Δημήτρης Λοττίδης
Η πανδημία δεν έφερε τα πάνω – κάτω μόνο στη ζωή μας, αλλά επηρέασε και όλη την ανθρωπότητα. Νιώθω πως έχει τρελάνει στην κυριολεξία και το σύστημα εξουσίας της χώρας. Καθημερινά συζητάμε για την καινούρια σειρά του Netflix, τα τσάγια της Φιλίππας Καρσερά και το τραπέζι του Γιώργου Παμπορίδη στην Μπέμπα. Ένας αχταρμάς, διανθισμένος από το κυνήγι της αγκινάρας του Νικόλα στην Αθηαίνου, με τα ρόδια του Αβέρωφ στην Αργάκα.
Σ’ όλο αυτό το τουρλουμπούκι μεταξύ Emily in Paris και της Έμιλης Γιολίτη δεν προλαβαίνουμε τα updates, αλλά και δεν μας ξαφνιάζει τίποτα πλέον. Ή σχεδόν τίποτα. Ούτε πως ο Γιώργος είπε στον Πρόεδρο, περίπου, πως έχει Αλτσχάιμερ και άρχισε να ξεχνά, ούτε πως η Ειρήνη είναι έτοιμη για υποψήφια Πρόεδρος.
Τραβήξτε ένα βήμα πίσω και προσπαθήστε να δείτε από απόσταση τον παραλογισμό που βιώνουμε: Οι μάσκες έγιναν μόνιμο αξεσουάρ στην καθημερινότητά μας, τα φαρμακεία έγιναν διαγνωστικά κέντρα και ξυπνούμε κάθε πρωί βάζοντας τον σταυρό μας μην αρρωστήσουμε. Μέσα σ’ αυτό το χάος και μετά από δέκα χρόνια βασιλείας Αναστασιάδη, ενώ ΑΚΕΛ και Πριγκιπάτο θα έπρεπε να ήταν σαν από καιρό έτοιμοι να κυβερνήσουν μέσα από το άτυπο ιστορικό παιχνίδι εναλλαγής εξουσίας, οι απόγονοι του Εζεκία Παπαϊωάννου σαν αρτεμάκηδες, μπροστά στον φόβο να διαχειριστούν κρίσεις όπως αυτές που συνάντησε ο κυρ Νίκος, λεν «εγώ εν τζιαι» και ψάχνουν δεξιό (άκουσον-άκουσον) υποψήφιο να υποστηρίξουν, αλλά όχι να κυβερνήσουν (λέμε τώρα). Σ’ όλο αυτό το σκηνικό ένας good-looking πολύτεκνος νέος από τη Γεροσκήπου αναδεικνύεται ως ήρωας, επειδή απλώς υπάρχει. Ενώ, απέναντι, ο πραγματικά λαϊκός τύπος του χωραφιού και της μάντρας, ο Αβέρωφ δεν είναι αγαπητός, επειδή τα κάνει όλα. Θα τρελαθούμε; Η απάντηση είναι πως ναι θα τρελαθούμε! Και μέσα σε όλο τον παραλογισμό, εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει να αποδείξουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες και πως δεν είμαστε με τον έναν ή τον άλλο, επειδή ήπιαμε καφέ με την ανιψιά του τάδε. Τρέλα!
Γιατί, όμως, συμβαίνει όλο αυτό το μπουρδέλο; Η απάντηση είναι απλή: Φταίει ο Αναστασιάδης. Πρώτα απ’ όλα επειδή αν ετοιμαζόταν να παραδώσει καμένη γη, όπως ο μακαρίτης ο Χριστόφιας, κανείς δεν θα ενδιαφερόταν για την Προεδρία. Εκτός από τον αειθαλή, παντός καιρού, Μαλά βέβαια. Αν γυρίσει κάποιος πίσω και δει πώς ήταν η Κύπρος το 2010, θα δει μιαν άλλη χώρα. Σε όλα τα επίπεδα. Μια ύπαιθρο μαραζωμένη, πόλεις που είχαν να δουν έργα από τα early 00s, χωρίς την παιδεία και τα πανεπιστήμια βασικό πυλώνα ανάπτυξης, με τουρισμό all inclusive στα δύο εκατομμύρια αφίξεις, με γερασμένες υποδομές, ανύπαρκτη ψηφιοποίηση, ντροπιαστικές ταχύτητες internet, για κλάματα συνδεσιμότητα στα αεροδρόμια και Ρώσους «επενδυτές», που βασικά τους ξεπλέναμε τα χρήματα. Η χώρα, με βάση κυρίως τις προσπάθειες του λαού της, αλλά και των ταγών (όσο και να μουρμουράμε), δεν έχει σχεδόν καμία σχέση με την Κύπρο του 2010, είναι άλλη χώρα. Και όταν η νύφη είναι όμορφη με προίκα και έτοιμη για αξέχαστα βράδια, είναι πολλοί οι γαμπροί που θέλουν να σταθούν δίπλα της.
Μόνο που η νύφη αυτή τη φορά θέλει ένα γαμπρό που όχι μόνο να την προσέχει και να της φτιάξει προίκα, όπως την πρόσεξε ο κυρ Νίκος, αλλά και να έχει ως πρώτη του προτεραιότητα την εικόνα της, την αξιοπιστία και την εντιμότητά της προς τα έξω. Γιατί όλες οι χώρες του κόσμου έχουν τα βρώμικά τους, αλλά οι σοβαρές ξέρουν πώς να τα κρύβουν και να έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία του ευπρεπισμού. Σε αυτό ο κυρ Νίκος, αδίκως ή όχι δεν έχει σημασία, έπαιξε κι έχασε.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
