Μιχάλης Μιχαηλίδης
Ό,τι κι αν πω για την ορεινή Κύπρο και τους ανθρώπους της είναι λίγο. Σχεδόν ποτέ δεν με έχουν απογοητεύσει!
Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα βρέθηκα στην Ίνεια. Είχα βγει στη γύρα για να πάρω έναν καφέ και 2-3 ακόμα πράγματα που χρειαστήκαμε έκτακτα για τις διακοπές μας. Πήρα καφέ από «Το Αυθεντικό» (freddo espresso μάλιστα), το μικρό καφενεδάκι του Μαρίνου στην πλατεία του χωριού, με τη βεράντα που διαθέτει την πιο τέλεια θέα (εκτείνεται ως τον Ακάμα), και αμέσως μετά κατευθύνθηκα στο απέναντι μπακάλικο-καφενείο για τα υπόλοιπα.
Η φιλόξενη και ευγενική νεαρή ιδιοκτήτρια (δεν συγκράτησα το όνομά της) εξυπηρετούσε εκείνη την ώρα κάποιον άλλο πελάτη, οπότε περιμένοντας άρπαξα την ευκαιρία να κουβεντιάσω με μια γιαγιά και έναν άλλο κύριο που καθόταν και απολάμβανε τον απογευματινό καφέ του.
Αν δεν έχεις οδηγήσει από την Ίνεια ως τη Λάρα, μέσω του τσιμεντένιου δρόμου, βρες μια αφορμή να ζήσεις αυτή την εμπειρία.
Όπως συμβαίνει πάντα σε αντίστοιχες περιπτώσεις, η συζήτηση ξεκίνησε με απορίες για την καταγωγή μου και για το πώς βρέθηκα στο χωριό τους. Αφού τους πείραξα αναφέροντάς τους ότι θα πρέπει να νιώθουν περήφανοι μιας και ‘είναι το παραδοσιακό μπακάλικο με την πιο ωραία θέα στην Κύπρο’, βλέποντας εκείνη την ώρα τη θέα από τη μια είσοδο -στο βάθος διακρίνεται η παραλία της Λάρας-, δεν δίστασα να τους αναφέρω ότι τα τελευταία έξι χρόνια επιλέγουμε την περιοχή για τις διακοπές μας. «Αγαπούμε το χωριό σας και όλα τα γύρω χωριά».
Το χαμόγελο στα χείλη, ειδικά της γιαγιάς, μου έδωσε μεγάλη ικανοποίηση. Είναι ωραίο, σκέφτηκα, καμιά φορά να λέμε αυτό που νιώθουμε, ειδικά στις περιπτώσεις που έχουμε εμπειρίες αυθεντικές, γεμίζοντας πνευμόνια και μπαταρίες. Αυτό που για τους locals είναι απλά ο τόπος διαμονής τους, για εμάς είναι ένας μικρός παράδεισος, τον οποίο έχουμε συνδέσει με τις πιο αξέχαστες αναμνήσεις.
Αν δεν έχεις οδηγήσει από την Ίνεια ως τη Λάρα, μέσω του τσιμεντένιου δρόμου, βρες μια αφορμή να ζήσεις αυτή την εμπειρία. Και για το μπάνιο σε μια από τις πιο αχανείς ξανθές παραλίες στην Κύπρο για την εξωπραγματική θέα που προσφέρουν πολλά σημείο κατά μήκος της διαδρομής. Μετά και από αυτό δεν μπορείς να μην αγαπάς αυτή την περιοχή!
Παρόμοια συζήτηση ουσίας είχαμε και σε ένα από τα εστιατόρια της περιοχής. Συγκεκριμένα, το βράδυ του Δεκαπενταύγουστου, στον Κάθηκα, απολαύσαμε ένα υπέροχο δείπνο. Ανάμεσα σε πολύχρωμα dumplings και σπιτικά κινέζικα και ταϊλανδέζικα πιάτα, ντόπιοι αλλά και πολλοί ξένοι ανακαλύπτουν καθημερινά πως ο Κάθηκας δεν είναι μόνο το χωριό με τις φημισμένες ταβέρνες, καθώς διαθέτει και το Farmyard! Εκεί λοιπόν ανάμεσα στα άτομα που μας σέρβιραν ήταν και η -με καταγωγή από τη Ρουμανία- Valentina. «Η ψυχή του εστιατορίου», όπως χαρακτηριστικά την αποκαλέσαμε, καθώς ήταν η πολλοστή φορά που βρεθήκαμε εκεί και άρα γνωρίζαμε πως η ευγένεια, η σπιρτάδα, η εξαιρετική γνώση του αντικειμένου και φυσικά το χαμόγελο (χαρακτηριστικά που η ίδια διαθέτει σε αφθονία), σαφέστατα είναι στοιχεία απαραίτητα για έναν χώρο εστίασης. Και η ίδια από την πλευρά της μάς μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τον Κάθηκα, για τους ανθρώπους του και για τους συναδέλφους της στο εστιατόριο, καθώς μας σέρβιρε ένα εξαιρετικό Ξυνιστέρι του τοπικού Vasilikon Winery.
Οι φετινές διακοπές μας στην ορεινή Πάφο αποτέλεσαν ακόμα μια υπενθύμιση για το πόσο ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ είναι αυτό το κομμάτι του νησιού!