Δημήτρης Λοττίδης
Ένα από τα λίγα πράγματα για τα οποία είμαι περήφανος πως κατάφερα μαζί με τους συνεργάτες μου να υλοποιήσω είναι η δημιουργία ενός μεγάλου συνεδρίου ψηφιακής εποχής που πραγματικά να συνεισφέρει γνώση και προβληματισμό στην κυπριακή κοινωνία, ή τουλάχιστον σε αυτούς που θέλουν να έχουν αυτή τη γνώση και να μετέχουν στην πραγματική συζήτηση για το μέλλον της ανθρωπότητας αλλά και της χώρας μας. Γιατί, αν κάτι επιβεβαίωσε αυτό το perfect storm που ζούμε, είναι πως το μέλλον μας ως ατόμων, οικογενειών και χώρας είναι καλωδιωμένο με το μέλλον της υπόλοιπης Γης. Στο φετινό Digital Agenda Cyprus Summit, το οποίο διεξήχθη διαδικτυακά, όλοι οι σημαντικοί ομιλητές από το εξωτερικό συμφώνησαν σε κάτι το οποίο είναι αντίθετο με την τάση που εγώ θα έβλεπα: Μετά την πανδημία ο κόσμος θα χρειάζεται περισσότερη διαδραστικότητα, θα χρειάζεται περισσότερο το άγγιγμα, τη σωματική εμπειρία, την όσφρηση, τη γεύση, το συναίσθημα. Ενώ εμείς πιστεύαμε πως η αποστασιοποίηση που έφερε η πανδημία ήρθε για να μείνει μαζί με τις τεχνολογικές αλλαγές που έφερε στην καθημερινότητά μας, οι ειδικοί πιστεύουν το ακριβώς αντίθετο. Και έχει βέβαια λογική αυτό. Όπως επίσης και πως μετά από αυτά που περνάμε συνειδητοποιούμε ότι στις δυτικές ανεπτυγμένες κοινωνίες ήδη έχουμε πολλά αγαθά και δεν χρειαζόμαστε περισσότερα.
Περισσότερα αυτοκίνητα, σπίτια, ρούχα, περισσότερους φίλους, περισσότερο φαγητό. Μπαίνουμε στην εποχή του λιγότερου, και ίσως είναι αυτό που χρειαζόταν ο πλανήτης για να ανακάμψει από την πίεση που δέχεται. Εμάς ως οικογένεια αυτό που συμβαίνει μάς έφερε πιο κοντά στην Κύπρο. Περίπατοι στα αρχαιολογικά πάρκα, οικογενειακές εξορμήσεις για γυμναστική, ομαδική εργασία στον κήπο έχουν γίνει καθημερινότητα ενώ οι γιοι μου αναζητούν συζητήσεις για τον Τραμπ, την προέλευση των κρουσμάτων, το ιστορικό του Ερντογάν και τις έρευνες για τα εμβόλια. Μια γενιά που πριν ένα χρόνο το μοναδικό πράγμα που την ενδιέφερε ήταν το Minecraft, το Fortnite και το FIFA, μαζί με ΤikΤok και Instagram.
Η τοξικότητα, όμως, που υπάρχει μεταξύ του κόσμου ως απόρροια αυτού που ζούμε, είναι ό,τι χειρότερο. Θεωρίες συνωμοσίας, bullying στα social media, όλοι εναντίον όλων, fake news, μετατροπή όλων των θετικών σε αρνητικά και μια ανθρωποφαγία που μοιάζει βγαλμένη από την εποχή του Μεσαίωνα. Να σας δώσω ένα παράδειγμα που έζησα στο τέλος Οκτωβρίου. Στις 23 Οκτωβρίου είναι τα γενέθλια του Μάνου Χατζιδάκι. Αυτού του κορυφαίου καλλιτέχνη, αυτής της σπουδαίας προσωπικότητας, τα λεγόμενα του οποίου είναι επίκαιρα σήμερα όσο ποτέ. Έκανα ένα tweet. Likes: Τέσσερα. Την ίδια μέρα έγραψα ένα άλλο tweet λέγοντας πως, παρά τη σωστή δουλειά που το Al Jazeera έκανε δημοσιογραφικά με την αποκάλυψη του σκανδάλου των πολιτογραφήσεων, είναι «ύποπτη» η πρακτική να διαφημίζει τόσο το σκάνδαλο επί πληρωμή στα social media, πρακτική που δεν είναι συνήθης για τέτοιο δίκτυο. Αντί όμως να γράψω «suspicious», το τηλέφωνο άλλαξε τη λέξη σε «conspicious». Βγήκε, λοιπόν, ένας τύπος που δεν τον γνωρίζω και έκανε ανάλυση πως χρησιμοποίησα λάθος επίθετο, με το σχόλιο «εκάματέ τα σιόνιν». Likes: Είκοσι εννέα.
Στη σύγκριση αποδοχής της ατάκας του Χατζιδάκι «Δύο είναι οι εχθροί της πολιτικής και του πολιτισμού: ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός» με το «εκάματέ τα σιόνιν», νίκησε κατά κράτος και άρεσε το αρχοντοχωριάτικο, απρόσωπο και από καθέδρας bullying. Αυτή είναι η Κύπρος σήμερα όπως καθρεφτίζεται στα social media της, τα «σοβαρά» μάλιστα όπως είναι το Twitter. Το λέω, όχι βέβαια πως με πείραξε το σχόλιο του τύπου που κρυμμένος πίσω από ένα ψευδώνυμο βγάζει τα απωθημένα του, αλλά γιατί περίμενα να τιμήσουν και να ακούσουν περισσότερο τον μεγάλο Μάνο. Πού βρήκαμε, όμως, την ποιότητα ως λαός για να τιμούμε και να ακολουθούμε τον Μάνο, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Διαμαντή και τον Μόντη; Αυτή είναι και η διαφορά μας με τους Έλληνες αδερφούς. Αυτοί δεν θα πουλούσαν ποτέ ευρωπαϊκά διαβατήρια παίζοντας το όνομα της Ελλάδας κορώνα-γράμματα, ενώ εμείς πουλάμε το όνομα της Κύπρου στον πρώτο περαστικό.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
