Instagram ή twitter. TikTok ή έκθεση ζωγραφικής. Η μέση τριαντάχρονη Κύπρια που δεν ποζάρει στις σέλφις αλλά και δεν γκρινιάζει στο twitter, δεν έχει λόγο ύπαρξης για κάποιους, δεν ανήκει πουθενά, και πρέπει να πάρει θέση στο τουρλουμπούκι για να είναι σχετική. Σχετική στις συζητήσεις γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, σχετική στο τηλεφωνικό γκόσιπ με τις φίλες της. Αυτή η κατάσταση δημιουργεί την ανάγκη για την ύπαρξη του «μεσαίου χώρου» στο lifestyle: Ο μεσαίος χώρος στο lifestyle δεν έχει σχέση με την πολιτική. Είναι η γυναίκα που κάνει σκρολ στο Instagram, ενημερώνεται στο twitter, διαβάζει όμως και περιοδικά, πηγαίνει για καφέ με τις φίλες της, δεν μιλά σαν νταλικέρης και δεν βλέπει συνομωσίες γύρω της. Η μεσαία τάξη του lifestyle θα μεγαλώσει με αξιοπρέπεια, ξέρει πώς να ντυθεί στο λιμάνι και πως στο σαλόνι, και οι φωτογραφίες που βγάζει είναι για τον εαυτό της και όχι για τους followers. Αν όμως νιώσει χαρούμενη θα το μοιραστεί, αν νιώσει θυμωμένη δεν θα αρχίσει πόλεμο.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
