Δημήτρης Λοττίδης
Είναι το 2020 η χρονιά του Αντίχριστου; Δικαιώνονται οι προφητείες; Οι μύθοι γίνονται πραγματικότητα; Η αλήθεια είναι πως η φετινή χρονιά θα μπορούσε να ήταν μια παρατραβηγμένη χολιγουντιανή ταινία, το σενάριο της οποίας το έγραψε ένας φαντασιόπληκτος. Αν μπορούσαμε να ταξιδεύαμε στο παρελθόν, στο 2018, συναντούσαμε τον ανυποψίαστο «πολίτη του κόσμου» και του εξιστορούσαμε τι θα δουν τα μάτια του και τι θα ακούσουν τα αφτιά του το 2020, σίγουρα θα μας έστελνε με κλήση του στο τρελοκομείο ως φρενοβλαβείς, αλλόθρησκους προφήτες.
Συνοψίζω: Φέτος κάηκαν δεκαοχτώ εκατομμύρια εκτάρια γης στην Αυστραλία, όση δηλαδή είναι η έκταση της Γαλλίας! Σε αυτές τις φωτιές πέθαναν ένα δισεκατομμύριο ζώα. Η υφήλιος βρέθηκε στα όρια ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου μετά τη δολοφονία ενός Ιρανού στρατηγού από τις ΗΠΑ. Την ίδια ώρα στη Λιβύη σκοτώνονται όλοι με όλους ενώ νέος πόλεμος ξεκινά στον Καύκασο. Στη θέση του πλανητάρχη είναι ένας περίεργος τύπος που διοικεί τον κόσμο με βάση την προσωπική του ατζέντα και το πώς θα ξυπνήσει το πρωί, έχοντας γίνει κολλητός με δικτάτορες όπως ο Ερντογάν και ο Κιμ Γιονγκ Ουν, αλλά και αμφιλεγόμενα πρόσωπα όπως ο Πούτιν.
Μέσα σε όλα αυτά, ένας ιός σκόρπισε τον τρόμο σε όλο τον πλανήτη, μετατρέποντάς τον σε ένα μικρό χωριό όπου ό,τι συμβαίνει στη Βραζιλία έχει επίδραση στην Κίνα. Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, οι επίσημοι θάνατοι λόγω του ιού ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο και τα κρούσματα ανήλθαν στα τριάντα τρία εκατομμύρια. Η χώρα μας βρίσκεται στην «ευτυχή» 158η θέση στα παγκόσμια κρούσματα ενώ φιγουράρει στην πρώτη δεκάδα των χωρών με τα περισσότερα τεστ ανά κατοίκους. Το καλοκαίρι το περάσαμε παρέα με πολεμικά πλοία, υποβρύχια και drones, λίγο έλειψε να έχουμε σύρραξη με την Τουρκία, ενώ ζήσαμε τη θερμοκρασία στη χώρα να κτυπά τους σαράντα έξι βαθμούς Κελσίου, με τα σαραντάρια να γίνονται καθημερινότητα στο τέλος του Σεπτέμβρη.
Δεν ξέρω τι μας επιφυλάσσει η συνέχεια για φέτος ή και του χρόνου, αυτό που συνειδητοποίησα είναι πως μόνοι μας ορίζουμε την τύχη μας σ’ αυτή τη σπιθαμή γης. Και όταν συνασπιζόμαστε γύρω από το κοινό καλό, όπως στην περίπτωση του κορωνοϊού, μπορούμε να γίνουμε παγκόσμιο θετικό παράδειγμα. Όπως πορευτήκαμε στον ιό, ας γίνει παράδειγμα για να πορευτούμε απέναντι στην Τουρκία, ας γίνει οδηγός μας να αντιμετωπίσουμε την κλιματική αλλαγή ως φαινόμενο που μας απειλεί καθημερινά στα σπίτια μας.
Έχω όμως ένα παράπονο, που είμαι σίγουρος πως έχετε και εσείς. Δεν αγαπάμε αυτόν τον τόπο όσο μας αγαπά αυτός. Γιατί, αν τον αγαπούσαμε λίγο περισσότερο από τον εαυτούλη μας, δεν θα φέρναμε τα λαμόγια του κόσμου να τους πουλήσουμε διαβατήρια. Δεν αναφέρομαι γενικά στο θέμα των διαβατηρίων, ούτε είμαι εναντίον του κτισίματος πύργων, μάλιστα είμαι υπέρ της κάθετης και όχι της οριζόντιας ανάπτυξης των πόλεων (ας σταματήσουμε να μετατρέπουμε τα αγροτικά τεμάχια σε οικιστικά). Με εξοργίζει, όμως, η απληστία των λίγων που δεν σταματούν μπροστά σε τίποτα. Αυτούς που δεν αναγνωρίζουν πως η προσωπική ευθύνη του καθενός μας ξεχωριστά ξεπερνά το κέρδος της μίζας, το εφήμερο προσωπικό όφελος που λειτουργεί εναντίον της μακροημέρευσης των πολλών. Το όνομα της χώρας μας πρέπει επιτέλους να αρχίσει να μπαίνει υπεράνω της προσωπικής μας αρπαχτής. Αυτό είναι το παράπονό μου.
Δημήτρης Λοττίδης
demetris@sppmedia.com
Twitter: @dlottides
