Μιχάλης Μιχαηλίδης
Κάθε φορά που ανακαλύπτω ένα καλό εστιατόριο που δεν το γνωρίζουν οι πολλοί, έχω το ίδιο συναίσθημα που εικάζω πως είχε και ο Βάσκο ντα Γκάμα ως ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στην Ινδία μέσω θαλάσσης, πραγματοποιώντας τον περίπλου της Αφρικής. Ειδικά αν αυτό το μικρό καλό εστιατόριο βρίσκεται μακριά από τα αστικά κέντρα, σε κάποια κοινότητα της υπαίθρου ή και σε κάποιο απομακρυσμένο σημείο του χάρτη.
Ειδικά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, από τότε δηλαδή που είμαι μέρος της ομάδας του WiZ Guide, έχω αγαπήσει ακόμα περισσότερο το καλό φαγητό, έχω εκτιμήσει λίγο παραπάνω τη δουλειά που γίνεται στην κουζίνα και άρα θέλω να αναδεικνύω (όπως και η υπόλοιπη ομάδα) την αφοσίωση των ατόμων που προσπαθούν όσο κι εμείς να βάλουμε ένα λιθαράκι σε αυτό που ονομάζεται αναβάθμιση της γαστρονομίας του νησιού -όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό, όσο κουρασμένη κι αν είναι η συγκεκριμένη ατάκα.
Παίρνοντας ως δεδομένο ότι στην Κύπρο -σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες- δεν υπάρχουν πολλά εστιατόρια που να βρίσκονται σε πολύ ψηλό επίπεδο (αυτό είναι η δική μου, καθαρά υποκειμενική άποψη), οι χώροι, οι εστιάτορες και οι σεφ που δημιουργούν μικρά θαύματα βάσει των λιγοστών μέσων που έχουν, πρέπει να λαμβάνουν τη σημασία και την προβολή που τους αναλογεί. Ειδικά αυτοί που -φύσει και θέσει- δεν έχουν εύκολη πρόσβαση στα Μέσα.
Αυτό ακριβώς συζητούσαμε τις προάλλες με τους ιδιοκτήτες ενός μικρού destination restaurant στη Λευκωσία, που μέσα σε μόλις μια διετία κατάφερε να εδραιωθεί στις συνειδήσεις των καλοφαγάδων και των wine lovers ως ένας προορισμός όπου μπορείς να έχεις μια value for money εμπειρία. Ότι δηλαδή είναι πολύ σημαντικό να ανακαλύπτουμε και να πιστώνουμε τις τίμιες προσπάθειες και την ανάγκη για προσφορά ποιότητας, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Ήταν απερίγραπτος ο ενθουσιασμός μου την πρώτη φορά που δοκίμασα στον μικρό ρουστίκ χώρο του Wok and Oven, στην Αραδίππου, τα αυθεντικά ταϊλανδέζικα πιάτα που φτιάχνει ο Δημήτρης και τα αδέρφια του. Ή την πρώτη φορά που οδήγησα ως το Παλιομέτοχο και πήρα take away από το Sakuraya, εκεί όπου ο Γιώργος εδώ και μερικά χρόνια, σε ένα πολύ μικρό μαγαζί, κάνει θαύματα με τις ιαπωνικές γεύσεις. Ή όταν για πρώτη φορά βρέθηκα εντελώς από τύχη στο Farmyard, στον Κάθηκα (αφού εκείνο το βράδυ όλες οι ταβέρνες ήταν γεμάτες) και δοκίμασα την ασιατική του κουζίνα.
Ποιος περιμένει να φάει καλό sushi στο Παλιομέτοχο, εξαιρετικό Pad Kra Pao (το απόλυτο comfort πιάτο των Ταϊλανδών) ή Pad Thai στην Αραδίππου ή νοστιμότατα, πολύχρωμα dumplings στον γραφικό Κάθηκα!
Αν καταφέρουμε να αναδείξουμε την προσπάθεια, την αφοσίωση, τη συνέπεια και τη σκληρή δουλειά που χαρακτηρίζει χώρους όπως οι προαναφερθέντες, αλλά και την αγάπη τους για τα τοπικά προϊόντα και τα τοπικά κρασιά είναι σίγουρο πως η γαστρονομία του τόπου θα αναβαθμιστεί, από την άποψη ότι το παράδειγμά τους μπορεί αν μη τι άλλο να εμπνεύσει κι άλλους.
