Το χρώμα της τουαλέτας στο Προεδρικό και η σημασία του

Θυμάμαι τη συζήτηση που είχε φουντώσει επί διακυβέρνησης Χριστόφια και αφορούσε τις αεροπορικές μετακινήσεις του τότε Προέδρου, όπου η Βουλή εν την σοφία της συζητούσε δημοσίως αν θα έπρεπε να εγκρίνει το κονδύλι για ενοικίαση ιδιωτικού αεροσκάφους. Τότε, η εποχή δεν ήταν τόσο τοξική όσο σήμερα, αλλά οι αντιδράσεις στη δημόσια σφαίρα επί του θέματος ήταν έντονες. Αφήνω στην άκρη το γεγονός πως ο τότε πρόεδρος αυτοαποκαλείτο «κουμουνιστής», ο «μοναδικός κουμουνιστής πρόεδρος χώρας στην Ε.Ε.». Όπως και να αυτοπροσδιορίζεσαι (της μόδας αυτό πλέον), η ουσία είναι πως είσαι επικεφαλής ενός κράτους, με τεράστιες ευθύνες, και ο χρόνος σου και η ποιότητα ζωής σου αντανακλά στην λειτουργία της χώρας, αλλά και στην εικόνα της. Τότε θυμάμαι έγραψα σε αυτήν εδώ τη στήλη πως είναι αδιανόητο ο πρόεδρος χώρας μέλους της Ε.Ε., με τακτικά ταξίδια σε working groups να περιμένει στην ουρά για το αεροπλάνο της γραμμής, ή ακόμη χειρότερα να του δίνουν επιχειρηματίες το αεροπλάνο τους για να ταξιδέψει με αξιοπρέπεια, όπως γινόταν κατά κόρον με το σκάφος της J&P την δεκαετία του ‘90.

Φτάνοντας στο σήμερα, και αφού έλυσε το θέμα του αεροσκάφους ο Αναστασιάδης κάνοντας λογιστικές αλχημείες με τον Μητσοτάκη, με επίκεντρο ένα παλαιό VP βραζιλιάνικο Embraer, που είχε η ελληνική κυβέρνηση για να μετακινούνται οι δευτεροκλασάτοι υπουργοί, ήρθε πρόσφατα στο προσκήνιο η περίφημη «ανακαίνιση» του Προεδρικού Μεγάρου. Στη συζήτηση έπεσε το «fake news» πως «όλοι οι άλλοι πρόεδροι πλήρωναν από την τσέπη τους τις ανακαινίσεις», και η κατάσταση στο dark site των σοσιαλ μιντια, πήρε τρελό σπινάρισμα. Ας πάρουμε όμως τα δεδομένα όπως έχουν. Το Προεδρικό Μέγαρο τα τελευταία 30 χρόνια, δηλαδή μετά τον Βασιλείου, το χρησιμοποιούσαν Προέδροι κάποιας ηλικίας, οι οποίοι δεν τους ενδιέφερε η διαμονή ούτε και η συντήρηση/ εξέλιξη του πλέον σημαντικού κτίσματος της χώρας μας. Αν εξαιρέσει κάποιος τη νέα αίθουσα που υποχρεώθηκε να κτίσει άρον-άρον ο Χριστόφιας για να μπορούμε να προεδρεύσουμε αξιοπρεπώς την Ε.Ε., αλλά και την αισθητική αναβάθμιση των κήπων επί Αναστασιάδη, το κυρίως κτίριο είναι όπως το άφησε ο Βασιλείου στον Κληρίδη. Δηλαδή, μονά τζάμια στα παράθυρα, κατασκευασμένα στο τέλος των ‘80s, κλιματισμός που αν είσαι αλλεργικός πεθαίνεις από την σκόνη, και τα ίδια έπιπλα από την εποχή του Σπύρου Κυπριανού. Δεν συμφωνώ με τους λευκούς τοίχους που έβαψε άρον-άρον η διακυβέρνηση Χριστοδουλίδη, γιατί δεν σέβονται το ύφος της αρχιτεκτονικής του κτιρίου, αλλά το Προεδρικό θέλει πολλά λεφτά και δουλειά για να μπορεί να λέγεται Μέγαρο. Κι αυτό το κτίριο – σύμβολο της ιστορίας της Δημοκρατίας μας, αξίζει –αν σεβόμαστε τον εαυτό μας– να είναι ενεργειακά αυτάρκες με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, να είναι σύγχρονο τεχνολογικά με υποδομές, να μην σπαταλά –όπως σήμερα– τεράστια ποσά ενέργειας για να παραμείνει ζεστό ή κρύο, και το πιο σημαντικό να είναι φιλικό προς την οικογένεια που διαμένει εκεί μέσα. Γιατί η νεαρή και πολυμελής οικογένεια που διοικεί την χώρα αυτή τη στιγμή δικαιούται με βάση την παράδοση μας να διαμένει στο κτίριο. Ε, δεν θα της πει κανένας στο Τwitter ή στο Facebook πως θέλει να είναι το χαλί που θα πατούν και το κρεβάτι που θα κοιμούνται. Στο κάτω κάτω της γραφής, ο Χριστοδουλίδης έχει την ευθύνη λειτουργίας μιας χώρας με τζίρο 30 δισ., και ο λαϊκισμός σταματά εδώ αν θέλουμε να έχουμε αξιόπιστη κριτική εκεί που πρέπει, και να μην κάνουμε την τρίχα - κάβο, χάνοντας την ουσία. Έτσι κι αλλιώς έχει η διακυβέρνησή του τόσα άλλα να την κριτικάρουμε, που το χρώμα της τουαλέτας που θα κάνει την ανάγκη του, κάνοντας ταυτόχρονα και την αγαπημένη του συνήθεια να μας απαντά όλους στο WhatsApp , είναι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να μας ενδιαφέρει.