Μιχάλης Μιχαηλίδης
Απόγευμα Παρασκευής. Στις 4 φεύγω από το γραφείο, για να είμαι στις 5 στα Λύμπια. Ξέρω πως μάλλον δεν θα προλάβω, αλλά ελπίζω πως όλα θα πάνε κατ’ ευχή. Πάω σπίτι, ετοιμάζομαι γρήγορα και μπαίνω στο αυτοκίνητο. Η κίνηση στον δρόμο με καθυστερεί, αλλά 5 παρά 5 είμαι στον αυτοκινητόδρομο. Ευτυχώς τα Λύμπια είναι μόνο μια ευθεία μακριά.
Στις 5 και 10 συναντιέμαι με την Αλκυόνη, σε έναν ξενώνα στο χωριό, για τη συνέντευξη. Η ευγενική αυτή φυσιογνωμία θα τραγουδούσε το βράδυ στη συναυλία του Θανάση, αφού η φωνή και γενικά η παρουσία της, όπως μου λέει η ίδια λίγο αργότερα, του κέντρισε το ενδιαφέρον, οπότε θέλησε να την προσκαλέσει στο σύμπαν του.
Τελειώνουμε στις 6 παρά και κατευθυνόμαστε με τα πόδια -μαζί με έναν ακόμα συνεργάτη της- στο Κοινοτικό Πάρκο Λυμπιών. Ξεκινά το sound check, οπότε σκέφτομαι να πάρω ένα πρώτο «κέρασμα» από Θανάση, κατ’ αποκλειστικότητα, μιας και αγαπώ απίστευτα την Τέχνη του. Κάθομαι σε ένα σκαμπό και αφήνω την κούραση της μέρας -την κούραση της εβδομάδας, καλύτερα- να φύγει.
Παραδίπλα, πάνω στο μπαρ, κάθεται ο Μυστακίδης, δίπλα του μια συνεργάτιδά τους, πιο πέρα η Αλκυόνη και ο μάγος των πνευστών Κωνσταντής Πιστιόλης, ενώ πάνω στη σκηνή είναι ο Θανάσης κουρδίζοντας τη μπουζουκομάνα, αλλά και ο Γιάννης Λίταινας. Χαζεύω για λίγο τους σπουδαίους παίκτες της μαγικής αυτής μπάντας, βγάζω το κινητό από την τσέπη, μετακινούμαι σε μια πιο ήσυχη γωνιά του πάρκου και τηλεφωνώ σε έναν φίλο, επίσης δυνατό παίκτη, που ξέρω πως βρίσκεται εν μέσω της ίσως πιο απαιτητικής «παράστασης» της ζωής του.
Βρίσκεται στο μέσο ενός κύκλου επίπονων θεραπειών.
Μιλήσαμε για κανένα εικοσάλεπτο και αφού κλείσαμε, συνειδητοποιώ ότι είμαι εκτός πάρκου, σε σχετικά μακρινή απόσταση, μπροστά σε ένα σπίτι με ωραίο κήπο. Η κουβέντα μας με απορρόφησε για τα καλά. Για τρία λεπτά στέκομαι και απολαμβάνω το θέαμα, χωρίς να έχω ανάγκη να κάνω οτιδήποτε άλλο. Ούτε καν μισή φωτογραφία, όπως θα έκανα υπό άλλες συνθήκες.
Αντί να επιστρέψω στο sound check, αποφασίζω να περπατήσω ως τον Κασκαντέρ, το μπαρ των Λυμπιών, με την ελπίδα ότι θα τον πετύχω ανοικτό. Ο Μιχάλης ευτυχώς ήταν ήδη εκεί, τον αντίκρυσα από απόσταση. Φτάνοντας, παρήγγειλα μπύρα και κάθισα στην ίσως πιο ζωντανή μπάρα μαγαζιού στο νησί. Συζητάμε για μουσικούς, ρεύματα, trends, ήχους, βιβλία, για τη γλώσσα και την ωραία μας διάλεκτο, αλλά και για όσους τυχερούς καταφέρνουν να εκτιμήσουν τη ζωή και να ζουν στο τώρα, χωρίς απαραίτητα να έχουν ανέβει έναν Γολγοθά πριν.
Συζητάμε για ζυβανίες και δοκιμάζουμε μια ζυβανία της Πιτσιλιάς. Πιο μετά συζητάμε για κρασί, μαζί με την Αφροδίτη και τον Γιώργο, ειδικούς επί του θέματος και δοκιμάζουμε κρασιά. Γύρω στις 9 παρά κατευθύνομαι ξανά προς τον χώρο της συναυλίας, με μεγάλες προσδοκίες για το τι θα ακολουθούσε. Μετά και την πρόσφατη παράκληση του Θανάση να μην ανάβουν φωτοβολίδες απ’ εδώ και πέρα, είμαι σίγουρος πως μέσω του live θα φτάσουμε στην έκσταση.
