Δημήτρης Λοττίδης
Στην έξοδο από την πανδημία και τις συνήθειες ενός χρόνου και βάλε, είναι καιρός να βάλουμε κάποια πράγματα επί τάπητος. Γνωρίζω πως για εσάς όπως και για μένα η παύση της καθημερινότητας στα lockdowns έφερε στο προσκήνιο ένα στοιχείο που είχαμε ξεχάσει πως υπάρχει: Τον χρόνο. Ο εγκλεισμός μάς έδωσε χρόνο να σκεφτούμε, να αξιολογήσουμε πράγματα για τη ζωή μας που δεν θα κάναμε αλλιώς, να επανακαθορίσουμε σχέσεις είτε εντός οικογένειας είτε εκτός, να αξιολογήσουμε τη σημασία της υγείας, να δούμε την κατεύθυνση της επαγγελματικής μας ζωής. Ακούω ανθρώπους γύρω μου που θέλουν να αλλάξουν ή αλλάζουν ρότα ζωής, χωρίζουν, παντρεύονται, θέλουν να κάνουν παιδιά ενώ πριν δεν το σκέφτονταν, υιοθετούν κατοικίδια ενώ πριν δεν ήθελαν να ακούσουν γι’ αυτά, στρέφονται προς τη φύση και τη βιωσιμότητα του οικολογικού τους αποτυπώματος ενώ πριν δεν πήγαιναν ούτε περίπατο στη γειτονιά. Η πανδημία επανακαθορίζει τα θέλω μας, μέσα σε ένα διαφορετικό χρονικό πλαίσιο όπου το κάθε λεπτό έχει τη σημασία του και η στιγμή δεν θες να περνά και να χάνεται.
Από την άλλη, πολλοί συμπολίτες μας, πιστεύω όχι αναγνώστες του περιοδικού, αναλώθηκαν τον τελευταίο χρόνο στην οθόνη του κινητού τους, βυθίστηκαν σε ένα παράλληλο κόσμο μουρμούρας, τοξικότητας, θυμού στο Facebook και το Twitter. Τους έφταιγε ο καημένος ο Ιωάννου που προσπαθούσε για το ακατόρθωτο, τους έφταιγαν οι επιδημιολόγοι και έριχναν κατάρες στον Αντίχριστο του Facebook, τους έφταιγαν όλοι για τη μιζέρια τους εκτός από τον εαυτό τους. Είχαν και την ψευδαίσθηση πως έκαναν και «επανάσταση» με τα tweets και τα posts.
Παρακολούθησα ανθρώπους που γνωρίζω πως πριν λίγους μήνες παρακαλούσαν για ρουσφέτι να κατηγορούν άλλους για «διαπλοκή», διάβασα από λαμόγια που κλέβουν συνειδητά και για χρόνια τον φόρο εισοδήματος, να γράφουν περισπούδαστα άρθρα για «διαφθορά», είδα ανθρώπους που δεν δούλεψαν ποτέ, από «άποψη», να κατεβαίνουν στους δρόμους «ως δαμαί». Ως δαμαί, πού δηλαδή; «Ως δαμαί» μπορεί να πει κάποιος πολίτης που θέλει αλλά δεν βρίσκει δουλειά, που έχει πρόβλημα υγείας και δεν τον στηρίζει το κράτος, που πληρώνει φόρους και βλέπει τους άλλους να μην πληρώνουν, που ζει οικολογικά και βλέπει να καταστρέφουμε το περιβάλλον. «Ως δαμαί» δεν δικαιούται να πει ο αντιρρησίας συνείδησης που δεν πήγε στρατό γιατί δήλωσε «ψυχολογικά προβλήματα». «Ως δαμαί» δεν μπορεί να λέει κάποιος που έχει πολλά αλλά θέλει περισσότερα. «Ως δαμαί» μπορούμε να πούμε όλοι εμείς που φωνάζουμε για πέντε χρόνια να κλείσουν το πρόγραμμα των διαβατηρίων αλλά δεν ενδιέφερε κανέναν τότε. Σίγουρα «ως δαμαί» δεν μπορούν να φωνάζουν οι δημόσιοι υπάλληλοι πανεπιστημιακοί των οκτώ χιλιάδων ευρώ τον μήνα που αντί να διδάσκουν, διανέμουν όλη μέρα τοξικότητα στο Twitter. Αυτοί ό,τι έχουν να πουν να το πουν εκεί που τους πληρώνουμε όλοι μας: Στην έδρα τους.
Το τέλος της πανδημίας και της εκλογολαγνίας το 2021 φέρνει και μια σκληρή πραγματικότητα. Τα likes δεν είναι ψήφοι, τα retweets δεν είναι πωλήσεις πραγματικών αγαθών. Ο μέσος Κύπριος νοικοκύρης υπενθύμισε σε όλους πως η προτεραιότητά του παραμένει η ασφάλεια της οικογένειάς του, η ευημερία της και να λειτουργεί το κράτος στο οποίο στηρίζεται. Οι λίγοι επαναστάτες του γλυκού νερού είναι το απόσταγμα μιας κοινωνίας που έχει γαλουχήσει για δεκαετίες τα μέλη της στο «εγώ» απέναντι στο «εμείς», όπου το ατομικό συμφέρον, η ατομική εικόνα και η ατομική ελευθερία θεωρούνται υπεράνω του συλλογικού καλού, της ομαδικότητας και της συλλογικής ευθύνης: «Να βάλουν οι άλλοι εμβόλιο, εγώ δεν θα βάλω, να βάλουν οι άλλοι μάσκα, εγώ δεν θα βάλω, όλοι οι άλλοι είναι κλέφτες, εγώ είμαι ο έντιμος». Δυστυχώς γι’ αυτούς, η νίκη του «εγώ έντζιε» αναβλήθηκε στο παρά πέντε.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
