Μιχάλης Μιχαηλίδης
Φεύγοντας από το Πολιτιστικό Κέντρο Στροβόλου και την εκδήλωση για τα 9α Βραβεία Ποιότητας του Γαστρονόμου Κύπρου, οι κουβέντες που γυρόφερναν στο μυαλό μου ήταν τρεις.
Η λέξη «pure», την οποία η Ρεβέκκα Αργυρίδου, του Οινοποιείου Αργυρίδης, είχε επιλέξει για να χαρακτηρίσει τη δουλειά που γίνεται σε μονάδες στην κυπριακή ύπαιθρο, αμέσως μετά τη βράβευση του Μαραθεύτικου 2018 με το «ΒΡΑΒΕΙΟ ΕΡΥΘΡΟΥ ΟΙΝΟΥ», η δήλωση του συμπατριώτη μας σεφ Χριστόφορου Πέσκια, ο οποίος με αφορμή το «ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ» είπε ότι «η κυπριακή είναι η πιο σημαντική ελληνική τοπική κουζίνα», αλλά και η πολύ αυθόρμητη και αρκετά χαριτωμένη απάντηση που έδωσε η τυροκόμος κυρία Μαρία Κάπονα, στον δημοσιογράφο της «Καθημερινής» και υπεύθυνο για τα Βραβεία Ποιότητας, Γιάννη Αδειλίνη.
Σε σχέση με το τελευταίο, στο βίντεο που ετοίμασε η ομάδα του Γαστρονόμου με αφορμή τις βραβεύσεις, η κυρία Κάπονα, της οποίας η επιχείρηση με την επωνυμία «Γαλακτοκομείο ΑΜ Δρούσεια» απέσπασε το «ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΥ ΠΡΟΪΟΝΤΟΣ» για την αναρή, λέει στην καταληκτική της δήλωση:
-Όταν κάνεις κάτι που το αγαπάς, ακόμα κι αν δεν σου επιφέρει αρκετό κέρδος είσαι ευχαριστημένος.
«Άμα σου επιφέρει αρκετό κέρδος δεν είσαι;», ρωτά ο Γιάννης Αδειλίνης, θέτοντας το ερώτημα περισσότερο ως πείραγμα μάλλον, το οποίο θα κοβόταν στο μοντάζ.
«Είσαι πάλι ευχαριστημένος, απλά νομίζω γίνεσαι πλεονέκτης», απαντά αμέσως με δόση χιούμορ και με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια, η κυρία Μαρία, δίνοντας στην ομάδα του Γαστρονόμου μια από τις πιο αληθινές ατάκες της βραδιάς.
Μας είπε περίπου ότι δεν είναι αυτοσκοπός όλων μας να γίνουμε πλούσιοι, αλλά πολλές φορές αρκεί απλώς να έχεις ένα καλό εισόδημα.
Με αφορμή αυτή τη δήλωση, σκέφτομαι ξανά κάτι που συμβαίνει συχνά στην εστίαση (και όχι τόσο στις περιπτώσεις επιχειρήσεων όπως αυτή της κυρίας Μαρίας), εννοώντας τη συνήθεια κάποιων χώρων να μεγαλώνουν συνήθως άτσαλα μετά την πρώτη επιτυχία. Να κάνουν δηλαδή άνοιγμα, προσφέροντας εν τέλει ένα άλλο προϊόν από αυτό για το οποίο ξεχώρισαν και για το οποίο τους στήριξε ο κόσμος.
Η ιστορία έχει ως εξής: Έχω ανακαλύψει ένα ωραίο στέκι, με ωραίο φαγητό και το επισκέπτομαι συχνά. Τόσο γιατί μου αρέσει το φαγητό, αλλά και γιατί εκεί βρίσκω μια ζεστή ατμόσφαιρα, προσεγμένο σέρβις και μια ωραία οικειότητα που έχει αναπτυχθεί μεταξύ πελατών και προσωπικού. Το εισπράττω δηλαδή ως μια συνολική εμπειρία, με όλα όσα περιέγραψα και ακόμα περισσότερα.
Και ξαφνικά, επειδή το μικρό αγαπημένο εστιατόριο θέλει μάλλον να μεγαλώσει τον τζίρο του, κάνει επέκταση, προσφέροντας πλέον ένα εντελώς διαφορετικό προϊόν, συνήθως με το ίδιο προσωπικό (αριθμητικά) και πλέον σε ένα πολύ πιο απρόσωπο μαγαζί. Το ίδιο αρκετές φορές να συμβαίνει τα τελευταία χρόνια.
Και κάπου εκεί χάνεται πάντα το παιχνίδι. Γιατί εγώ που νοιώθω ενθουσιασμό με κάτι συγκεκριμένο, το οποίο μου δημιουργεί την ανάγκη να επιστρέψω ξανά και ξανά, να συνεχίσω να στηρίζω κάτι άλλο που πλέον δεν με εκφράζει; Αν ο σκοπός είναι να κερδίσεις περισσότερα, ταπεινή μου άποψη, δώσε κάτι σπέσιαλ στον κόσμο που σε στηρίζει και όχι ένα υποδεέστερο προϊόν σε περισσότερο κόσμο.
