Αφροδίτη Δερματά
Βάζω στο τζουκ μποξ 50 δραχμές και επιλέγω το «Σ’ ακολουθώ» του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Δεν ξέρω γιατί τον μνημονεύω με αυτό το τραγούδι, στην πραγματικότητα δεν συνόδεψε ποτέ καμία κοινή μας ανάμνηση, δεν το είχαμε τραγουδήσει δεν το είχαμε καν ακούσει ποτέ μαζί. Καθώς η μελαγχολική μελωδία απλώνεται στο μαγαζί νιώθω ότι τιμώ τις λίγες αναμνήσεις μου μαζί του με ένα ιδιαίτερο τρόπο. Το τραγούδι τελειώνει, αφήνω να περάσουν πέντε λεπτά και ξαναρίχνω εμμονικά στην σχισμή 50 δραχμές. Επιλέγω πάλι το ίδιο τραγούδι. Ο χώρος είναι μουντός και στενάχωρος. Τρεις θαμώνες παίζουν μπιλιάρδο λίγο παραπέρα και ένας αλκοολικός πίνει άλλη μια μπύρα. Το τραγούδι «κουμπώνει» με ένα περίεργο τρόπο στην πένθιμη ενέργεια του χώρου.
Είναι Ιούλιος, προχθές το μεσημέρι καθόμασταν στην βεράντα του μαγαζιού, παίζαμε τάβλι, πίναμε παγωμένο φραπέ, καπνίζαμε, μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων και γελούσαμε. Σε λίγες μέρες θα έφευγε φαντάρος. Ένα αμάξι σταμάτησε μπροστά μας, μια κοπέλα μας κοίταξε και μας ρώτησε «Για Αθήνα καλά πάμε από εδώ;». «Καλά πάτε, συνεχίστε» απάντησε αυτός γελώντας πονηρά με την σκανδαλιά που μόλις είχε κάνει. Ο δρόμος έβγαζε σε ένα βουνό και όχι στην Αθήνα. Καθώς απομακρυνόταν το αυτοκίνητο κοιταχτήκαμε συνωμοτικά και αρχίσαμε να γελάμε δυνατά. Του πρότεινα να πάμε μέσα να κρυφτούμε μήπως και γυρίσουν και μας βρίσουν. Παραδομένος στην καλοκαιρινή ραστώνη χαμογέλασε και απρόθυμος να μετακινηθεί άναψε τσιγάρο.
Δυο μέρες μετά το τηλέφωνο χτύπησε και η φωνή από την άλλη γραμμή στιγμάτισε για πάντα την ζωή μου. «Σκοτώθηκε ο Φώτης σε τροχαίο» άκουσα ανάμεσα σε λυγμούς. Σοκ. Το μυαλό μου αρνείται να το αποδεχτεί. Αποκλείεται προχθές παίζαμε τάβλι μαζί, κάναμε αστεία, πίναμε φραπέ, είναι μόλις 18. Ένα μαύρο πέπλο σκέπασε την παρέα. Αυτό το καλοκαίρι έμελλε με έναν περίεργο και σκληρό τρόπο να ανοίξει την κουρτίνα και να μας συστήσει τον θάνατο. Να μας κάνει να νιώσουμε ότι υπάρχει και η άλλη πλευρά που κρύβεται από πίσω της. Να ταρακουνήσει την ανεμελιά των εφηβικών μας χρόνων.
Έξω βρέχει, φοράω ακουστικά και γράφω ακούγοντας ράδιο. Στ’ αυτιά μου ξαφνικά έρχονται οι στίχοι και η μουσική του Μάνου Λοϊζου. Πάντα αυτό το τραγούδι μου θυμίζει τον Φώτη. Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω το κέρμα να χάνεται στην σχισμή του τζουκ μποξ. Βγαίνω στην βεράντα, περνάει το αυτοκίνητο, τον κοιτάω και γελάμε ανέμελοι. Οι τελευταίες μας στιγμές παρέα. Για χρόνια αναρωτιόμουν γιατί άραγε το συγκεκριμένο τραγούδι. Ίσως τελικά μέσα από τους στίχους του ήθελα να του δώσω λίγη παρηγοριά. Να του πω ότι δεν θα είναι μόνος του και να μην φοβάται . Όλοι αργά ή γρήγορα ερχόμαστε. Ακολουθούμε. Κι εγώ και όλοι μας που χαμένοι μέσα στις αγωνίες της καθημερινότητας ασχολούμαστε με όλα όσα δεν έχουν καμία σημασία τελικά. Ίσως να είναι και η θλιβερή συνειδητοποίηση του ότι απλά περνάμε και κάποια στιγμή ακολουθούμε όσους έφυγαν.
Πέρασαν σχεδόν 30 χρόνια. Οι ζωές όλων μας προχώρησαν ... Για Αθήνα καλά πάμε από εδώ; Θα δείξει…
Σ’ ακολουθώ στην τσέπη σου γλιστράω
σαν διφραγκάκι τόσο δα μικρό
Σ’ ακολουθώ και ξέρω πως χωράω
μες στο λακκάκι που ‘χεις στο λαιμό
Έλα κράτησέ με και περπάτησέ με
μες στο μαγικό σου το βυθό
πάρε με μαζί σου στο βαθύ φιλί σου
μη μ’ αφήνεις μόνο θα χαθώ
Σ’ ακολουθώ και ξέρω πως χωράω
μες στο λακκάκι που ‘χεις στο λαιμό
Σ’ ακολουθώ και πάνω σου κολλάω
σαν φανελάκι καλοκαιρινό
Σ’ ακολουθώ σ’ αγγίζω και πονάω
κλείνω τα μάτια και σ’ ακολουθώ
Έλα κράτησέ με και περπάτησέ με
μες στο μαγικό σου το βυθό
πάρε με μαζί σου στο βαθύ φιλί σου
μη μ’ αφήνεις μόνο θα χαθώ
Σ’ ακολουθώ σ’ αγγίζω και πονάω
κλείνω τα μάτια και σ’ ακολουθώ.
