Μιχάλης Μιχαηλίδης
Του Μιχάλη Μιχαηλίδη
Ρουφώντας μια πρώτη γουλιά από το κοκτέιλ που μόλις είχε φτάσει στο τραπέζι μου, στον 12ο όροφο του εμβληματικού SiX, στο ολοκαίνουργιο Loft, χάζευα στη θέα του ήλιου καθώς χανόταν στον μακρινό ορίζοντα. Λίγα μόλις 24ωρα μετά που μεγάλωσε η μέρα (λόγω αλλαγής ώρας), λίγα μόνο λεπτά πριν ο δείκτης του ρολογιού δείξει 7μμ, έβλεπα τη Λευκωσία από πολύ ψηλά, σε ένα σημείο κοντά στην πράσινη γραμμή, και συνειδητοποιούσα πόσο μικρή είναι η Πρωτεύουσα… για να είναι μοιρασμένη. Από ψηλά, η κατεχόμενη Λευκωσία είναι ακόμα πιο κοντά μας. Από τόσο ψηλά, η οροσειρά του Πενταδαχτύλου βρίσκεται μια ανάσα μακριά. Οι διαχωριστικές γραμμές όμως παραμένουν. 50 χρόνια μετά δεν έχουμε κάνει τίποτα (ή έστω δεν έχουμε κάνει κάτι ουσιαστικό) για να βρούμε μια λύση. 50 χρόνια μετά οι αγκυλώσεις -προσωπικές, κοινωνικές, κομματικές, πολιτικές- δεν μας επιτρέπουν να απολαύσουμε με τον τρόπο που θέλουμε ένα road trip στην Καρπασία, μια θεατρική παράσταση στη Σαλαμίνα ή στους Σόλους, ένα μπάνιο στον Άγιο Φίλωνα ή στον Παχύαμμο, μια εκδρομή στη Μόρφου και έναν χαλαρό απογευματινό καφέ στο λιμάνι της Κερύνειας.
Ρουφώ μια δεύτερη γουλιά καθώς η λίστα του Spotify συνεχίζει να μας ταξιδεύει με ωραία ακούσματα και συνεχίζω να χαζεύω ένα από τα πιο ωραία ηλιοβασιλέματα που έχω απολαύσει στο νησί -από σημείο που δεν βρίσκεται στην ακτογραμμή. Κάνω όμως και μια συνειδητοποίηση… Ότι όλα τα πιο πάνω που περιέγραψα μόλις, τα έχω κάνει ήδη στην κατεχόμενη Κύπρο. Στο δικό μου μυαλό, το πρόβλημα είναι λυμένο εδώ και αρκετά χρόνια -ευτυχώς και στο μυαλό πολλών ατόμων που γνωρίζω. Από τότε που είχα την ευκαιρία να περάσω το οδόφραγμα, να συναναστραφώ ανθρώπους και να δω τόπους, κάθε στερεότυπο έχει σπάσει. Στεναχωριέμαι παρόλα αυτά που τόσα χρόνια μετά δεν μπορώ να κλείσω μια διανυκτέρευση στο βόρειο τμήμα χωρίς το ενοχικό σύνδρομο να εμφανίζεται σαν αγκάθι μέσα στο παπούτσι. Σε έναν τόσο μικρό τόπο, που μόνο αν τον δεις από ψηλά αντιλαμβάνεσαι πραγματικά το (πολύ μικρό) μέγεθός του, είναι λυπηρό που ακόμα οι λέξεις συρματόπλεγμα, διαχωριστική γραμμή, νεκρή ζώνη και κατοχικά στρατεύματα αποτελούν μέρος του καθημερινού λεξιλογίου μας.
Το ωραίο όμως όταν βρίσκεσαι τόσο ψηλά είναι πως, η οπτική από το συγκεκριμένο ύψος, το bird’s-eye view που λέμε, σου επιτρέπει να δεις ένα ενιαίο πράγμα, χωρίς οδοφράγματα, χωρίς διαχωριστικές γραμμές, χωρίς συρματοπλέγματα. Σου επιτρέπει έστω να φανταστείς ότι η λύση δεν είναι ένα τόσο ουτοπικό σενάριο, όσο ίσως μας έχει εμπεδωθεί όλες αυτές τις δεκαετίες.
Ήπια μια τελευταία γουλιά από το γλυκόξινο κοκτέιλ, μπήκα στο ασανσέρ, πάτησα το «0» (μπορεί να ήταν και «B», δεν θυμάμαι) και «προσγειώθηκα» στην πραγματικότητα -της μοιρασμένης Λευκωσίας.
Γράφω σήμερα το πρώτο μου κείμενο στο must, μόλις λίγες μέρες μετά που καταλήξαμε με έναν φίλο στο συμπέρασμα ότι δεν έχει νόημα να γράφουμε την άποψή μας δημόσια αφού πραγματικά θεωρούμε πως δεν αφορά κανέναν. Οξύμωρο σχήμα, όσο αντιφατικό άλλωστε είναι να νομίζουμε ότι είναι φυσιολογικό -τον τελευταίο μισό αιώνα στην Κύπρο- αυτό που ονομάζουμε κανονικότητα.
