Μιχάλης Μιχαηλίδης
Ένας άνθρωπος που εδώ και πολλά χρόνια είναι καθηλωμένος στο κρεβάτι αποτελεί τεράστια πηγή έμπνευσης και μας δείχνει πώς είναι να έχεις όνειρα και να βάζεις στόχους, ανεξαρτήτως συνθήκης.
Τον Στέλιο Πισή τον παρακολουθώ εδώ και αρκετά χρόνια. Και τον θαυμάζω. Γεννήθηκε το 1976 και από τα 14 του χρόνια δημιουργεί, γράφοντας μελωδίες και στίχους. Έχει να επιδείξει σπουδαίο έργο (διάβασε σχετικά εδώ), ενώ ένα από τα highlights στο βιογραφικό του αποτελεί σίγουρα η μεγάλη συναυλία-αφιέρωμα του 2011 με τίτλο «Στέλιος Πισής, 20 Χρόνια Δημιουργίας», στην οποία συμμετείχαν μεταξύ άλλων ο Αντώνης Βαρδής, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Αντώνης Ρέμος, αλλά και η Συμφωνική Ορχήστρα Κύπρου.
Ο Στέλιος από πολύ μικρή ηλικία διαγνώστηκε με μυϊκή δυστροφία. Στην αρχή, στα δέκα του, άρχισε να χρησιμοποιεί αμαξίδιο, ενώ σήμερα, στα 47 του, είναι εντελώς καθηλωμένος στο κρεβάτι. Πλέον μπορεί μόνο να ανοιγοκλείσει τα μάτια του, και με φανερή δυσκολία να αρθρώσει λόγο. Παρ’ όλα αυτά κρέμεσαι από τα χείλη του. Και αυτό γιατί ο Στέλιος συνεχίζει να βάζει στόχους και να κάνει όνειρα. Και επίσης συνεχίζει να μας δείχνει πόσο σπουδαίο ον είναι ο άνθρωπος, υπενθυμίζοντάς μας ότι η ψυχή είναι αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα υπόλοιπα έμβια πλάσματα. Ως έλλογα όντα που είμαστε, το πιο σημαντικό πλεονέκτημά μας θεωρώ πως είναι η ικανότητά μας (ή έστω η δυνατότητά μας) να παράγουμε πολιτισμό. Να δίνουμε δύναμη και έμπνευση. Να επηρεάζουμε θετικά τους άλλους -έστω έναν άνθρωπο. Να προσπαθούμε να αφήσουμε το στίγμα και το θετικό αποτύπωμά μας.
Αν δεν γνωρίζεις τον Στέλιο Πισή ή αν θέλεις να μάθεις περισσότερα, ένας γρήγορος τρόπος να το κάνεις είναι να δεις το ωραίο, πολύ πρόσφατο αφιέρωμα-πορτρέτο που του έκανε η εκπομπή του ΡΙΚ «Μουσικές Ιστορίες» (δες εδώ την εκπομπή).
Μέσα σε ένα βίντεο διάρκειας μικρότερης των 100 λεπτών θα προλάβεις να θαυμάσεις το ανθρώπινο είδος και να κατανοήσεις τις δυνατότητές μας ως όντα.
Προσωπικά, θαυμάζω τον Στέλιο. Τον κάθε Στέλιο. Ποτέ δεν νιώθω λύπη, ποτέ δεν νιώθω οίκτο. Μπορώ να σκεφτώ άλλα 1000 παραδείγματα ανθρώπων για τους οποίους, για όλους τους λάθος λόγους, και λύπη νιώθω και οίκτο. Όχι όμως για άτομα που ανασύρουν από μέσα τους όλη τη δύναμη που έχουμε ως είδος και τη μετατρέπουν σε αισιοδοξία και σε δημιουργία. Αυτούς τους super ήρωες που μπορούν να λένε «Τα καλύτερα έπονται, αφού συζητήσαμε για το ενδεχόμενο μιας μελλοντικής συνεργασίας!», όπως κατά λέξη ήταν τα λόγια του ακριβώς αμέσως μετά τη συνάντηση στο δωμάτιό του με τον θρύλο Chris de Burgh -λίγο πριν τη συναυλία του Βρετανο-Ιρλανδού στη Λεμεσό. Σε εκείνη τη συνάντηση μάλιστα ο Στέλιος Πισής έπαιξε το «Borderline» με τα μάτια, μέσω του EyeHarp και ο Chris de Burgh το τραγούδησε αποκλειστικά για κείνον!
Σε μια εποχή που κατά τ’ άλλα η επιδραστικότητα μετριέται κυρίως με followers στο Instagram, άτομα όπως ο Στέλιος αποτελούν (ή έστω θα έπρεπε να αποτελούν) την πιο ουσιαστική επιρροή για την κοινωνία.
Εγώ τους λέω super ήρωες, πολύ απλά γιατί κάνουν πράγματα που οι περισσότεροι δεν μπορούμε να κάνουμε. Ή που δεν είχαμε ακόμα την ευκαιρία να ανακαλύψουμε ότι μπορούμε να τα κάνουμε.
Ξέρω πολλούς super ήρωες, που καθημερινά σφίγγουν τα δόντια και κάνουν το αδύνατο. Και κάθε φορά που τους βλέπω συνειδητοποιώ ότι όλοι ανεξαιρέτως, όλως παραδόξως, εκπέμπουν μια υπέρμετρη αισιοδοξία και συνεπώς επηρεάζουν θετικά τη ζωή μου!
Η κυρία Αγλαΐα, η μάνα του Στέλιου, λέει μεταξύ άλλων στο αφιέρωμα της εκπομπής: «Ομολογώ ότι ήμουν πολύ διστακτική στο να μιλήσω, γιατί ξέρω ότι με αυτά που θα πω θα με μαλώσει ο Στέλιος. Όμως εγώ θα τα πω γιατί αυτά νιώθω, αυτά ζω καθημερινά, χρόνια τώρα. Ο Στέλιος είναι ευλογία για την οικογένεια, γεμίζει το σπίτι μελωδίες και πολλή χαρά. Στέλιο δεν θα θυμώσεις να πω ότι είσαι ο δάσκαλός μας, είσαι ο ήρωάς μας, είσαι η πυξίδα που δεν μας αφήνει να χάσουμε τον δρόμο προς το φως, είσαι εσύ που ανεβάζεις τον πήχη πάνω από τα όρια του φθαρτού κόσμου».
