Μιχάλης Μιχαηλίδης
Η αγαπημένη μου κατηγορία εστιατορίων είναι τα τίμια εστιατόρια. Εκεί όπου τρως φαγητό όπως ακριβώς θα το έφτιαχνες και στο σπίτι.
Με τα πιο φρέσκα υλικά, της ώρας, με το καλύτερης ποιότητας κρέας ή ψάρι, με φρεσκοκομμένα λαχανικά και χόρτα, με φρεσκοκομμένες και φρεσκοτηγανισμένες πατάτες, και με όσο τη δυνατό λιγότερες (ή και καθόλου αν είναι δυνατό) κατεψυγμένες πρώτες ύλες.
Συνομιλώντας πρόσφατα με έναν ιδιοκτήτη εστιατορίου (ταβέρνας κατ’ ακρίβεια) μού ανέφερε πως όλα τα πιάτα που βγαίνουν στη σάλα είναι φτιαγμένα της ώρας. Μέχρι και τα nuggets που προσφέρονται ως επιλογή για τα παιδιά τα φτιάχνει ο ίδιος. Η ταβέρνα του δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στις δημοφιλείς επιλογές της επαρχίας που βρίσκεται, προσωπικά όμως θα τη συμπεριλάβω στη λίστα με τα favorites και θα την προτείνω σε κόσμο, αφού η δουλειά που γίνεται εκεί είναι κυρίως τίμια.
Την ίδια φιλοσοφία μοιράζονται και άλλα δύο μικρά εστιατόρια που επισκέφτηκα το τελευταίο διάστημα, ένα μικρό ασιατικό σε ένα χωριό της επαρχίας Λάρνακας και ένα εστιατόριο σε μια μικρή φάρμα στη Λευκωσία. Αληθινό φαγητό, με φρέσκες πρώτες ύλες και σε τιμές κανονικές. Για μένα (και για τον περισσότερο κόσμο εικάζω) η εμπειρία ενός γεύματος ή δείπνου τελειώνει την ώρα της πληρωμής του λογαριασμού, εννοώντας πως πάντα η σχέση ποιότητας-τιμής πρέπει να είναι λογική. Να ανταποκρίνεται στη συνολική εμπειρία που αποκόμισες -γευστική και όχι μόνο.
Μια καινούργια συνήθεια που έχω υιοθετήσει τον τελευταίο καιρό αφορά στις «αδιάκριτες» ερωτήσεις που απευθύνω στους σερβιτόρους, στους εστιάτορες ή/και στους σεφ. Διακριτικά -όσο γίνεται- θέλω να μαθαίνω για την προέλευση των βασικών προϊόντων, θέλω να μαθαίνω αν τα dips είναι σπιτικά ή βιομηχανοποιημένα, αν οι πατάτες είναι φρέσκες. Συχνά εκπλήσσομαι ευχάριστα μαθαίνοντας πως ένα προϊόν που μόλις απόλαυσα έχει προέλευση από έναν μικροπαραγωγό που ζει και δουλεύει στην κυπριακή ύπαιθρο, ενώ πέραν από το στοιχείο της έκπληξης αυτομάτως πάντα εκτιμώ λίγο περισσότερο τα εκάστοτε προϊόντα και γενικά την εμπειρία.
Μια έξοδος σε εστιατόριο ή ταβέρνα είναι (ή θα έπρεπε να είναι) μια εμπειρία και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται από όλους. Από εμάς, ως καταναλωτές, αλλά κυρίως από αυτούς που μας την προσφέρουν. Είτε €60 πληρώνεις σε μια ταβέρνα είτε €260 σε ένα fine dining εστιατόριο ξενοδοχείου, αυτό που θα φας πρέπει να έχει value και να ανταποκρίνεται όσο το δυνατό περισσότερο στις προσδοκίες σου. Αυτή εξάλλου είναι στην ουσία η παράμετρος που ξεχωρίζει τα καλά εστιατόρια από τα όχι και τόσο καλά εστιατόρια. Τα τίμια εστιατόρια από όλα τα υπόλοιπα.
