Μιχάλης Μιχαηλίδης
Δεν θέλω και δεν προσπαθώ να βρω λύση στο μεταναστευτικό με την πολύ επιφανειακή και light προσέγγισή μου. Αλλά…
Πρόσφατα έγραψα ένα άρθρο με αφορμή την ωραία κουβέντα που είχα με μια σερβιτόρα, σε ένα αγαπημένο εστιατόριο, εκθειάζοντας το εξαιρετικό σέρβις του εστιατορίου, το οποίο σε μεγάλο βαθμό προκύπτει και από το δικό της μεράκι και τη δική της ενέργεια.
Η πίτσα είναι λίγο πιο νόστιμη όταν τη φτιάχνει Ιταλός και το muhammara είναι πιο νόστιμο όταν το φτιάχνει Σύριος.
Έγραψα επίσης (σε ένα άλλο άρθρο) για τα πιάτα που απόλαυσα σε δέκα διαφορετικά εστιατόρια στο νησί, φέτος το καλοκαίρι, έχοντας ουκ ολίγες δυνατές γαστρονομικές εμπειρίες τις οποίες θα κουβαλώ για καιρό.
Επιπλέον, τους τελευταίους μήνες, στο πλαίσιο κάποιων συνεντεύξεων για το WiZ, είχα την τύχη να συναναστραφώ με σπουδαίους σεφ που διαμένουν ή έστω που επισκέφτηκαν το νησί, αναβαθμίζοντας απίστευτα το γαστρονομικό προϊόν μας.
Πρωταγωνιστές σε όλες τις πιο πάνω περιπτώσεις είναι άνθρωποι που διαμένουν μόνιμα στο νησί, προερχόμενοι είτε από ευρωπαϊκές χώρες, είτε από ασιατικές, είτε από την αφρικανική ήπειρο. Άνθρωποι που με τις υπηρεσίες τους μάς δίνουν την ευκαιρία να απολαμβάνουμε στο έπακρο τις εξόδους μας για φαγητό και ποτό, είτε η εμπειρία εκτυλίσσεται σε ένα εστιατόριο είτε στο σπίτι μας.
Μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Στις πλείστες των περιπτώσεων άνθρωποι προερχόμενοι από διαφορετική χώρα από τη δική μας μαγειρεύουν το φαγητό, άνθρωποι από διαφορετική χώρα από τη δική μας το ετοιμάζουν, άνθρωποι από διαφορετική χώρα από τη δική μας μάς το φέρνουν στο σπίτι.
Δεν προσπαθώ να πω κάτι παραπάνω πέραν του ότι η καθημερινότητά μας γίνεται πιο όμορφη όταν υπάρχει πλουραλισμός και ποικιλομορφία. Η πίτσα είναι λίγο πιο νόστιμη όταν τη φτιάχνει Ιταλός, τα sushi είναι πιο νόστιμα όταν τα φτιάχνει Ιάπωνας, το πικάντικο κοτόπουλο piri-piri είναι πιο νόστιμο όταν το φτιάχνει Αφρικανός, το muhammara είναι πιο νόστιμο όταν το φτιάχνει Σύριος και η πάπια Πεκίνου είναι πιο νόστιμη όταν τη φτιάχνει Κινέζος.
Ούτε θέλω και ούτε μπορώ να επιλύσω το μεταναστευτικό με την πολύ επιφανειακή και light προσέγγισή μου. Αυτό που πιστεύω όμως είναι πως η ζωή μου, οι ζωές όλων μας, γίνονται τουλάχιστον πιο νόστιμες με την ύπαρξη ανθρώπων τριγύρω μας προερχόμενων από διάφορες κουλτούρες.
Θεωρώ επίσης (και προσπαθώ συνεχώς να το εμπεδώσω και στα παιδιά μου) πως όλοι είμαστε ίσοι, πως όλοι αξίζουν τον σεβασμό μας (εκτός κι αν μας αποδείξουν το αντίθετο) και πως δεν χρειάζεται να ρίχνουμε το επίπεδο νομιζόμενοι ότι είμαστε κάτι ανώτερο σε σχέση με τους άλλους.
Έχοντας αντικρύσει το πρόσωπο του φασισμού ουκ ολίγες φορές στη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας αλλά και στα πρόσφατα τραγικά γεγονότα της Λεμεσού, ο οποίος σχετίζεται με τον φυλετικό ρατσισμό, αξίζει να αναλογιστούμε πόσο πιο άνοστη θα ήταν η καθημερινότητά μας χωρίς αυτό τον πλουραλισμό που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας. Την κάθε κοινωνία.
Δείτε πιο κάτω τις ιστορίες δύο ανθρώπων που κυριολεκτικά προσθέτουν νοστιμάδα την καθημερινότητά μας. Της Αφρικανής Maureen Chacholiades (βλ. κεντρική εικόνα), η οποία λειτουργεί το μοναδικό ίσως αφρικανικό εστιατόριο στην Κύπρο, στην οδό Αισχύλου, στην παλιά Λευκωσία και του Γάλλου σεφ Mathieu Desbat, του executive chef του L’Atelier Robuchon, που πέρσι κατέκτησε τη 2η θέση στα WiZ 50 Best Restaurants ανάμεσα σε όλα τα εστιατόρια του νησιού.