«Κάνω μουσική και τραγούδια σαν μια διαδικασία παρηγορητική και δεν θα ήθελα ποτέ να σταθούν αφορμή αυτά τα τραγούδια για πόνο και οδύνη. Οπότε σας υπόσχομαι, χωρίς όλα αυτά τα εξωτερικά εργαλεία, να προσφέρουμε ωραίες στιγμές με τη δικιά σας συμμετοχή, να φτάσουμε ακόμα και στην έκσταση. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κινήσουμε τον νου αλλά και το σώμα. Ας κάνουμε μια δοκιμή να δούμε», λέει ο ίδιος πριν ξεκινήσει καν να τραγουδά, οπότε η φάση αρχίζει με τους καλύτερους οιωνούς.
Λίγα λεπτά αργότερα ανάβει η πρώτη φωτοβολδία. Σταματά και με όλη την ευγένεια που τον διακρίνει προτρέπει τον κόσμο να μην ανάψει δεύτερη στη διάρκεια της συναυλίας. Εννοείται πως η εισήγησή του δεν εισακούστηκε. Ειδικά στο τελευταίο κομμάτι της συναυλίας, ο καπνός μάς έπνιξε. Το μάτι μου έπεσε πάνω σε ένα κορίτσι έτρεχε να αποφύγει τους καπνούς και ήρθε σε ένα σημείο πολύ κοντά μας, έξω από το σύννεφο. Την είδα να κάνει εισπνεόμενα, να μη μπορεί να αναπνεύσει, να της ρίχνει νερό στο πρόσωπο ένα αγόρι, δίνοντάς της εν τέλει μια παρηγορητική αγκαλιά. Ένα άλλο νεαρό ζευγάρι που ήταν εκεί με τα πιτσιρίκια τους (θα ‘ταν δεν θα ‘ταν 4-5 χρόνων), έφυγαν πριν το τέλος. Ένα άλλο κορίτσι σε τροχοκάθισμα έμεινε ως το τέλος, μάλλον βιώνοντας το live αγχωτικά παρά ως μέθεξη (ή τουλάχιστον έτσι το εισέπραξα εγώ βλέποντάς την).
«Παίζω μουσική, τραγουδώ και βλέπω με αγωνία τα τενεκεδάκια να πετούν, περιμένοντας να δω πού θα καταλήξουν τελικά και ότι δεν θα κτυπήσει κάποιος», μας λέει ο ίδιος ο Θανάσης προς το τέλος της συναυλίας, δίνοντάς μας στην ουσία το στίγμα για το πώς βιώνει ο ίδιος ένα live σαν το προχτεσινό, την ίδια ώρα που κάποιοι κάνουν καραγκιοζιλίκια.
Φυσικά και δεν ακυρώνω τη συναυλία. Περάσαμε εξαιρετικά καλά, η μπάντα ήταν άψογη, ο Θανάσης μαγικός, οι διοργανωτές είχαν βγάλει ανακοίνωση από πριν για τις φωτοβολίδες και έκαναν μάλιστα έλεγχο στην είσοδο, ενώ και οι ανακοινώσεις του ίδιου ήταν ευστοχότατες και πολύ συγκεκριμένες. Μοναδικό αρνητικό σημείο η αμορφωσιά όσων τα έγραψαν όλα εκεί που δεν πιάνει μελάνι και έδειξαν την «ανωτερότητά» τους, πνίγοντας -μαζί με τη λογική- το κορίτσι που (ευτυχώς) προνόησε να έρθει στο live με τα εισπνεόμενά της.
Στον δρόμο της επιστροφής σκεφτόμουν ότι αν ήμουν ο Θανάσης, ο όποιος Θανάσης, θα προτιμούσα να μην τραγουδώ, άμα είναι να θέτω σε κίνδυνο την ακεραιότητα των ανθρώπων οι οποίοι ήρθαν απλώς για να περάσουν όμορφα. Από την άλλη όμως, δεν είναι άδικο για 10 άτομα να στερούνται οι πολλοί κάτι που τόσο πολύ αγαπάνε;
Θέλω και του χρόνου να είμαι εκεί, ανάμεσα στο κοινό, μαζί με τους φίλους μου. Μαζί με τον φίλο μου που φέτος δεν κατάφερε να ακούσει τον Θανάση, γιατί σε αντίθεση με εμένα, που απλώς απογοητεύτηκα με τις φωτοβολίδες, αυτός δείχνει να μην απογοητεύεται από τη δυσκολία που βιώνει. Αντιθέτως, ανασύρει από μέσα του κάθε μέρα όλο και περισσότερη δύναμη και εν μέσω μιας επίπονης θεραπείας μού δηλώνει πως του χρόνου θα πάμε και σε αυτή τη συναυλία και στις υπόλοιπες που θα γίνουν εκεί στα Λύμπια.
Όσο κι αν κάποτε απογοητεύομαι από θεωρητικά ασήμαντα πράγματα, εντούτοις πιστεύω πολύ στους ανθρώπους, οπότε είμαι αισιόδοξος!
