Μιχάλης Μιχαηλίδης
Το debate που εκτυλίσσεται τις τελευταίες ώρες, κυρίως στα social media, έχει να κάνει με το αν «η Ελλάδα είναι πλαστική καρέκλα και μισοτελειωμένο φραπέ». Αρχικά, ήταν ο ζουρνάς, μετά ήταν τα ρούχα, η επιλογή των εικόνων στο video clip και γενικά o αισθητικός «αχταρμάς», όπως πολλοί από εμάς σπεύσαμε να σχολιάσουμε.
Και τώρα, με αφορμή το νέο video clip της unplugged εκδοχής του τραγουδιού, όπου η Μαρίνα Σάττι και η ομάδα του τραγουδιού επέλεξαν ως σκηνικό το σπίτι μιας κυρίας στο Περιστέρι, γεννιέται και πάλι ένα νέο ερώτημα: κατά πόσο η Ελλάδα είναι πλαστική καρέκλα. «Εγώ πιστεύω ότι είναι η Ελλάδα αυτή, έτσι και αλλιώς δεν νομίζω ότι παραποιήσαμε ή αλλοιώσαμε κάτι από την πραγματικότητα. Αυτό το σπίτι είναι μιας κυρίας στο Περιστέρι, και έχει αυλή. Φέραμε κάποια πράγματα να φάμε και να πιούμε, και να παίξουμε με τους φίλους μας, τους μουσικούς. Δεν νομίζω ότι κάτι από αυτό που δείξαμε δεν είναι αληθινό, τουλάχιστον στη ζωή και το lifestyle που ζω εγώ».
Η Σάττι μοιράστηκε (και πάλι) την αλήθεια της και εγώ νιώθω έντονα την ανάγκη να υπερασπιστώ αυτή την πολύπαθη πλαστική καρέκλα, που πάντα μπαίνει στο στόχαστρο και συχνά θυματοποιείται, αφού πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν να την εξοστρακίσουν, στέλνοντάς την στο πυρ το εξώτερον. Πλάκα κάνω! Παρ’ όλα αυτά, ουκ ολίγες φορές και εδώ στο νησί έχει γίνει κουβέντα για την πλαστική καρέκλα, η οποία, όπως έχει ειπωθεί ακόμα και από τα πιο επίσημα χείλη του υφυπουργού Τουρισμού, πρέπει να αντικατασταθεί… λογικά από μια καρέκλα που «μυρίζει» παράδοση.
Λες και η αισθητική μας ως λαός γενικά ή αισθητική στην εστίαση ειδικά είναι κάτι που περιορίζεται στο υλικό της καρέκλας που θα μας φιλοξενήσει στην εκάστοτε περίπτωση.
Παρόλο που είμαι σίγουρος πως δεν αφορά και κανέναν η άποψή μου για την πλαστική καρέκλα, έχω να πω ότι σε πλαστική καρέκλα έχω απολαύσει μερικά από τα καλύτερα γεύματα στην Κύπρο, έχω ακούσει σπουδαίες μουσικές και έχω βιώσει αξέχαστα γλέντια. Συγκεκριμένα, στον Πολύστυπο, στη λευκή καρέκλα τύπου «Λόρδος» του Φεστιβάλ Ξαρκής, έχω βιώσει ένα υπέροχο «ζιαφέττιν» με τους Αντρέα Χρίστακκο (πιθκιαύλι), Κεμάλ Ντεβετζή (ζουρνάς) και Αζίζ Καχραμάν (νταούλι), στη Φλάσου έχω διασκεδάσει απίστευτα στις πορτοκαλί πλαστικές καρέκλες του «Windcraft Music Festival», με τα θεϊκά πνευστά που διαχρονικά φιλοξενεί το φεστιβάλ, στο «A Kxoffee Project», που προσφέρει τον καλύτερο καφέ της πόλης, μπορείς να απολαύσεις την κίνηση στις vintage μπλε-εκρού καρέκλες, στον «Λεμονόκηπο» στο Μαρώνι (που δυστυχώς δεν υπάρχει πλέον) έχω γευτεί απίθανο ψάρι σε λευκή πλαστική καρέκλα και κάτω από την κληματαριά, στην πισίνα της Άλωνας έχω αράξει με τις ώρες απολαμβάνοντας το καταπράσινο απέναντι τοπίο, και τέλος, σε πορτοκαλί καρέκλα έχω μυηθεί στην κρητική κουζίνα στην «Πίσω Αυλή» στο Καϊμακλί.
Όχι, δεν έχω κόλλημα με την πλαστική καρέκλα, αλλά σε όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις οι συγκεκριμένες καρέκλες (βλ. κεντρική φωτογραφία) έχουν βοηθήσει, θεωρώ, στην ενίσχυση του αισθητικού αποτελέσματος. Σε αρκετές περιπτώσεις η Κύπρος είναι πλαστική καρέκλα! Ειδικά στην κυπριακή ύπαιθρο, ή σε στέκια στο κέντρο της πόλης που έχουν ταυτότητα και χαρακτήρα.
Εν κατακλείδι θα έλεγα πως όσο ανούσιο είναι το εν λόγω κείμενο, άλλο τόσο ανούσιο και ανώφελο είναι να μετράμε την ένταση της καταγωγής μας (πόσο Έλληνες ή πόσο Κύπριοι είμαστε) ανάλογα με τις καρέκλες ή τον καφέ που πίνουμε. Μακάρι πάντως αυτό να φτάσουμε στο σημείο όπου το μοναδικό και τελευταίο άλυτο θέμα μας ως κοινωνία θα είναι το υλικό της καρέκλας, το είδος του καφέ ή το τραγούδι που επιλέγουμε για να στείλουμε σε έναν μουσικό διαγωνισμό -που αν μη τι άλλο έχει χαβαλέ!
Σε άλλα (σχετικά και πρόσφατα) νέα πάντως, η λευκή πλαστική καρέκλα έχει αναδειχθεί από τους New York Times ως ένα από τα 25 πιο σημαντικά έπιπλα των τελευταίων 100 ετών, σύμφωνα με δημοσίευμα του περιοδικού T-magazine. Συγκεκριμένα, όταν το περιοδικό T ζήτησε από μια ομάδα ειδικών να επιλέξουν τα 25 πιο σημαντικά έπιπλα για τα τελευταία 100 χρόνια, στη λίστα συμπεριέλαβαν και τη λευκή καρέκλα, που είναι φτιαγμένη από πλαστικό μονομπλόκ (διάβασε σχετικά εδώ). Τι να πούμε εμείς όταν έχει μιλήσει η ανώτερη επιμελήτρια αρχιτεκτονικής και σχεδιασμού του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, αναφέροντας ότι «Το μονομπλόκ είναι σημαντικό»!
