Μιχάλης Μιχαηλίδης
Το Πάσχα είχα όρεξη, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όντας σε μια από τις αγαπημένες μου περιοχές στο νησί, αφού φέτος αποφασίσαμε να κάνουμε Πάσχα στο χωριό, βγάλαμε πρόγραμμα έτσι ώστε να δοκιμάσουμε πολλά και διάφορα. Από το βράδυ της Παρασκευής ως το βράδυ της Δευτέρας που πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, είχαμε την ευκαιρία να επισκεφτούμε έξι διαφορετικούς χώρους για φαγητό, καφέ και ποτό.
Και παρόλο που ξοδέψαμε ένα ουδόλως ευκαταφρόνητο ποσό, εντούτοις σε γενικές γραμμές πήραμε απογοήτευση. Σε κάποιες περιπτώσεις το φαγητό ήταν από αδιάφορο έως κακό, οι τιμές αδικαιολόγητες σε σχέση με την ποιότητα που ήρθε στο τραπέζι και η καθαριότητα/τάξη άγνωστες έννοιες για τους εκεί χώρους. Παρόλο που το τετραήμερο ξεκίνησε καλά, με ένα αρκετά δυνατό δείπνο στην Πόλη Χρυσοχούς, δημιουργώντας μας υψηλές προσδοκίες για το υπόλοιπο της διαμονής μας στην ευρύτερη περιοχή, εντούτοις θα έλεγα χαριτολογώντας πως η φάση… δεν πήγε και τόσο καλά.
Σε σχέση με το ωραίο δείπνο της Παρασκευής, είχαμε κλείσει τραπέζι στο Chix Chox, ένα κατά βάση τουριστικό εστιατόριο, από την άποψη ότι βρίσκεται στην άκρως τουριστική πλατεία της Πόλεως Χρυσοχούς. Όσοι το γνωρίζουν καλά όμως και κυρίως όσοι το επισκέπτονται off season (αφού παραμένει ανοικτό καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου), ξέρουν καλά πως ο Ανδρέας Αθανασίου, ιδιοκτήτης και ψυχή του εστιατορίου, είναι ικανός και πάντα έτοιμος και να προσφέρει μια special εμπειρία στους πελάτες του και να δώσει δυνατό δείγμα από αυτό που ονομάζεται κυπριακή φιλοξενία.
Για να μην πλατειάζω, θα πω μόνο πως εκείνο το βράδυ απολαύσαμε κρίταμα (ή κίρταμα) από τον Ακάμα, καππάρι ξιδάτο δικής του παραγωγής, ελιές Χαλκιδικής, μια τέλεια ντοματόσουπα, αλλά και ένα πολύ νόστιμο και σωστά ψημένο χταπόδι στη σχάρα. Το δείπνο μας συνόδευσε το φανταστικό Spourtiko από Βουνί Παναγιά, ενώ φεύγοντας με αυτή την ωραία ανάμνηση μάς δόθηκε και η υπόσχεση ότι στην επόμενη επίσκεψή μας θα απολαύσουμε μια σαλάτα με φρέσκα λαψάνα, φρέσκα κίρταμα, σταμναγκάθι, φρέσκια ρίγανη, ελαιόλαδο, λεμόνι και αλάτι της θάλασσας, η οποία μαζί με ένα λευκό κρασί και ένα φρέσκο ψάρι θα μπορούσαν να αποτελούν το ιδανικό γεύμα σε οποιονδήποτε θέλει να πάρει δυνατή γεύση από έναν νησιώτικο προορισμό όπως είναι η Κύπρος και δη η Πόλη Χρυσοχούς.
Και κάπου εδώ τελειώνει η δυνατή γαστρονομική εμπειρία μας. Οποιαδήποτε άλλη «γεύση» είχαμε από την περιοχή ήταν από αδιάφορη έως κακή, για διάφορους λόγους. Σε δυο περιπτώσεις, Μεγάλο Σάββατο και Κυριακή του Πάσχα, φτάνοντας στο εστιατόριο (ψαροταβέρνα και ταβέρνα αντίστοιχα) το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε ήταν τα σκουπίδια -τραπέζια που δεν καθαρίστηκαν ποτέ και αποτσίγαρα σκορπισμένα παντού στο έδαφος. Μάλιστα, στην ταβέρνα, σε ορεινό χωριό της Πάφου, αφού καθάρισαν το τραπέζι μας, αρκέστηκαν στο να γυρίσουν από την άλλη το υφασμάτινο τραπεζομάντηλο, με τους λεκέδες να είναι εμφανείς παντού. Γιατί δηλαδή κάποιος θεωρεί πως είναι ok να μας κάνει το τραπέζι σε ένα λεκιασμένο τραπεζομάντηλο, προσφέροντάς μας must production φαγητό, χρεώνοντάς μας τιμές που σε καμιά περίπτωση δεν έχουν αντίκρισμα σε αυτό που μας έδωσε;
Ή γιατί θα πρέπει να πληρώσω 22 ευρώ για έναν άγευστο σολομό (σε μια άλλη περίπτωση), συνοδευμένο με κατεψυγμένες τηγανιτές πατάτες και μια σαλάτα που είχε κοπεί από το πρωί, απλώς και μόνο επειδή το μαγαζί -με το κακό deck- βρίσκεται δίπλα στο κύμα;
Τις πλείστες φορές επιλέγουμε συνειδητά να πηγαίνουμε σε εστιατόρια που γνωρίζουμε καλά, θεωρώντας ότι η έξοδός μας για φαγητό ή ποτό πρέπει να είναι μια δυνατή εμπειρία και value for money -το αυτονόητο δηλαδή, τόσο για τον πελάτη όσο και για τον ιδιοκτήτη. Παρόλα αυτά, συχνά κλείνουμε τραπέζι στα τυφλά, κυρίως για να αποκτήσουμε άποψη για μέρη που δεν γνωρίζουμε και τόσο. Δεν θα τα βάψουμε και μαύρα, απλώς απογοητευόμαστε με νοοτροπίες εστιατόρων που χωρίς αμφιβολία υποτιμούν τους πελάτες τους, μη εκτιμώντας τα λεφτά που τους δίνουν.
Απλότητα χρειάζεται, στις γεύσεις, στη διακόσμηση, στη συμπεριφορά, αλλά και στην τιμολόγηση. Ο ντόπιος αλλά κυρίως ο τουρίστας, πολύ πιο εύκολα θα θυμάται ένα πιάτο με κίρταμα του Ακάμα παρά ένα γεμάτο τραπέζι με βιομηχανοποιημένα dips, πατάτες προκάτ, μουσακάδες, σούβλες, καπηρωμένα ψωμιά, λαδερά φαγητά και άλλους ανούσιους μεζέδες!
