Μιχάλης Μιχαηλίδης
Έχω μόλις τελειώσει το φαγητό, βγαίνω έξω για τις απαραίτητες ανάσες (καπνού) και πιάνω την κουβέντα με μία εκ των ιδιοκτητών της ταβέρνας που μας φιλοξενεί -ψαροταβέρνας, για να ακριβολογούμε. Πάνω σε τι θα στηρίζατε μια ενδεχόμενη διαφήμιση, ρωτώ, έχοντας την περιέργεια να δω τι θα μου απαντήσει.
Ακόμα κι αν βρίσκεσαι σε ένα κατ’ εξοχή ψαροχώρι όπως είναι το Ζύγι, που κάθε Κυριακή η κοσμοσυρροή παραπέμπει σε αυγουστιάτικο πανηγύρι, αν δεν είσαι πάνω στη θάλασσα κι αν δεν έχεις να επιδείξεις κάτι ιδιαίτερο σε σχέση με το ντεκόρ, θα πρέπει να βρεις ένα δυνατό selling point έτσι ώστε να καταφέρεις να κρατήσεις την πελατεία σου. Και αυτό ισχύει σε κάθε περίπτωση εστιατορίου -ή οποιασδήποτε άλλης επιχείρησης-, του οποίου η πελατεία βασίζεται σε μια mouth-to-mouth λογική.
«Δεν έχουμε θάλασσα, οπότε ‘πουλάμε’ φρέσκο ψάρι. Για το φρέσκο ψάρι είμαστε περήφανοι και γι’ αυτό έρχεται ο κόσμος σε εμάς ξανά και ξανά» μού απαντά με μπόλικη περηφάνια και αυτοπεποίθηση.
Έχοντας βρεθεί εκεί αρκετές φορές, μπορώ άνετα να επιβεβαιώσω τα λεγόμενά της. Το ψάρι της βάρκας ήταν για ακόμα μια φορά ολόφρεσκο, το καλαμάρι εξαιρετικό, το χταπόδι πολύ νόστιμο και ο ασπρόβλαχος πολύ σωστά ψημένος στη σχάρα.
Μοναδικό μείον τα βιομηχανοποιημένα dips που σε κάθε περίπτωση (σε κάθε ταβέρνα) υποβαθμίζουν τη συνολική εμπειρία. Το να προσφέρεις φρεσκοτηγανισμένη κυπριακή πατάτα και φρέσκο ψάρι της βάρκας και να το συνοδεύεις με άνοστο ταραμά και άνοστο ταχίνι είναι λες και υποτιμάς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου. Και αυτό που λέω δεν είναι μομφή για τη συγκεκριμένη ταβέρνα, αφού η τακτική αυτή αφορά την πλειοψηφία των χώρων εστίασης και ειδικά τις ταβέρνες.
Κρίμα δεν είναι να τρώμε καλά -ειδικά όταν μιλάμε για ταβέρνες και ψαροταβέρνες όπου ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος-, αλλά παρόλα αυτά να υπάρχει πάντα ένα «ναι μεν, αλλά…» λόγω της θεωρητικά ασήμαντης παραμέτρου που ονομάζεται συνοδευτικά ή ορεκτικά (βλέπε επίσης προκάτ πατάτα, ή πλαστική διακόσμηση) να αφαιρούμε πόντους από τη συνολική εμπειρία;
Καλή η θάλασσα, καλό το φρέσκο ψάρι της βάρκας, ωραίος ο μεζές με ένα τουίστ και τέλειο το αποδομημένο μιλφέιγ, αν όμως δεν καταφέρουμε να επενδύσουμε στην ουσία της απλότητα πολύ δύσκολα θα καταφέρουμε να κερδίσουμε τους τουρίστες, ξένους και ντόπιους -όχι ως ένα kitsch τουριστικό στέκι, αλλά ως ένας σοβαρό στέκι στο οποίο πρώτα ευχαριστιέται το μάτι και η ψυχή και μετά το στομάχι.
Πώς είναι οι πραγματικά γραφικές ταβερνούλες στα ελληνικά νησιά που μαζί με το τσίπουρό σου απολαμβάνει ένα θεϊκό χταπόδι, μια δροσιστική σαλάτα, μια από άλλο πλανήτη μελιτζανοσαλάτα… και η στιγμή αυτή -που ποτέ δεν θες να τελειώσει- χαράζεται ανεξίτηλα στη μνήμη σου!
